De groep jongens waren een tijdje stil en keken naar het meisje. Dit momentje werd verstoord door Tootles.

'Ze is dood! Ze is dood! Ze is dood!' bleef hij aan een stuk door roepen. Hij begon te ijsberen en pakte zijn hoofd vast. Curly rende -onhandig- achter hem aan en probeerde hem te kalmeren. Slightly en Nibs daarin tegen liepen naar het lichaam toe.

'Is...' Slightly beet op zijn lip. 'Is dit niet het meisje waar Peter het altijd over heeft?' Hij keek vragend naar Nibs die langzaam knikte.

'O, nee! O, nee! We hebben haar vermoord!' riep Tootles weer in paniek. Curly zuchtte nu hij hem opnieuw moest proberen te kalmeren.

'Ze... Ze lijkt precies op het meisje dat Peter beschreef', zei Slightly.

'Ja, ze is inderdaad mooi!' zei Nibs met een kleine grijns op zijn gezicht. Die verdween meteen toen hij in de boze ogen van Slightly keek.

'Ja, het enige verschil is dat ze dóód is!' riep Tootles. Hij was gestopt met ijsberen en was gaan zitten op een boomstronk met zijn hoofd in zijn handen. Curly zat er ongemakkelijk naast.

'Ik denk dat we haar misschien even ergens anders neer moeten leggen zodat, je weet wel, Peter er niet meteen achter komt', zei Slightly. Nibs knikte.

Ze pakte beide één van de enkels van Wendy.

'Tweeling, kom eens even helpen!' zei Slightly.

''Ieeeww!' gilde de tweeling tegelijkertijd.

'Je kan toch niet verwachten dat we haar gaan optillen!' zei de ene.

'Ja, ze zit onder de meisjesbacillen!' riep zei de ander.

Nibs rolde met zijn ogen en Slightly liep richting de tweeling.

'Wil je dan soms dat Peter hier achterkomt?'

'Waar moet ik achter komen?' vroeg Peter terwijl hij langzaam op de grond landde.

De jongens slaakte een kreetje en rende snel voor het lichaam van Wendy.

'A-als we je het zouden vertellen...' begon Slightly.

'D-dan is het geen verrassing meer!' zei Nibs. De jongens begonnen daarna ongemakkelijk te glimlachen.

Een grijns verscheen op Peters gezicht.

'Wedden dat mijn verrassing nog veel beter is?' vroeg hij tegen de jongens.

'Dat betwijfel ik', mompelde Nibs zachtjes. Slightly porde hem snel in zijn arm en Nibs wreef boos over zijn arm. Peter hoorde het niet en ging verder met praten.

'Ik heb weer iets meegenomen van aarde en nee, het is geen eten!' Hij keek even de jongens aan, die meestal anders reageren als hij geen eten meenam.

'Nee, ik heb háár meegenomen! Ze blijft hier wonen, ze komt verhalen vertellen, ze is...' Peter zette een stap naar voren en, omdat hij nou eenmaal een kop groter is dan de andere jongens, zag hij het lichaam van Wendy liggen.

'Dood', zei Curly.

Langzaam liepen de jongens weg van het lichaam zodat Peter het beter kon bekijken. Zwijgend knielde hij bij Wendy neer. Doodse stilte volgde... Peter wilde de pijl uit het lichaam van Wendy halen, maar werd verstoord door iets wat hij nooit zou kunnen bedenken.

'Boe!' riep Wendy. Geschrokken viel Peter naar achteren toe, terwijl Wendy hard aan het lachen was.

'H-hoe is dat... begon één van de tweeling.

'Mogelijk?' eindigde de andere.

'Je was toch...' maar Curly werd afgekapt door Wendy.

'Dood?' vroeg ze met een grijns op haar gezicht.

'Jullie moeten leren om te zien of iemand dood is jongens.' Wendy begon langzaam op te staan en alle jongens, inclusief Peter, liepen een paar stappen achteruit.

'Hoe... hoe.. Huh?' begon Nibs. De jongens keken allemaal vragend naar Peter, die geschrokken naar Wendy keek.

'Jullie zijn niet echt het beste welkomstcomité, hé?' zei Wendy nog steeds lachend, terwijl ze de pijl onder haar oksel vandaan haalde.

'Zelf ben ik niet gewend dat je bij kennismaking bijna wordt doodgeschoten door pijlen.'

Peter keek boos naar de groep jongens, die hem met een onschuldig glimlachje aankeken.

