A/N

Wanneer iets schuin gedrukt staat wordt het woord of de woordgroep een octaaf hoger gezegd dan zou moeten. Het is nu heel vaag, maar het wordt duidelijker in het verhaal.

_____

Wendy wist niet meer hoe ze zich moest voelen. Het leek net alsof haar hart in een tweestrijd stond.

Ze zat op het strand, leunend tegen een rotsblok met haar hoofd tussen haar benen. Aan de ene kant wilde ze hier in Neverland blijven. Ze had in een lange tijd niet meer zo veel plezier gehad. Ze hadden moesten vechten ja, maar Wendy voelde dat ze een nog betere relatie met haar broertjes had gekregen.

En dan had je nog Peter... Dat is pas een moeilijk onderwerp. Het was vast de puberteit of zo. De toenemende hormonen zoals ze op school hadden gezegd. Wendy wilde het daar bij houden. Wat ze voelde voor Peter waren gewoon een paar hondsdolle hormonen.

Aan de andere kant van alles wilde ze maar al te graag naar huis. Terug naar haar ouders, naar Nana, naar dansles. Ze miste het allemaal. Het was gek om gisteren niet te worden ingestopt door haar moeder wat ze al doet sinds Wendy kan herinneren. Iedereen een nachtzoen geven, het raam sluiten, de lamp uitdoen...

Wendy veegde snel een traan van haar wang. Ze moest niet zo denken. Van haar vader mag ze niet meer dansen. Nooit meer. Nana heeft hij naar buiten gestuurd, wie weet wordt ze zelfs naar het asiel gestuurd. Haar vader vindt dat ze volwassen moet worden...

Wendy voelde haar oogleden zwaar worden en grinnikte zachtjes toen ze moest denken dat ze al meer dan 24 uur wakker was. En wat heeft ze allemaal meegemaakt? Wel twee bijna dood ervaringen. Hoezo positief blijven denken?

Maar toen Wendy ging liggen in het zand en haar ogen sloot, dacht ze niet aan deze nare dingen. Nee, ze dacht aan de mooie dingen die allemaal mocht meemaken hier in Neverland en met een kleine glimlach op haar gezicht viel ze in slaap.

Maar van deze glimlach was niet veel meer over toen ze wakker werd gemaakt door nat water. Geschrokken ging Wendy rechtop zitten en zag haar twee broertjes met een geïmproviseerde emmer staan waar nog de laatste druppels water uitvielen. Wendy wilde eerst boos worden, maar dat kon gewoon niet door de schattige, lachende gezichten van Micheal en John.

Wendy maakte haar natte gezicht schoon en grijnzende naar haar broertjes.

'Ow, dat moesten jullie maar beter niet doen!' Ze sprong overeind en tilde Micheal op met haar ene arm en sleurde John mee met haar andere hand en duwde ze het meer in. Lachend begonnen ze met z'n drieën aan een watergevecht, niet denkend aan alle zorgen.

Maar ze wisten niet dat de bekende schim ze glimlachend aan het bekijken was. Peter die zich een stuk beter voelde door de 'geheime behandeling' van de indianenstam zat hoog in de boom te kijken naar het tafereel.

Hij zag hoe Wendy met haar broertjes speelde. Hoe ze haar broertjes liet winnen ook al zou ze zelf kunnen winnen.

Peter betrapte zichzelf dat hij alleen maar naar Wendy keek. Hij kreeg van haar altijd een raar gevoel in zijn buik dat hij al voor een hele lange tijd niet meer had gevoeld. Peter schudde de gedachte van zich af, hij wilde op dit moment niet denken aan zijn moeder.

Het watergevecht was intussen voorbij. Peter zag dat Micheal en John lachend naar het strand rende en dat Wendy naar de rotsblokken liep.

Peter sprong uit de boom en liep naar Micheal en John toe die in het zand aan het spelen waren.

'Hey jongens', zei hij tegen de Darling broertjes. Ze keken op van hun zandkunstwerk en begroette Peter vrolijk. Daarna gingen ze weer verder.

Het was knap van ze dat ze zo snel weer verder konden met hun leven en vergeten wat er de vorige avond was gebeurd. Ze waren waarschijnlijk ook vergeten dat Peter een tijdje bewusteloos was. Niet dat hij dat erg vind, hoe minder mensen ervan weten hoe beter.

'Hulp nodig?' vroeg Peter en hij kreeg twee knikkende hoofdjes als antwoord. Daarna gingen ze met zijn drieën aan de slag.

