– Wybraliście już imię?

– Chciałabym coś dostojnego – stwierdzam – Imię robiące wow.

– Jakie imię dla chłopca, a jakie dla dziewczynki?

– Może Luke? – proponuje właściciel tego imienia – No co? To świetne imię.

– Chciałabym coś dłuższego, bardziej wytwornego.

– Moje serce boli – łapię się za nie dramatycznie.

– Mnie boli, że chcesz nazwać dziecko, jakby pochodziło z jakieś dynastii.

– Czy to nie dobrze, gdy imię ma historie?

– Jesteś tak zakochana w swoim imieniu, że może  nazwij dziewczynkę  Fran?

– Nie – stwierdzam szybko – Jeśli to chłopiec, mógłby nazywać się po jakimś brytyjskim aktorze.

– O nie, zaczyna się – jego głowa opada na moje ramie – Proszę, nie mów tego.

– Harry.

– No i powiedziałaś – dramatyzuje.

– Może od razu pięciu chłopców, żeby nazwać ich jak członków One Direction? To ta twoja wytworność?

– Charlie.

– Ten facet ginie w większości filmach. Nie uważasz tego za złą passę?

– Dzieciaki... – karci nas moja mama – W ogóle nie traktujecie tego poważnie.

– No nie wiem, czy się da tak poważnie, jak ty Connie. Trzymanie imienia dziecka w sekrecie nawet po urodzeniu?

Większość ludzi przy stole chichocze.

– Jak ma ta kruszynka na imię? A przepraszam spieszę się!

– Nie chciałam, żeby wszystkie przyszłe dzieci miały na imię Francesca! To piękne imię i nie chciałam, żeby stało się pospolite.

– Musiałam obiecać, że nie wydam – odzywa się mama Luke'a – Prawie składałam przysięgę krwi..

Moją mamę to bawi, jego niekoniecznie, chyba dalej jest przerażona na myśl o tym.

– Dobrze, że masz samych synów, dzięki temu było łatwiej.

– Może nazwę tak moje dziecko? – odzywa się Ben i wszyscy przy stole zamierają.

Cóż, ja zrobiłam to w mniejszym gronie, ale nie wiem, czy to miało znaczenie, bo dziesięć minut później i tak wszyscy już wiedzieli. Patrzymy na niego i na na jego żonę Kelsey. Nic jeszcze nie widać, nie to, co po mnie.

– Skąd już wiesz, że to dziewczynka? – pyta Jack.

– Nie wiem, chciałem po prostu oświadczyć to wszystkim – wzrusza ramionami i ściska kolano żony – Po co macie do siebie dzwonić?

– Zostanę babcią! – ekscytuje się jego mama – Mój najstarszy syn w końcu będzie miał dziecko!

– Wow, gratulacje — odzywa się Luke – Wow – powtarza.

Ściskam jego kolano, nawet nie jestem pewna, dlaczego, ale on ściska moją dłoń, jakby właśnie dokładnie tego potrzebował.

– No to deser! – krzyczy mama Luke'a – Upiekłam ciasto z Norą – Nora to narzeczona Jacka.

– Dla ciężarnych specjalnie duże kawałki.

Nasze rodziny przyjaźnią się od zawsze. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie czasu gdy tak nie było, bo gdy się urodziłam już mam zdjęcia z rodziną Hemmingsów. Wspólne niedzielne obiady to tradycja, był czas gdy było nas mniej i czas gdy przybywało nas, co raz więcej. Teraz dołącza już kolejne pokolenie i chyba będziemy musieli przenieść obiady do ogrodu, bo stół powoli zaczyna się robić za mały. W tym tygodniu nie ma naszych babć, w ogóle pojawiają się rzadziej od czasu mojej ciąży.

Gdzie pierścionek?
Gdzie ślub?

Nikt z nas nie mógł tego słuchać, a one na to patrzeć.

Wymykamy się z deseru na bujaną huśtawkę za domem.

– Powinniśmy poważnie porozmawiać o tym imieniu, skoro ma być ważne to może jakaś postać historyczna?

Przerzucam przez niego nogi, bo i tak nie mam siły się odpychać z tym brzuchem, w szczególności, że zabraliśmy trochę ciasta i właśnie się nim zajadam.

– Królowa Wiktoria? - pyta – To dostojne imię.

– I całkiem popularne. Wołanie kogoś Viki..

– Ciebie wołamy Fran. Chyba nie będziesz na nie mówić w domu Wiktoria proszę do stołu? Twoja mama prawie nigdy nie zwraca się do ciebie pełnym imieniem!

– Przekonywujący argument.

Podkładam mu łyżeczkę pod usta, chcąc uraczyć go kawałkiem pyszności, które wypiekły.

– A chłopiec? Ten Charlie mi się podoba, mogłoby to być zdrobnieniem od Charlsa.

– Fuj, Charles kojarzy mi się tylko z jakimś starym facetem..

– Żadne imię ci się nie podoba – uświadamia mnie.

– Bo chcę coś do niego poczuć, jakąś osobistą więź...

Przewraca oczami i zarazem otwiera szeroko buzie, żeby dostać jeszcze kawałek ciasta.

– Nie ma znaczenia, jakie to będzie imię.

– Nie chcę, żeby śmiali się z niego albo niej w przedszkolu.

– To może pomińmy imiona jakiś baronów albo księżnych z poprzednich epok?

Przytulam policzek do jego piersi.

– Może gdy się urodzi coś wymyślimy.

Ściska moje ramie na te słowa.

– Może przerobię z dzieciakami w szkole temat o jakimś bohaterze i poczuję, że to to.

– Albo bohaterce.

– A jak nie, to po prostu przekształcimy imię na żeńskie, a teraz dawaj ciasto.

– Bardzo dobre, dobrze, że Nora pomagała twojej mamie..

– Jestem po niej marnym kucharzem. A tobie kruszynko smakuje? – znów masuje mój brzuch, chcąc poczuć kopanie.

– Chyba śpi.

– Będzie w podobnym wieku z dzieckiem Bena, a on jest z sześć lat starszy..

To po prostu fakt. Nie ma w tym pretensji, oskarżeń, ani czegokolwiek innego, może trochę wątpliwości, że nasze posiadane doświadczenie życiowe jest zbyt blade w porównaniu z jego starszym bratem.

– Czy on by wiedział, co kupić na baby shower?

– No co ty, on nawet nie będzie pieluch zmieniał. Założę się o dziesięć funtów, że tego nie zrobi.

– Czy to źle, że nie wiem ile za dziesięć funtów mogę mieć pieluch?

– Dowiesz się szybciej, niż później.

I całuje mnie w głowę, a ja trochę bardziej się odprężam.