De rest van de avond leek normaal, wat bijna bizar klinkt. Dat was namelijk de eerste keer sinds de Darling kinderen waren aangekomen in Neverland.

Terwijl de lost boys samen met Micheal en John aan het spelen waren, zat Wendy op een stoel, voor zich uit kijkend en wachtend op Peter. Hij kon niet de hele avond weg blijven en als hij hier was konden ze bespreken wat er vandaag was gebeurd. Dan zouden ze dit probleem oplossen zoals volwassen het doen.

Nee wacht, dan wilde Peter er vast niks over horen.

Wendy besefte maar al te goed dat als hier volwassenen waren dat alles niet zo was gelopen. Thuis ging ze gewoon naar school, maakte huiswerk en ging weer slapen.

Elke dag hetzelfde liedje is ook vreselijk, maar elke dag een avontuur wat verkeerd afliep zoals hier in Neverland vond Wendy steeds minder aangenaam worden. Ze verlangde steeds meer naar thuis en begon steeds meer Kotori's vraag te overwegen.

Tijdens het eten was Wendy ook stil. Terwijl de jongens van hun eend zaten te eten, keek Wendy de hele tijd voor zich uit.

De jongens vertelde haar trots dat ze zelf de eend hadden gevangen. Alleen gaf Wendy hier geen reactie op, dus schepten ze maar tegen elkaar op.

Wendy wist bijna zeker dat de lost boys de eend niet zelf hadden gevangen.

Oké, heel misschien gevangen, maar dan met hulp van de indianen. Die moesten het helemaal hebben bereid. Wendy zag de jonge jongens al de eend klaar maken.

Halverwege de maaltijd hoorde Wendy de deur open klappen vervolgd door gestamp. Ze keek om en zag Peter binnenkomen. Hij zat onder de modder en zijn bruine haar zat opzij geschoven in een klein kuifje alsof hij heel vaak zijn handen door zijn haar had gehaald.

De jongens begroetten hem enthousiast maar hij negeerde ze. Hij liep naar zijn kleine stukje van het huis en gooide zijn dolk op een bijzettafeltje. Het mes kwam kaarsrecht op het houten blad terecht met de punt naar beneden waardoor hij rechtop bleef staan. Hij trilde daarna nog even na door de klap. Peter zelf plofte op zijn bed en ging met zijn hoofd in zijn handen op het randje zitten.

Wendy keek naar de lost boys die Peter teleurgesteld aankeken. Blijkbaar waren ze niet gewend aan een negerende reactie.

Uiteindelijk stonden de jongens maar op en liepen naar Peter toe. Waarschijnlijk om te vertellen hoe ze de eend hebben gevangen, wat Wendy nu al drie keer heeft gehoord.

Nu de jongens zo dicht bij Peter waren moest hij ze wel aankeken en luisteren. Hij keek soms op en gaf ze een klein glimlachje om vervolgens weer naar zijn handen te kijken.

Plotseling hoorde Wendy Nibs zeggen: 'Peter, waarom heb je rode ogen?'

Peter zweeg terwijl de jongens in stilte op antwoord wachtten. Uiteindelijk keek Peter op en gaf Wendy een dodelijke blik. In de drie seconde oogcontact zag Wendy dat inderdaad Peter bloeddoorlopen ogen had. Door het huilen misschien?

'Het is niks jongens', fluisterde Peter. Het leek net alsof hij zijn best deed om zijn stem onder controle te houden. Hij gaf de jongens weer een klein glimlachje om ze te verzekeren dat er echt niks aan de hand was. De jongens vonden dat genoeg en kletste weer vrolijk door.

Na een tijdje waren ze uitgepraat en gingen maar weer verder spelen. Nu Peter in zijn eentje zat vond Wendy het een goed idee om naar hem toe te gaan.

Ze ging naast hem zitten en toen Peter haar zag rolde hij met zijn ogen en stond boos op.

'Peter', begon Wendy. Peter draaide zich om en trok zijn wenkbrauwen omhoog alsof hij zei ''Wat?''

'We... we moeten erover praten...' zei Wendy niet wetende hoe ze het moest aanpakken nu hij al geïrriteerd was.