Het duurde niet lang totdat Peter zacht geneurie hoorde en zijn hoofd niet meer bij het bouwen kon houden.

Hij keek uiteindelijk achterom en zag dat het Wendy was die een paar meter verderop neuriënd van rotsblok naar rotsblok sprong. Het zag er niet zo uit zoals de lost boys doen, die doen namelijk alsof het zand lava is. Nee, Wendy deed het meer met precisie, alsof ze ook echt gepland had wat ze deed.

'Wat is Wendy aan het doen?' vroeg Peter aan John. Hij keek op van zijn toren en keek op.

'Waarschijnlijk aan het dansen. Ze kan meestal geen dag zonder. Het verbaasd me dat ze het niet gister heeft gedaan.'

Gehypnotiseerd bleef Peter achterom kijken. Hij had Wendy wel vaker zo zien ''springen'' maar had geen flauw idee wat ze nou aan het doen was. Het was dus dansen.

'Ik eh... ga even bij Wendy kijken', zei Peter afwezig. Micheal en John waren zo bezig met hun zandkasteel dat ze het niet eens merkte dat hij wegvloog.

Wendy zat helemaal in gedachte dat ze Peter niet hoorde toen hij landde. Ze hoorde hem pas toen hij zijn keel schraapte.

Verward keek ze om en keek in het vrolijke gezicht van Peter. Er groei een glimlach op haar gezicht en voordat ze het door had, gaf ze hem een knuffel. Maar zo snel dat ze het deed, liet ze los.

'Eh, sorry', zei ze toen ze naar het vragende gezicht keek. 'Ik was gewoon blij dat het weer goed met je gaat.'

Peter moest zachtjes lachen en Wendy keek naar haar voeten. Eenmaal uitgelachen durfde Wendy weer iets te zeggen.

'Peter, hoe komt het dat...' ze bedacht zich iets. Tigerlily had haar de avond ervoor verteld dat dit al een keer eerder was gebeurd en dat daarna alles weer was goed gekomen. Misschien moest ze maar gewoon zo laten. '- laat maar.'

Peter gaf haar zijn bekende glimlach. 'Dus... ik zag je net dansen', zei hij.

'Ow', zei Wendy. Meestal waren haar broertjes de enige aan wie ze liet zien wat ze allemaal geleerd had op dansles. Ze vond het een beetje raar zelfs dat Peter het gezien had. 'Wat vond je ervan?'

'Nou... ik heb eigenlijk niet zo veel verstand van', dwaalde Peter af. Dat bracht Wendy op een idee.

'Dan leer ik je wat', ze strekte haar arm uit met haar hand als een uitnodigend gebaar.

Peters gezicht door deze zin was onbetaalbaar, waardoor Wendy's glimlach alleen maar groter werd.

'Maar ik... ik..'

'Alsjeblieft?' vroeg Wendy nog steeds een beetje ongemakkelijk met haar uitnodigende gebaar.

Peter zuchtte. 'Oké dan.' en hij legde zijn hand in Wendy's hand en zij trok hem lachend mee naar een vlak stuk zand.

'Goed het eerste wat je doet is dit', zei Wendy. Ze pakte zijn rechterhand en hield hem omhoog. Daarna legde ze haar hand erin.

'En de andere hand gaat hier', ze legde Peters hand langzaam om haar heup en zij legde de hare om zijn arm.

Peter stond een beetje ongemakkelijk op zijn lip te bijten en durfde Wendy niet aan te kijken.

'Aw ik bijt niet hoor', zei Wendy lachend. Haar lach was zo aanstekelijk dat Peter mee moest lachen waardoor het voor hem al een stukje minder ongemakkelijk was.

'Oké, volg mij nu maar ja?' en Peter gaf een knikje als antwoord.

Wendy zette haar rechtervoet naar achter en Peter volgde onhandig. Zo gingen ze een paar stapjes achteruit totdat Peter het snapte. Daarna probeerde Wendy een stap naar voren te doen, maar dat kwam niet helmaal bij Peter aan waardoor hij onhandig een paar stappen naar achter deed.

'Sorry', mompelde hij. Wendy vond hem wel schattig zo, wanneer hij zich zo concentreerde.

'We proberen het gewoon opnieuw', zei ze aanmoedigend. Na een paar keer oefenen en op Wendy's tenen staan had Peter het uiteindelijk een beetje door.

'Goed ben je nu klaar om het wat sneller te doen?' vroeg Wendy.

Peter keek haar bang met grote ogen aan maar hij zei: 'Tuurlijk.'

