Wendy voelde de adrenaline maar al te goed. Ze hoorde geruis in haar oren terwijl ze zo snel ze kon het touw lossneed en tegelijkertijd niet in Tigerlily's arm moest gaan snijden. Telkens wanneer ze schrok hield Wendy bang weer op met snijden, maar hoorde daarna weer de gevechten achter haar en ging snel weer door.

Het originele plan was om Tigerlily te bevrijden en daarna er weer vandoor te gaan. Nu ze bijna zover waren was er nog het probleem dat Nibs en Tootles in het water zaten met een gedrocht in aankomst en dat Peter elk moment kon omvallen.

Wendy wist niet waarom Peter zo moe was, want ze had van de Lost Boys gehoord dat hij bijna nooit moe werd tijdens een gevecht. Maar telkens als ze over haar schouder keek zag ze Peter steeds meer moeite hebben met ademhalen.

Eindelijk, na wat voor Wendy uren voelde, had ze het touw doorgesneden. Ze gooide het kapotte touw aan de kant en hielp Tigerlily met opstaan die nog een beetje wankelde van het zo lang vastzitten.

Nu alleen nog Tootles zoeken en dan konden ze weg. Dat is niet moeilijk, toch?

Te vroeg gejuicht.

Met het kleine beetje hoop wat Wendy had gekregen nadat ze Tigerlily had bevrijd, draaide zich om, maar het verdween als sneeuw voor de zon.

Ze zag precies op dat moment dat Haak Peters benen onder hem vandaan schopte en dat hij een harde klap met zijn hoofd tegen de stenen oppervlakte kreeg. Ze zag Haak grijnzend naar het liggende lijf van Peter lopen en zijn zwaard heffen.

'Peter!' gilde ze, hopend dat hij weer zou opstaan en met volle kracht zou terugvechten, maar ze wist bijna zeker dat hij bewusteloos was. Ze wist ook dat als er niks gedaan werd, Peter het niet zou redden.

De paniek werd voor Wendy bijna te veel en ze voelde zich licht in haar hoofd worden. Maar voordat zij ook haar bewustzijn verloor kreeg ze een idee. Het meest domste idee ooit, wat waarschijnlijk nooit zou lukken maar hopelijk wel voor afleiding zorgde.

Ze draaide het mes in haar hand een keertje rond, ging klaar staan en gooide het met een boogje richting het hoofd van Haak. Wendy voelde Tigerlily's ogen in haar rug prikken. Ze kon bijna raden wat ze dacht: Wat bezielt jóú nou weer?

Wendy sloot haar ogen en concentreerde zich.

In Neverland kan alles, zolang je maar geloofd. En dat was wat Wendy deed. Geconcentreerd op het mes slaakte ze een klein kreetje en toen ze weer opkeek zag ze zoals ze al hoopte dat het mes tegen Haaks hoofd kwam. Het was dan wel met het handvat (Wendy wilde er niet over nadenken wat er gebeurd zou zijn als dat níét het geval was), maar Haak schrok wel op en deed een paar passen van het bewusteloze lichaam van Peter vandaan.

Boos keek Haak op en zocht wie er gegooid had. Hij vond Wendy's ogen en keek er boos terug.

'Als je denkt dat die actie heeft geholpen, dan heb je het mooi mis meisje! Ik zou... Auw!'

Verbaasd keek Wendy achterom en zag John en Michael met keien naar Haaks hoofd gooien. Ook Tigerlily kreeg het idee door en begon mee te gooien.

Met een glimlach keek Wendy terug naar de kreunende Haak die telkens verder een stap naar achter deed en de kinderen vervloekte met niet de meeste 'kindvriendelijke' woorden.

De drie kinderen bleven net zolang gooien totdat Haak bij de rand van de rots was.

'Dwazen!' riep hij boos. 'Alsof dat iets...'

Maar voordat hij nog iets kon zeggen doken Tootles en Nibs het water uit en trokken Haak bij zijn jas mee terug het water in.

Wendy stond een paar seconden verbaasd voor zich uit te staren, maar kwam weer terug in de realiteit toen John en Michael met behulp van Tigerlily op dezelfde rots stonden als Wendy. Ze keek snel op zich heen en draaide zich daarna terug naar haar broertjes.

