A/n dankjewel allemaal voor de leuke reacties die op dit boek komen! Ik heb wel een vraag voor de mensen die meespeelde. zet alsjeblieft GEEN SPOILERS in de reacties. Dit is niet leuk voor de mensen die niet meededen.
Nou en nu weer verder...

Die ochtend word ik wakker in het bed. Hoe ben ik hier gekomen? Ik kijk naar mezelf in de spiegel die aan de kast hangt. Ik heb mijn kleren nog aan. Inclusief mijn jas. Mijn handschoenen liggen ergens op de grond en mijn schoenen liggen half op het voeteneinde. Ik moet even nadenken. Wat is er gisteren gebeurt? Shit. Marianne is dood. Myrthe heeft haar vermoord. Ik wil op een klok kijken, maar er is er geen. Ik klik mijn mobiel aan. 10:13 Geeft hij aan. Kak, nog drie kwartier. Snel was ik me en kleed me om. Ik ren naar beneden toe. Snel ga ik ontbijten. Voor ik de deur uit ga ren ik nog even naar boven en pak mijn mobiel. De hele tijd blijft de laatste blik van het vermoorde meisje voor mijn ogen hangen. Waarom is ze vermoord? Omdat ze Cupido is. Komt er gelijk in me op. Was. Verbeter ik mezelf. Renée en Mees zijn dus het koppeltje. Handig om te weten. Er belt iemand aan. Ik weet al wie er staat. Sib staat voor mijn neus. 'Ik ben er al,' mompel ik voor ze wat kan zeggen. Ze stapt op de fiets en rijd weg. Snel pak ik die van mij en rij haar achter na. 'Heb je al gehoord wie er is vermoord?' vraagt ze aan mij als ik naast haar kom fietsen. 'Nee, weet jij het?' Ze schut haar hoofd. 'Gelukkig is het een van ons niet,' verzucht ik. Verder blijft het stil. Binnen twee minuten zijn we er. Ik check mijn mobiel. Niets. Het is vijf voor elf dus het kan elk moment beginnen. Ik kijk om me heen. Marianne is er niet. Zou het opvallen? Maar als ik tel blijkt het te zijn dat we met 17 zijn. Myrthe is er ook niet...

Ik ga naast een jongen zitten. Hij glimlacht naar me en ik glimlach terug. 'Hoi, ik ben Rick,' zegt hij tegen me. Sibrich komt er tussen en vertelt het zelfde riedeltje als gister. 'Sisi, dat is leuk,' merkt hij op. Amy komt het podium op staan. 'Ik heb een trieste mededeling. Vannacht is Marianne helaas vermoord.' Er komt een geschrokken uitdrukking op mijn gezicht. Hoe moet ik anders reageren? 'Zij was Cupido. De sporen zijn te vinden, maar te onduidelijk. De weerwolven hebben snel gehandeld. Al was het voor hun ook een verrassing.' Bij de laatste woorden frons ik. Het was inderdaad een verrassing wat er met Myrthe gebeurde. Waar is ze eigenlijk? 'Heeft iemand Myrthe gezien?' Alsof je over de duivel spreekt. Iedereen mompelt wat. 'Ze woont tegenover ons, Sib en ik kunnen wel even kijken,' stel ik voor. 'Doe maar,' zegt Amy glimlachend. 'We komen vanmiddag drie uur weer bij elkaar, hopelijk is Myrthe dan gevonden en kunnen jullie proberen om een weerwolf op te hangen. Goed, en dan nu gaan jullie een burgermeester kiezen. Wie zich verkiesbaar wil stellen moet naar voren komen de zijn burgermeester praatje houden.' Amy gaat zitten en twijfelend komen er een paar mensen naar voren. Mees begint. De blonde jongen komt naar voor. 'Maak me bij, kies mij,' zegt hij enthousiast. Juna komt naar voren. 'Wie wil er burgermeester worden?' Sib komt naast haar staan. 'A. K. A. Wie wil er meer bijdrage hebben in het succesvol uitroeien van de weerwolven plaag.' Ik moet lachen. Ik zit hier vlak bij hoor! 'Inderdaad, ik wil wel,' zegt Juna. 'Ik ook wel denk ik. Make Wakkeredam great again!' Ze gooit haar vuist in de lucht. (I am not trowing away my shot!) 'Weet je wat, ik stem wel op jou voor burgermeester,' zegt Sib. 'Nou daar ben ik het helemaal mee eens,' gniffel ik. Het meisje met rode, lange haren en ik lachen naar elkaar. Een weerwolf als burgermeester zou wel leuk zijn, en handig. Sib, die onwetend naast haar staat te lachen, gaat weer naast me zitten.
Dan begint Claire. 'Beste burgers, ik zou het heel leuk vinden om burgermeester te worden. Ik zal jullie tot het einde van mijn leven beschermen. En als het niet lukt om de weerwolven uit te roeien dan maken we ze vegetariërs en geef ze tandpasta. Maar het lukt ons zeker weten, dat was alleen plan B. Groetjes van de burgemeesterskandidaat.' Tot nu toe is dat het beste wat ik heb gehoord.
Mensen klappen en Claire maakt een kleine buiging. Natuurlijk was het grappig bedoelt, maar ze maakt wel kans. Dan komt Amy weer naar voren. 'Nou jullie hebben het gezien. Maar,' zegt ze met de nadruk. 'Ben je het nou niet eens met een van deze vier dan kan je natuurlijk voor iemand anders kiezen. Stemmen kan tot vanmiddag voor we weer bij elkaar komen.'
Ik loop naar de stembus toe. 'Juna,' schrijf ik op een van de briefjes. Sib volgt mijn voorbeeld. Even dat je het weet, je stemt op een weerwolf, zeg ik in gedachten. Diep van binnen lach ik me nu rot.