'Geen zorgen, ik leid wel. Op drie. Eén, twee, drie.' En ze begonnen met zijn tweeën dansen.

Na een korte stilte zei Peter: 'Je vind dit echt leuk hè?'

'Waarom denk je dat?'

'Ik weet het niet, misschien omdat je de hele tijd moet lachen, dat je er heel goed in bent...' begon Peter net zoals Wendy had gedaan toen ze zijn leeftijd raadde. Daarom leunde hij ook naar voren om iets in haar oor te fluisteren. 'Of misschien het feit dat we twee meter boven de grond zweven.'

Wendy keek omlaag en inderdaad, ze vlogen. Maar dat kon toch helemaal niet? Haar elfenstof was toch allang op? Ze had in ieder geval geen gouden plukjes meer in haar haren en zag ook geen gouden plekjes meer of de gezichten van haar broertjes.

Misschien zijn het zoveel blije gedachtes dat ze hiermee het laatste beetje opmaakt.

'Misschien veranderd het wel voor jou als ik je vertel dat je al de hele tijd de rol van een meisje danst.'

'Wacht...' maar Wendy onderbrak Peter door een rondje te draaien met behulp van Peters arm.

'Dan moet je dan maar mijn rol maar overnemen.'

**

Na een tijdje in de lucht te hebben gedanst, landden Peter en Wendy weer voorzichtig op de grond.

Lachend maakte Peter een overdreven buiging en Wendy deed hetzelfde. Maar zij deed ook iets anders. Aarzelend zette ze een stapje naar voren en gaf Peter een zoen op zijn wang.

'Dank je wel', zei ze.

'Graag gedaan' bij het laatste stukje van Peters zin, schoot zijn stem opeens een octaaf omhoog.

Geschrokken sloeg Wendy haar hand voor haar mond maar moest daarna er ook om lachen.

'Wat was dat?'

'Weet ik niet', weer sloeg zijn stem over. 'Oké, wat er gebeurd er. Is dit normaal?'

Wendy dacht even na. 'Nou nee, alleen voor jongens die... ow.' Toen besefte Wendy het. Wat Peter had is een extreme versie van wat de jongens krijgen in een bepaalde fase van hun leven. Een fase die Peter nooit wilde meemaken.

'Wat Wendy? Wat is het?'

'Ehm, het wordt de baard in de keel genoemd', begon ze. Automatisch ging Peters hand naar zijn keel toe.

'Nee, nee. Niet zo. Het is een uitdrukking.'

Verward liet Peter zijn handen weer zakken. 'Wat houdt dat dan in?'

'Als je dat krijgt, gaat je stemhoogte op en neer. Soms is het heel hoog, soms is het lager dan je gewend bent. Eh...' ze aarzelde even, maar toen ze in de bange ogen van Peter keek kon ze niet liegen. 'Het is het teken dat je stem lager wordt. Een normale... gebeurtenis voor jongens op een bepaald moment...'

Ze dwaalde af en keek weg zodat ze niet meer in Peters bange ogen keek. Ze kon het niet zeggen. Ze kón het niet!

'Welke moment?' vroeg Peter, maar hij kreeg geen antwoord van Wendy. Hij pakte haar beet bij haar bovenarmen en schudde haar weer door de war. 'Wendy welk moment?'

'Het gebeurt in de puberteit...' weer dwaalde Wendy af.

Weer schudde Peter haar door de war, alsof dat uiteindelijk ging werken.

'Wendy alsjeblieft!' Peters stem schoot weer de hoogte in en hij werd er gek van. 'Wendy!' schreeuwde hij uiteindelijk.

'Het betekent dat je volwassen wordt!' schreeuwde Wendy terug. Ze keek weer in Peters ogen en zag alle angst verdwijnen en een emotieloze uitdrukking verscheen. Hij liet Wendy's armen los waar rode striemen ontstonden.

'Wat?' vroeg hij.

'Peter...' Wendy probeerde hem gerust te stellen, maar hij zette bang een paar stappen achteruit. De angst was weer terug, maar de verwarring was groter.

'Je probeert te zeggen dat ik volwassen wordt?'

'Peter luister even...'

'Dat kan niet! Je kletst uit je nek!' Woede kwam langzaam bij zijn rijtje emoties terecht. Hij liep naar een rotsblok toe en ging er op zitten. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en wist niet wat hij moest doen.

Tigerlily had hem ooit iets verteld over ''de baard in de keel'' hebben. Dat er een jongen uit haar stam, hier naar Neverland kwam toen hij het had. Hij zou nu nog steeds soms een uitschieter hebben volgens Tigerlily. Peter snapte toen niet wat ze bedoelde, maar nu wel.