Peter schudde zijn hoofd en liep naar zijn bezettafeltje om zijn mes eruit te trekken. Wendy stond nu ook op en ging bij hem staan.

'Alsjeblieft! Ik kan er toch ook niks aan doen! Ik weet zelfs niet wat er gebeurd is! Maar... er is vast een logische verklaring voor!'

Ondertussen had Peter zijn mes eruit gekregen en draaide zich weer om naar Wendy met zijn mes in de aanslag. Wendy slikte en durfde even niks te zeggen, bang dat hij het tegen haar zou gebruiken. Maar Peter stopte al snel zijn mes weer in zijn riem, hij had niet eens door dat hij hem naar Wendy had gericht.

'Kun je me niet gewoon uitleggen waar je nu mee zit? Wat je gevoelens...' Wendy kneep haar ogen dicht en schudde haar hoofd. 'Nee, verkeerd woord. Vertel me gewoon waar je mee zit, alsjeblieft!'

Peter stak overdreven zijn wijsvinger op alsof hij een idee had en liep naar de tafel toe waar hij een papiertje en een ganzenveer pakte. Hij schreef iets op en gaf het met een overdreven sarcastische glimlach aan Wendy.

Niet-begrijpend pakte ze het van hem aan en las hardop wat erop stond. 'Hou je kop.'

Geïrriteerd keek ze Peter aan die haar twee sarcastische duimen omhoog gaf omdat ze wel vijf seconden stil was geweest. Daarna draaide hij zich om en liep richting de andere jongens.

'Peter alsjeblieft!' zei Wendy terwijl ze achter hem aanliep. Ze legde haar hand op zijn schouder op hem tegen te houden, maar dat was geen goede zet. Boos draaide Peter zich om en sloeg Wendy's hand weg terwijl hij zei: 'Raak me niet aan!'

En daar sprong Peters stem weer omhoog. Zuchtend sloot hij zijn ogen toen hij de jongens achter hem hoorde lachen om Peters rare stem.

Toen hij zijn ogen weer open deed zag hij Wendy heel ongemakkelijk voor hem staan, niet wetende wat ze nu moest doen.

'Blij nu?' vroeg Peter.

Inplaats van te antwoorden zei Wendy tegen de jongens: 'Genoeg nu jongens.' Toen de groep niet wilde ophouden gaf Wendy ze een strenge blik waardoor ze hun mond hielden. Wendy kon soms net zo streng zijn als een moeder.

'Wat is er met je stem Peter?' vroeg Nibs en moest daarna snel op zijn lip bijten om niet weer in de lach te schieten.

'Ehm niks bijzonders', zei Peter 'Een ziekte of zo. Wees blij als je het zelf niet krijgt.'

De groep jongens lieten het zoals het was en gingen weer in gesprek over wie weet wat er nu weer in de hoofdjes van de kleintjes kwam.

'Peter alsjeblieft, laat me je helpen...'

'O, ik denk dat je genoeg hebt gedaan', zei Peter terwijl hij zijn armen over elkaar kruiste.

'En als je echt neigingen hebt om te helpen kan je altijd nog daarheen.' Hij knikte richting de muur waar een oud krakkemikkig bedje stond.

'Laten we het Wendy's huis noemen! Het is vast groot genoeg voor jou en je gevoelens!'

Wendy keek Peter weer aan maar hij liep al weg. Daarom liet ze maar naar het bedje en liet zich er op vallen met haar hoofd in het kussen. Ze voelde zich nu ellendiger dan ooit.

Wat ze niet wist was dat Peter zich ook zo voelde. Het was voor hem lang geleden dat hij zich zó ellendig had gevoeld. Daarbij lijkt zijn dagelijkse gevoel niks bij.

**

Wendy wist niet wanneer, maar ze was blijkbaar in slaap gevallen. Dat had ze pas door toen ze wakker werd door gehuil. Ze keek op en keek in het slaperige gezichtje van Michael. Wendy wreef de slaap uit haar ogen en ging rechtop zitten.

'Hey Michael, gaat het wel?' Hij schudde zijn hoofd en mompelde het woordje 'Teddy.'