'Snel! Pak de boot en haal de andere jongens! Ik zorg voor Peter.' Het drietal knikte ter bevestiging en renden snel naar de roeiboot waarmee Haak en Smee naar Skull Rock waren gekomen.

Wendy zelf sprong over een aantal rotsen totdat ze bij Peter was. Ze knielde bij hem neer en probeerde hem wakker te schudden.

'Peter! Peter wordt wakker!' maar zoals ze al dacht bleef hij bewusteloos liggen. Wendy liet zuchtend haar handen op haar schoot vallen. Ze wist niet wat ze nu moest doen.

Ze hief aarzelend haar rechterhand, maar liet het gauw weer in haar schoot vallen. Als Peter wakker werd door iemand die hem sloeg, dacht hij vast dat het Haak was en weer in vechtmodus belanden. Dan zou Wendy bewusteloos zijn. Nee, geen goed idee.

Uiteindelijk als een lampje dat opeens begon te branden, kreeg Wendy een idee. Ze kroop naar de waterrand van de rots en schepte wat water in haar handen. Daarna kroop ze weer terug en gooide het in Peters gezicht.

Niks.

Zuchtend kroop ze weer terug en keek verder het water in of ze de rest zag. Haak lag nog steeds spartelend in het water en Smee was nergens te bekennen. Verder zag ze dat alle jongens en Tigerlily al in de roeiboot zaten en dat Tootles en Nibs er ook naar toe zwommen.

Wendy wist dat ze nu moest opschieten en met het getik van het gedrocht op komst hielp niet erg. Wanhopig begon ze het water naar Peter te spetteren, maar weer gebeurde er niks.

Telkens wanneer Wendy het opnieuw probeerde voelde ze woede in haar opborrelen. Woede voor Haak en zijn bemanningsleden dat hij ervoor zorgde dat ze in deze problemen zaten, voor de elfjes die haar broertje had verwond. Zelfs voor Peter die maar niet wakker wilde worden!

Door haar woede spetterde het water steeds hoger en kwam er steeds meer water op Peters gezicht. En toen Wendy het bijna wilde opgeven, deed Peter schokkend zijn ogen open. Hoestend door het water probeerde hij rechtop te gaan zitten, maar viel toen weer door de pijn in zijn rug.

'Peter!' riep Wendy terwijl ze naar hem toe kroop. Ze weerstond het op hem een knuffel te geven en om hem een klap te verkopen, omdat het zolang duurde voordat hij wakker was.

'Wendy?' prevelde Peter met zijn ogen gesloten.

'Ja, ja ik ben er. Kun je zitten?' Peter knikte en ging kreunend met Wendy's hulp rechtop zitten.

Wendy keek over haar schouder en zag dat de roeiboot te ver weg was om naar toe te zwemmen. Haak zag ze nergens, wat haar alleen nog maar bezorgder maakte.

Ze moesten nu echt opschieten. Wendy had al nagedacht om Peter op te tillen en op haar kracht te gaan vliegen, maar toen Wendy voor dit hele fiasco probeerde te vliegen lukte het haar niet om op te stijgen. In haar haren zaten bijna geen gouden plukjes meer en op de gezichten van haar broertjes zag ze ook bijna geen gouden vlekken meer. Het leek net of de kracht van het elfenstof steeds meer afnam en dat het nu zo goed als op was.

Wendy wist dat de enige manier om hier weg te komen een onmogelijk taak voor Peter zou zijn. Ze keek naar de bruinharige jongen die nog steeds zwaar leunend op haar armen leunde op niet om te vallen. Hoe zou hij hen in hemelsnaam naar de boot toe moeten brengen?

'Peter, goed naar me luisteren oké?' Wendy tilde met haar hand Peters gezicht omhoog zodat hij recht in haar blauwe ogen keek.

'Ik ga iets van je vragen wat je waarschijnlijk vreselijk gaat uitputten, maar het gaat niet anders. Wat jij moet dan is samen met mij naar de boot vliegen daarginds', ze wees naar de roeiboot in de verte die met de stroming steeds verder van hen afdobberde. 'Als we daar zijn, zijn we veilig, dat moet je van me aannemen. Gaat je dat lukken denk je?'

Wendy zag dat Peter moeite moest doen om zijn groene ogen open te houden en naar Wendy te blijven kijken. 'Ja, dat gaat wel lukken', zei hij maar het kwam er onzeker uit, maar dat was voor nu genoeg.

