Sabi ng iba mas maganda kapag pakakasalan mo ang best friend mo para happy ang life niyo at ang future pamilya niyo. We all have those moments during our youth where we get this sudden love of our best friend, we may think of it as just a minor symptom of a simple crush but sometimes those feelings can grow and become so much more than you thought it could become. 

Sa mga oras an kasama mo ang best friend mo, lumalaki ang pagkagusto mo sa kanya pero pinipilit mong alisin ang mga damdaming iyon kasi natatakot kang mawala kung ano ang meron ka, kung ano ang meron nyo sa kasalukuyan. Ngunit kadalasan ay hindi mo iyon maitataboy, kusa talaga itong lalabas sa iyo at magkakaroon ka ng lakas para sabihin sa best friend mo ang tunay mong damdamin sa kanya.

Kung maswerte kang tao, congratulations you now have a boyfriend and probably a future significant other that you can spend with the rest of your lives, but the same cannot be told sa mga taong hindi pinalaran ng mundo. The same cannot be told sa kuwntong ito, sa kwento ko.

*****

"Congratulations on your wedding gagu ka, hahaha." I congratulated my long-time best friend. He was a lucky man to have a beautiful bride to be.

"Salamat Thalia, thank you din sa pag-aasekaso sa kasal namin ng fiance ko." Sabi nito habang inaayos ang kanyang mamahalin na puting tuxedong na talaga na mang bagay na bagay sa kanya. 

"Oh no worries, it was my pleasure," I replied.

"Magsisimula na tayo." One of his friends announced. I bid him best of luck at nag lakad na ako patungo sa pwesto ko.

Dahil sa coneksyon ko sa bride and groom, isa ako sa mga taong naka upo sa front row seat ng kasal, further crushing myself kasi makikita ko buong buong ang kasal ng best friend ko at nang bride to be niya.

An angelic music echoes around us as the choir sang the opening song, just in time as the bride enters the room, a smile was visible on her face as well as the people around her. She looks absolutely beautiful while wearing a white wedding dress custom-made just for her. Tinignan ko si Apollo na abot tenga ang ngiti sa kanyang mga labi.

Napangiti na lang ako sa nangyayari at sa kanila. They deserved each other, they deserve this grand wedding, and lastly, they deserved to be happy. As the event organizer of this wedding, proud na proud ako sa nagawa ko para a kanila, kung mayroon lang "best best friend of the year award" deserve ko and titulong iyon dahil na manage kung mag organize nang isang kasal kahit na wala akong alam sa mga event organizing. I had to do my best kasi responsibilidad ko ito nang binigay nila ang trabaho sa aakin.

Masaya man ako sa nangyayari at sa kanilang dalawa, pero hindi ko maiwasang maisip ang nakaraan.

Kung nag confess lang sana ako sa kanya, kung sinabi ko lang sa kanya nuong gabi na yon, things would've turned out differently. Ako sana ang naglalakad patungo sa altar, patungo sa kanya, ako sana ang naka wedding dress ngayon. If only I uttered those words, those three damn words. Instead, I am here at the sidelines watching in front view, the man I loved get married to a woman that wasn't me. 

What could've been.