– Dlaczego jesteśmy w ciucholandzie? – pyta.

– Spójrz na mnie – podpieram dłonie na biodrach i wypijam ciążowy brzuch, żeby lepiej go widział.

– No co? W sklepach z rzeczami z metkami nie można znaleźć ciążowych ciuchów?

– Tych nie będzie mi szkoda przerobić.

– Przecież masz pieniądze, Fran – przypomina mi, jakbym o tym nie widziała.

– Przecież dopiero była dostawa, a nie ma tu chociażby jednej rzeczy..

– Może dlatego, że jest lato, a oni przywożą swetry – bierze jeden do ręki i macha mi nim przed twarzą.

– Chodź, znajdziemy coś dla ciebie, wielkoludzie – ciągnę go w część z męskimi ubraniami.

– Fran, sorry, ale na samą myśl ubrania tego mam pokrzywkę.

Patrzę na niego, jak na upierdliwe dziecko, ale wiem, że w tym wypadku z nim nie wygram.

– Widziałam twoją koszule, w której chodzisz do pracy, potrzebujesz nowej.

– Nie mam jednej – przypomina.

– Ale do tej akurat nie pasuje twój jedyny krawat – jestem dzisiaj w podłym nastroju – Dlaczego masz jeden krawat, Luke?

– Bo zawiązała mi go babka w sklepie, sam nie potrafię.

– Mogę cię nauczyć.

Prowadzę go do wieszaka z krawatami. Gdybym chciała czuć się poważnie i na odpowiednim stanowisku chyba także nie ubrałabym krawatu ze sklepu z używanymi ciuchami.

– Proszę, nie zakładaj na mnie tego. Chodź, zabiorę cię do Edynburga, tam możesz mnie ubrać w co chcesz.

Kusząca propozycja.

– Możemy też odwiedzić Christophera.

Patrzę na niego, jakby postradał rozum.

– Czy jest zbyt zajęty pracą?

– Do Londynu jest dalej, ale mają lepsze sklepy.

Nie wiem, czy pojedzie ze mną pięć godzin tylko po to, żeby ubrać siebie i moje ciążowe cielsko.

– Cholera, chciałbym, ale nie mogę. Muszę przygotować sprawdzian dla dzieciaków – drapie się po głowie, co jest oznaką jawnego zdenerwowania, a może i rozczarowania.

– Cały czas nie mogę uwierzyć w to, że jesteś nauczycielem – przeglądam jeszcze raz wieszaki, ale naprawdę nic tu nie ma – Nie nadajesz się na nauczyciela.

– Rola, na którą się nadaje jest w tym mieście od lat zajęta.

Teraz to ja patrzę na niego podejrzliwie.

– A co to za rola? O czymś nie wiem? Masz przede mną tajemnice?

– Dużo pytań, muszę się chwile zastanowić...

Uderzam go w ramie.

– Chodź, zrobimy pizzę.

– Chcesz mnie utuczyć! – oburzam się – Jestem w ciąży, naprawdę muszę zacząć jeść zdrowo.

– Położymy na niej ananasa.. – wyciąga mnie ze sklepu – A tak serio, zaprosimy resztę naszych przyjaciół w ten sposób zjesz mniej.

– Jaki ty wspaniałomyślny.. – przewracam oczami – Szkoda, że nie pomyślałeś o tym, co będzie gdy wszystko zjedzą, a ja dalej będę głodna. Możliwe, że wydrapię im oczy, za zjedzenie mojej pizzy.

Luke wybucha śmiechem, trudno mu się dziwić.

– Zrobimy taką specjalną tylko dla ciebie..

– Jak chcesz to w ogóle zrobić, skoro jesteś marnym kucharzem? – przypominam.

– Halo, nie słyszałaś o gotowych ciastach i sosie pomidorowym ze słoika?

– Więc tak przyrządzasz moją ulubioną pizzę?

– Dla ciebie wszystko! – otwiera przede mną drzwi swojego rodzinnego samochodu.