Wendy hielp Peter met opstaan maar toen hij op zijn voeten stond bleef hij wankelen zodat hij half op Wendy steunde. 'Goed', mompelde Wendy. 'Daar gaan we dan.'

Ze zag Peter moeilijk kijken. Als hij niet gelooft dat ze het gaan redden, komen ze nergens.

'Hé!' zei Wendy en ze kneep in Peters hand waardoor hij haar weer aankeek. 'We doen dit samen, ja? We vliegen samen.' Dat was misschien niet de hele waarheid, maar Wendy kon wel haar steentje bijdragen. Ze geloofde erin dat ze samen veilig in het roeibootje landen en ze geloofde in Peter.

Ze zag dat Peter naar haar haren en haar gezicht keek en daarna onzeker knikte. Hij greep voorzichtig Wendy's middel beet om haar beter mee te krijgen, maar ook voor ondersteuning.

Wendy voelde Peters onregelmatige ademhaling in haar nek. 'Op drie oké? Eén, twee...'

Peter zette zijn voeten stevig op de grond. 'Drie!' zeiden ze tegelijkertijd en stegen op. Wendy voelde dat Peter heel zwaar ging ademen. Misschien heeft hij door dat hij ze in zijn eentje optilde.

Wendy kneep haar ogen dicht en hoopte maar al te graag dat ze het gewoon gingen redden. Ze waren al opgestegen, dat was een begin. Nu hopen om in de boot te landen.

Voorzichtig deed Wendy haar ogen weer open en zag dat ze boven de roeiboot met de jongens vlogen. 'Ja! Ja! Nu alleen nog...' maar toen ze ophoog keek zag ze Peters ogen sluiten en voelde dat zijn grip om haar middel verdween. Snel daarna vielen ze allebei als een baksteen naar beneden. Wendy bereidde zich voor om in het water te vallen, wat ook gebeurde maar daarna lag ze weer op het droge. Daarna voelde ze een harde klap in haar rug, water en weer droogte. Wendy keek verbaasd op en zag dat ze in het roeiboortje waren gevallen. Ze was nat geworden omdat de boot door de klap een klein beetje zonk en daarna weer naar boven dreef. Wendy was opgelucht dat ze gewoon in de roeiboot waren gevallen, maar het enige nadeel was dat baksteen Peter pal op haar rug was gevallen.

'Mooie landing', zei Nibs. Wendy gaf hem een dodelijke blik terwijl Curly en John het bewusteloze lichaam van Peter van haar rug aftilde.

Wendy ging op het lege plekje achterin de roeiboot zitten en de jongens begonnen snel te peddelen. Ze dacht dat ze nu eindelijk veilig met de volledige bemanning weg konden, maar ze had weer te vroeg gejuicht.

Man, daar moest ze echt mee stoppen!

Een klein gilletje ontsnapte uit Wendy's mond toen ze opeens een hand zag op de reling van de boot. Niet snel daarna kwam Haaks hoofd bovenwater en haalde, wie weet hoe hij dat deed, uit met zijn zwaard en de punt ervan kraste over Wendy's gezicht.

'Zo snel komen jullie er niet van af', zei Haak terwijl hij na elk woord opnieuw diep moest ademhalen.

Voor Wendy was dit de druppel. 'Dacht het wel! Ga terug naar je school, lelijke vis!' Met haar vuist sloeg ze hard op Haaks kruin waardoor hij onderwater verdween niet meer boven kwam.

Met wijde ogen keek iedereen toe terwijl Tigerlily en John doorbleven roeien.

'Mooie slag', zei Slightly uiteindelijk.

'Dank je.'

Daarna voeren ze verder in stilte, alleen nog het getik van de krokodil die op zoek was naar zijn hoofdgerecht.

A/N

*Start schaamteloze zelfpromotie*

Ik heb naast dit verhaal nog een verhaal op Wattpad gezet genaamd 'A legend is not a fairytale' en is een Once Upon A Time fanfiction. Ik zal het héééél erg waarderen als jullie er even naar wilden kijken ;). Maaaaar maak je geen zorgen, want dit verhaal blijft mijn hoofd prioriteit!

*Eind schaamteloze zelfpromotie*