Maar hij kon dat niet toch niet opeens krijgen? Alles ging gewoon hetzelfde totdat...

'Dit is jouw schuld', zei Peter uit zijn trance. Wendy die naast hem was gaan zitten keek geschrokken op.

'Huh?' vroeg ze.

'Het is allemaal jouw schuld!' zei Peter nu zeker van zijn zaak. Hij stond op een zette een paar stappen achteruit. 'Sinds jij en je broertjes hier zijn, gaat alles mis!'

'Sorry, waar heb je het over?'

'Eerst dat gedoe in Skull Rock en nu dit!'

'Wat kan ik daar nou weer aan doen?

'Weet ik niet! Wat je ook doet, stop ermee!'

'Met wat? Niet willen dat je in gevaar raakt?' Wendy stond nu ook op en liep boos naar hem toe. 'Dat ik om je geef?'

'Ik hoef niemand die om me geeft!' zei Peter terwijl hij zijn armen in de lucht gooide. 'Niemand heeft dat ooit gedaan en alles ging toen prima!'

'Maar je ouders dan...'

'Begin niet over mijn ouders!' de woede in Peters stem maakte Wendy zo bang dat ze een stap achteruit zette. Peter zag dit en voelde zich meteen schuldig. Hij ademde diep in en werd meteen wat rustiger. Maar dit gesprek was nog steeds niet afgesloten.

'Kijk, ik voel me de laatste tijd niet mezelf. Ik voel de hele tijd iets in mijn buik wat ik nog nooit gevoeld heb.' zei hij wat rustiger en hij sprak de waarheid.

'Wat voel je dan Peter? Blijdschap? Woede? Jaloezie?' Bij elke emotie kon Peter een persoon plaatsen. Blijdschap bij Tigerlily. Woede bij Haak en jaloezie bij Tinkerbell. Maar geen van deze emoties voelde hij.

'Liefde?' vroeg Wendy aan het einde van haar rijtje.

'Liefde?'

'Liefde', bevestigde Wendy.

Peter beet eerst op zijn lip voordat hij eentonige zei: 'Nooit van gehoord.'

Wendy zag het seintje dat hij aan het liegen was. 'Volgens mij wel Peter', zei ze. 'Ik denk dat je het ooit gevoeld hebt voor iets... of iemand.'

Peter hield dezelfde eentonige emotie aan. 'Nee nooit. Nooit gedaan en gaat ook nooit gebeuren.'

'Maar Peter...'

'Hou op!' de woede was weer terug en Peter werd langzaam gek van Wendy. 'Het is nog steeds zo dat ik door jou opgroei en dat wil ik niet! Je kan me niet dwingen! Dan verban ik je net als Tinkerbell!'

Voor Wendy was dit nieuws nieuw, maar Peter kreeg haar niet klein. 'Ik laat me niet verbannen!'

'Ga dan gewoon naar huis!' zei Peter en hij zette een paar stappen achteruit. 'En neem je stomme gevoelens mee!' En daarmee draaide hij zich om rende een paar stappen naar voren en vloog weg.

'Peter!' gilde Wendy achter hem aan. Er sprongen tranen in haar ogen en ze liet ze vallen. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. Daarom deed ze het gene wat ze thuis maar al te graag wilde doen. Ze rende weg richting het bos, niet wetende dat ze een hoopje zwarte stof achterliet.

____________

Not edited

A/N

Okay dan... ben niet heel blij met dit hoofdstuk, maar ik heb het er toch opgezet omdat twee mensen (ze weten heel goed dat ze het zijn...:P) de hele tijd aan mijn kop zeurde :)

Het hoofdstuk zelf vind is vrij bagger wat ik niet fijn vind, want dit hoofdstuk was eigenlijk het beginidee van dit verhaal, maar ik kwam totaal niet uit mijn woorden hiervoor dus ja...

Ook de reden dat ik in bijna twee maanden niet heb geüpdatet! Lekker bezig...

Ik heb nog niet de spelling en grammatica fouten eruit gehaald, dat ga ik nog doen ennn ik verander waarschijnlijk in de toekomst ook onderdelen van dit hoofdstuk zodat het minder bagger wordt...

Wat vonden jullie ervan? En was het duidelijk te lezen wanneer Peters stem op hol sloeg? Ik zou het fijn vinden als jullie je mening erover kon geven.

Okay genoeg gebabbeld... Dus zoals Troye Sivan het zou zeggen: BYYYEEEE!!!!