Wendy trok hem in een knuffel. 'Mis je Teddy?' Ze voelde Michaels hoofd ja knikken.

'Wil je bij mij slapen?' Weer een knikje.

Wendy schoof op en Michael kwam naast haar liggen terwijl hij zachtjes bij haar verder huilde.

De volgende ochtend was de deprimerende sfeer nog niet het ondergrondse huis uit.

Toen Wendy en Michael uit bed waren gestapt was het al snel duidelijk dat Peter er niet was. Ze zagen wel John op de bank terwijl hij levenloos met zijn hoed aan het spelen was.

'Hey', zei Wendy tegen hem toen ze naast hem ging zitten. Ze zag de wallen onder John ogen. 'Ook niet lekker geslapen?'

John schudde zijn hoofd. 'Ik mis pap en mam.' Wendy gaf hem een zijwaartse knuffel.

'Je bent niet de enige.'

John keek op en zag Michael met bloeddoorlopen ogen naast hem zitten. 'Ik mis Teddy', fluisterde hij tegen John. 'Ik weet het', fluisterde de oudste Darling jongen. Met een klein glimlachje zette hij zijn hoed op Michaels hoofd die veel te groot voor hem was waardoor zijn hoofd verdween in de hoed.

John en Wendy moesten zachtjes lachen terwijl Michael zich van de hoed bevrijde.

'Mama zou het ook grappig hebben gevonden', merkte John op.

Wendy grinnikte. 'Ja, die zou er meteen een foto van maken.'

'Wendy', hoorden de kinderen opeens. Ze keken op en zagen dat Tootles ze vragend aankeek. 'Hoe is het leven bij jullie thuis?' Tootles keek meteen opzij alsof hij bang was dat de andere jongens boos op hem werden door zijn opmerking, maar zij bleken ook de Darling kinderen vragend aan te kijken.

Wendy herinnerde zich weer dat de ouders van deze jongens ze in de steek hebben gelaten en dat Peter ze daarom heeft opgevangen. De jongens hebben geen idee over hoe het is om ouders te hebben.

'Nou, om eerlijk te zijn is het bijna het tegenovergestelde van het leven hier', begon Wendy. De lost boys liepen naar de bank toe en gingen rond Wendy, John en Michael zitten. Ze leken echt geïnteresseerd te zijn.

'Ehm... het is vrij rustig, je hoeft niet alle zelf te regelen en je hoeft je zeker geen zorgen te maken over je binnenkort wordt vermoord.' Dat zorgden voor lachende gezichtjes voor haar.

'Je ouders zorgen voor je en doen meestal alles voor je. Ze zorgen dat je eet, dat je gezond blijft dat het huis schoon is. En als je langzaam ouder wordt leren je ouders hoe je al deze dingen zelf kan doen en uiteindelijk wanneer je alles kunt, help je je eigen kinderen.'

Wendy wachtte op een reactie maar er kwam niks dus vertelde ze door:

'Onze vader werkt zodat we geld hebben, want wij kunnen niet zomaar gaan vissen of een eend gaan vangen en om geen chaos te veroorzaken betaal je het met geld. Dat betekent wel dat hij vaak weg is, maar onze moeder is altijd thuis om ons te helpen. En ook al zien we onze moeder vaker dan onze vader, we weten dat ze van ons houden en alles voor ons willen doen ook al betekend dat je bepaalde dingen niet mag doen. Maar het is oké.'

Wendy zuchtte diep. Ze besefte dat ze eindelijk begreep waarom haar vader wilde dat ze stopte met dansen. 'Het is oké.'

Wendy werd uit haar gedachte gehaald door Michael die zachtjes aan haar jurk trok.

'Wendy', fluisterde hij. 'ik wil naar huis toe.'

Wendy gaf hem een knuffel en keek naar John die met één blik Michaels wens bevestigde.

'Wat als ik jullie zou vertellen dat ik een aanbod van een indiaan heb gehad om vanavond naar huis te gaan?' vroeg Wendy. 'Zouden jullie dat willen?'

Ze voelde Michael in haar grip knikken en John knikte ook van ja.