'Gelukkig kon ik ze net ontwijken. Zoals Peter zei moet je voor een snelle bocht al je gewicht naar je gekozen kant tillen.'

Een klein glimlachje verscheen op Peters gezicht.

'Maar...' ging Wendy verder. 'Je mag daar niet ongestraft mee weg komen.' Wendy zette een paar stappen naar voren terwijl ze met haar handen met de pijl speelde.

'Daarom stopte ik de pijl onder mijn oksel en deed alsof ik dood was.' Wendy keek nog even de bange gezichten van de jongens aan.

'Volgens mij is mijn plan geslaagd!' zei Wendy tevreden.

De groep jongens keken haar nog even verbaasd aan en voordat iemand nog iets kon zeggen, landden Michael en John hard en onhandig op de grond.

'Au!' kreunde alle twee de jongens.

John ging als eerste rechtop zitten en keek verbaasd naar de bange jongens en naar een geschrokken Wendy.

'Wat is hier aan de hand?' vroeg hij terwijl hij zijn bril weer op zijn neus zette.

Maar voordat Wendy iets kon zeggen begon Michael hard te huilen. Wendy rende naar hem toe en knielde bij haar kleine broertje neer.

'Michael, Michael wat is er?' vroeg ze bezorgd. Michael kon niets zeggen, maar legde zijn hand op zijn hoofd. Wendy tilde voorzichtig zijn kleine handje van zijn hoofd en zag geschrokken dat er een grote snee in zijn hoofd zat. Ze wist één ding zeker, dat kon nooit alleen door de val zijn gekomen.

'Snel, ik moet Michaels wond verzorgen! Hebben jullie iets waarmee ik het kan ontsmetten of zo?' De jongens keken haar vragend aan.

'Naald en draad dan?'

Weer niets.

'Breng me dan gewoon naar jullie huis of zo!' Het maakte Wendy niet uit dat ze bot klonk, maar nu ging Michael voor.

De jongens knikte en Wendy veegde de tranen van Michaels gezicht.

'Hé, hé Micheal! Het komt allemaal goed, oké. Vertrouw je me?' vroeg ze haar kleine broertje. Hij knikte voorzichtig en Wendy gaf hem een knuffel voordat ze hem optilde.

'Oké, wijs de weg!' zei ze.

'Breng Wendy en de jongens maar alvast, ik kom zo', zei Peter. De kinderen knikte en rende richting het huis van de jongens.

De Twins aarzelde even en liepen toen toch maar naar Peter toe.

'Het moest van Tink!' fluisterde ze allebei in één van Peters oren en daarna renden ze de groep achterna.

Peter keek de jongens achterna totdat hij zeker wist dat ze hem niet meer konden horen.

'Tinkerbell? O Tinkerbell?' Niet veel later verscheen Tinkerbell met een onschuldige glimlach.

'Hey Tink!' zei Peter. Tinkerbells glimlach verscheen snel toen ze iets in Peters stem hoorde wat niets goeds kon betekenen.

'Je hebt iets gemist zeg!' Peter hield zijn hand op en Tinkerbell ging er voorzichtig op zitten.

'Blijkbaar was Wendy helemaal alleen en is ze bijna neer gehaald door de jongens. En ze vertelde me dat ze een opdracht er voor hadden gekregen. Weet jij hier toevalligs iets van?'

Tinkerbell keek Peter niet aan en schudde van nee.

'O echt niet? Misschien was het wel Haak of misschien een van je elven vriendjes...' Tinkerbell schudde weer van nee.

'Tink', zei Peter serieus. 'Was jij het?'

Tinkerbell knikte van ja. Peter kneep zachtjes zijn hand in een en gooide Tinkerbell een paar meter verderop. Ze kon met haar vleugels de klap verminderen, maar ze viel nog steeds hard op de grond.

'Ik vertrouwde je Tink! En dit is wat ik ervoor krijg?' vroeg Peter boos terwijl hij naar haar toe liep en op haar neerkeek. Hij haalde even diep adem en zei toen: 'Ga weg Tink.' Hij draaide zich om en liep richting de rest van de groep. 'En kom niet meer terug.'

Peter hoorde het geluid van belletjes en langzaam werden ze steeds zachter waardoor hij wist dat ze wegvloog.

Peter veegde snel een traan van zijn wang en balde zijn vuisten. Hij wist dat hij hiermee problemen zou krijgen. En niet alleen met Tink en zijn vrienden.