– A ja dostaję pokrzywki na myśl o jeżdżeniu takim z dzieckiem na tyle.

– To miasto jest małe będziesz mogła wszędzie chodzić pieszo i przy okazji pozbędziesz się zbędnych kilogramów – patrzy na mnie, zastanawiając się, jak zareagowałam na wzmiankę o kilogramach – Zawsze jesteś piękna i inne takie blablabla.

– Och, to takie słodkie – klepię go po policzku – Takie przekonywujące.. no rozczuliłeś mnie.

Obraca się do mnie przodem, a jego mina jest całkiem poważna, jedna z poważniejszych, jakie widuję na jego twarzy.

– Pieprzyć wagę, Fran, ciąża, ani pierwsze miesiące z dzieckiem nie powinny być przysłonięte zmartwieniami o dodatkowe kilogramy, je możesz stracić zawsze, a czy chcesz stracić chwile z dzieckiem biegając na siłownie?

– To bardzo – szukam dobrego słowa – demotywująca wersja..

– Wal się, chciałem być pomocny – odpala silnik i odjeżdża z pod lumpa.

– A co z tymi grupami, gdzie można ćwiczyć z dziećmi? O nich nie wspomniałeś. Albo z wózkami, nosidełkami..

– Okej, ja tu jestem w ciąży czy ty? – wkurza się – Chcesz zjeść ciastko to zjadasz cholerne ciastko.

– To takie proste, bo umawiałeś się zawsze z samymi modelkami..

– Nawet nie zaczynaj – naprawdę jestem w takim nastroju.

– Jackie, Monic, Tracy..

Widzę, jak przewraca oczami.

– Chociaż najlepsza była Moly, była samą skórą i kościami. Naprawdę to lubisz?

– Co zazdrosna? – patrzy na mnie wyzywająco – Taka z ciebie zazdrośnica, co Fran?

– Nigdy nie będę skórą i kościami i juz nigdy nie ubiorę stanika z miseczką B.

I zaczynam płakać.

Tego się nie spodziewałam.

A może trochę..

– Chryste, dziewczyno...

– Już mam rozstępy i ciężko mi się chodzi i włosy się nie błyszczą – przeczesuję je – Cudem widzę swoje stopy!

– Nie uważasz, że to jest tego warte? – zabiera jedną dłoń z kierownicy i układa na moim brzuchu.

– Nigdy już nie będę taka ładna – ocieram jego dłonią własne łzy i omal w nią nie smarkam, co jest super obleśne i wywołuje więcej łez – Będę miała cielsko po ciąży.

Odkładam jego rękę i własną koszulką próbuje pozbyć się dowodów rozpaczy.

– Gorąca czekolada, Fran?

– Z dużą ilością lodów.

Pochyla się przez konsole i całuje mnie w głowę, w tej chwili potrzebuję chyba więcej albo nie wiem, czego potrzebuję, bo jestem rozchwiana emocjonalnie.

– Jesteś ładniejsza od nich wszystkich razem – szepcze mi do ucha.

– Musisz tak mówić, bo jeszcze raz bym ci o smarkała rękę.

Wyciera wspomnianą rękę o moją nogę.

– Cóż, kobieta w ciąży jest w stanie zabić, więc ta o smarkana ręka.. – patrzy na mnie – Poza tym hej, zaraz będziemy zmieniać pieluchy.

– Tak, to chyba gorsze, ale to jednak bobas.

– Jesteś jego mamusią – ściska moje udo, raczej mocno, chcąc przekazać mi trochę swojej siły – Więc można ci to wybaczyć.

– Oby nie zdarzało mi się to po ciąży.

– Trzy miesiące na wyjście z ciążowych zwyczajów?

– Jesteś dla mnie taki łaskawy! – krzyczę – To niczym trzymiesięczny okres wypowiedzenia – gryzę się w język – Jeszcze tylko by mi zwolnienia brakowało. Odpukać.

I odpukuję niezliczoną ilość razy, póki nie dojeżdżamy do sklepu, gdzie sprzedają gotowe ciasta.