'Mogen wij ook mee?' vroeg Curly. Wendy keek op naar de lost boys en glimlachte.

'Allemaal?' vroeg ze. Ze kreeg zes knikkende hoofdjes als antwoord.

'Natuurlijk', zei ze. 'Als jullie je spullen pakken dan vetrekken we vanavond.' De lost boys stonden snel op en begonnen hun spullen te pakken.

Terwijl de jongens druk bezig waren stond Wendy op en keek naar haar broertjes. 'Zullen wij dan maar Peter zoeken om het nieuws te vertellen?'

De twee Darling broertjes knikten en met z'n drieën liepen ze naar buiten.

**

Na eindeloos lang zoeken had het drietal de vliegende jongen nog steeds niet gevonden. De enige plek die ze nog niet hadden doorzocht was het indianenkamp.

Toen ze het kamp binnenkwamen zagen ze dat iedereen druk bezig was en ze konden moeilijk vragen of Peter hier was aangezien iedereen hier 'Ugh' sprak.

Maar het probleem was al snel opgelost toen ze 'Hey jongens!' hoorde. Wendy keek opzij en zag Tigerlily en een andere indiaan, beide met hun handen vol met hout.

'Hoi', zei Wendy. Ze keek haar broertjes aan. 'Willen jullie misschien het hout van Tigerlily overnemen? Dan kan ik even met haar praten.'

De jongens gingen akkoord en namen beide de helft van Tigerlily's hout over. John raakte per ongeluk Tigerlily's hand aan waardoor hij langzaam rood werd en liep toen snel weg. Wendy moest op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten toen ze erachter kwam dat Tigerlily ook rood werd.

Toen de jongens uit het zicht waren zei Tigerlily maar snel: 'Waar wilde je over praten?'

'Ik zoek Peter, heb je hem gezien?'

Tigerlily schudde haar hoofd. 'Nee, ik heb hem al een tijdje niet meer gezien. Hoezo?'

Wendy zuchtte diep. 'Nou wij gaan vanavond terug naar huis en ik wilde Peter gedag zeggen en hem bedanken. En over dank gesproken', herinnerde Wendy zich. 'Wil ik jou en je stam ook bedanken voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan.'

Dat toverde een glimlach op Tigerlily's gezicht. 'Graag gedaan, het was geen enkel probleem! Maar wat is de reden op weer terug te gaan?' Het meisje liep naar de dichtstbijzijnde boomstronk en Wendy ging er naast zitten.

'Heimwee naar huis. We missen onze ouders. Jij zit hier met je hele familie, maar het is hier in Neverland toch wel anders als je alleen bent.'

'Ik snap het', zei Tigerlily. 'Als ik hier alleen met mijn broers was zou ik het ook niet kunnen vol kunnen maken.'

Wendy lachte. 'Ik denk dat het woord dat je bedoeld houden is. Vol kunnen houden.'

'Ja, dat kan best wel eens kloppen', zei Tigerlily maar toen verdween al snel haar glimlach.

'Hey, gaat het wel?' vroeg Wendy bezorgd.

'Ja ja', mompelde ze. 'Gewoon niet zo fijn dagje.'

'Nou dan ben je niet de enige', zei Wendy. 'De lost boys zijn ook droevig, zelfs de vogels fluiten niet. Alsof het hele eiland zich slecht voelt.'

Opeens groeien Tigerlily's ogen tot het formaat van knikkers alsof ze zich iets heel belangrijks besefte. Wendy zag dit en vroeg: 'Gaat het?'

'Ja', zei het meisje weer. 'Maar hoe laat gaan jullie vandaag?' zei ze om het over iets anders te hebben. Wendy wist dat het jonge meisje iets achter hield maar ze liet het zoals het was.

'We gaan rond zonsondergang.' Ze keek naar de fel schijnende zon boven haar. 'Dus we hebben nog de hele dag om dag te zeggen tegen het eiland.'

'Dus John is er ook nog de hele dag?' vroeg Tigerlily onschuldig.

Wendy begon te lachen. 'Ja, John is er ook nog te hele dag.'

Tigerlily schraapte haar keel en stond op. 'Nou dan ga ik wel gedag tegen hem zeggen. Is wel zo netjes om te doen.'