We gingen richting huis. Claire, Ava en Iris fietsen met ons mee. Ava en Iris woont in het blok naast ons. Je hebt als het ware zeven rondjes met huizen. Claire woont bij ons blok. Iris en Ava fietsen van ons weg. 'Tot straks!' roepen ze. We fietsen verder naar het blok van 16 t/m 20. Voor het pad stoppen we. 'Weet je zeker dat je naar binnen wilt?' vraagt Claire. Ze weet natuurlijk niet dat ik een weerwolf ben en dat Myrthe dat ook is. Ze vertrouwt de boel niet. Ik knik, maar ik heb net zo een slecht gevoel hier over. 'Wat kan je nou verwachten? Dat ik het niet doe?' Weer die zelfverzekerde stem. Sib kijkt even op, maar zegt niets. 'Wie gaat er mee?' Het blijft even stil. 'Goed, dan gaan jullie beide mee.' Ik haal mijn schouders op. Ze zeggen niets, maar lopen wel achter me aan. De fietsen laten we bij het begin van het pad staan. Ik bel aan. Er word niet open gedaan. Nu hangt Sib aan de bel. Weer doet er niemand open. Ik ga voor het raam staan. Het interieur lijkt op dat bij mij. Het lijkt of er helemaal niemand is. Als alle huizen het zelfde zijn dan... Ik probeer de voordeur open te doen. 'Wat doe je?' sist Claire achter me. 'Ze is er waarschijnlijk niet. Als we nou iets kunnen vinden dat misschien naar haar toe leid.' Ik doe de deurklink omlaag. Net zoals ik had verwacht is de deur niet op slot. De deur beweegt mee, zo zacht als ik kan doe ik hem open en loop naar binnen. Ik spits mijn oren. Iets wat ik normaal wel doe, maar nooit zo... Snel. Eerst ga ik de woonkamer binnen. Sib staat vlak achter me en Claire blijft in de gang. Niets te zien, door naar de keuken. Één van de lades staan open, maar verder is er niets. Ik kijk naar het bestek. Er mist iets... 'O, nee,' zeg ik bezorgd. 'Wat?' vraagt Sib. Ik hol naar de gang. Geen jas op de kapstok. 'Wat is er?' vraagt Claire als ik voorbij ga om de trap op te lopen. Ze staat in de kelder. Ik geeft geen antwoord, maar heb zo mijn vermoedens. Ik hoop dat het niet waar is. Ik word op de voet gevolgd door de twee meisjes. Ik storm de slaapkamer in, maar blijf abrupt stil staan. Er botst iemand tegen me aan. Als ik mijn ogen van de muur kon houden had ik gezien wie. Tegenover met staat in grote bloederige letters geschreven: 'Ik kan dit niet.' Ze schreef het met bloed omdat niets anders dan dat word overgehouden. Voor de muur, aan het voeteneind van het bed liggen nog meer letters. Glitter achtig. Net als die van Marianne. 'Weerwolf,' staat er. Er ligt een mes naast. 'Myrthe heeft zelfmoord gepleegd,' stamel ik. 'Z-ze..,' De schok komt bij me binnen. Een roedel lid is dood. Dat is het enige waar ik aan kon denken. We kende elkaar niet eens. 'Ze was een weerwolf,' probeert Sib me te troosten. 'Sibrich, deze mensen gaan echt dood!' Het muntje viel bij haar nu ook. 'Als we niet winnen gaan we ook..,' ze durft haar zin niet af te maken. We gaan naar beneden en fietsen in stilte naar Amy.

'Ze is dood,' zegt de emotieloze stem van mij. 'Ze heeft zelfmoord gepleegd.' Amy knikt. 'Dan is er nu een weerwolf uit,' zegt ze. Ik knik. We zijn in haar huisje. Sib zit tegenover haar aan de eettafel, Claire zit naast haar. Ik ben blijven staan. 'En nu?' vraagt Claire. 'Nu gaat het spel gewoon verder.' Alsof er niets aan de hand is. We moeten dit zien te overleven. Zo veel mogelijk. 'Maar je kan toch niet zomaar iedereen laten dood gaan?' valt Sib uit. Amy grinnikt. 'Alles komt goed met ze,' verzekert ze haar. Wantrouwig blijft Sib haar aankijken. Ze spreekt de waarheid, vertelt mijn gevoel me. 'Blijven jullie eten? Ik maak macaroni.' Het meisje van zestien is al helemaal zelfstandig. Ik knik resoluut. Waarom overkomt me dat toch steeds?