'Uh-huh.'

'Nou, dan ga ik nu even naar ze toe', het meisje draaide zich om maar Wendy hield haar tegen: 'Wacht!

Ze stond op en ging naast het meisje staan. 'Heb je misschien een pen en papier voor mij?'

'Natuurlijk!' zei Tigerlily. Ze rende de dichtstbijzijnde tent binnen en kwam al snel naar buiten met het schrijfgerei. Wendy bedankte haar en ging zitten. Na lang na te denken begon ze te schrijven.

Lieve Peter,

**

Het was avond en het begon langzaam te schemeren. De lost boys hadden hun spullen ingepakt in geïmproviseerde tasjes en zaten gespannen met elkaar te fluisteren. De Darling kinderen hadden geen spullen meegenomen en zaten samen zwijgend op de bank. Het enige geluid wat van de kinderen af kwam was van John niet met zijn hoed aan het spelen was. Had hij toch iets om mee naar huis te nemen.

De groep zat de wachten op Peter om hem gedag te zeggen, maar de kans om dit te doen werd steeds kleiner. Niemand had de bruinharige jongen gezien vandaag en misschien was gisteren voor iedereen de laatste keer. Vooral Wendy voelde zich rot nu hun stomme ruzie nog steeds niet was uitgepraat.

'Wendy', zei Nibs. 'De zon gaat onder.' Het meisje zuchtte toen ze besefte dat het zover was en stond daarna op.

'Laten we dan maar gaan jongens. Hij komt waarschijnlijk toch niet meer.'

De jongens mompelde dat ze gelijk had en pakte hun tassen. Toen Wendy een stap zette voelde ze haar brief weer die ze even snel in haar schoen had gedaan. De jongens stonden al bij de uitgang toen ze zei: 'Gaan jullie maar alvast. Ik moet nog even iets doen.'

Te moe om vragen te stellen liepen de jongens het huisje uit. Eenmaal uit het zicht haalde Wendy de brief uit haar schoen. De brief was aardig gekreukeld maar de naam die erop stond was nog duidelijk te zien.

Wendy liep naar de deur toe maar draaide zich nog één keer om en bekeek het huis onder de grond voor de laatste keer. Daarna liep ze snel naar buiten.

Het was al aardig donker buiten en Wendy zag niet één, twee, drie de jongens maar ze zag wel Kotori met een grote glimlach op zijn gezicht staan.

'Hey Darling. Ik zie dat je het ook gehaald hebt', zei hij.

'Ja, ik en de jongens...' ze dwaalde af toen ze eindelijk de jongens zag, maar niet zoals gepland aangezien ze bewusteloos in de armen van een aantal piraten lagen.

Wendy keek bang naar Kotori, niet wetende wat er aan de hand was.

'O maak je maar geen zorgen. Het is voorbij voordat je het weet', zei Kotori. Hij zette een paar stappen naar voren zodat hij nog maar een paar centimeter van Wendy's gezicht verwijderd was. 'Welterusten Darling.'

'Wat..', begon Wendy maar ze werd afgekapt toen een man achter haar een doek tegen haar gezicht duwde. Wendy begon te schoppen en te slaan maar de man had haar stevig vast gepakt zodat ze niet weg kon komen. Uiteindelijk voelde ze haar lichaam slap worden en gaf het op. Het laatste wat ze zag was Kotori's gezicht die ondanks alles medelijden leek te hebben met het meisje. Daarna werd alles zwart.

______________

Not edited

A/N

*Start schaamteloze zelfpromotie aangezien het al weer een tijdje geleden is*

Ik ben een nieuw verhaal op dit account gezet genaamd 'Beeltenis' en het is een origineel verhaal dus als jullie willen kijken waar ik aan ga schrijven als ik dit verhaal af heb mag je vooral kijken ;)

Ook heb ik nu een tweede account genaamd SuperSizedMcshizzel waar ik ook verhalen op ga zetten, maar het belangrijkste wat ik erop heb gezet is een cover shop dus als jullie hulp nodig hebben met jullie covers dan help ik graag! :)

*Einde schaamteloze zelfpromotie*