CHAPTER 4 ♡__♡

Katulad ng napagkasunduan namin ni Austin, susunduin niya ako sa bahay. Pumayag naman ako sa suggestion na kunin niya ako sa bahay. Mahirap nga naman magmaneho kung naka-dress to kill ako. Kahit paano kasi ay nagkakaroon na ako ng tiwala kay Austin.

He called me up a few more times on the phone to assure me he would not let me down and that I shouldn't worry. Somehow it eased my mind that he wouldn't stand me up. One less thing to worry about for me.

Exactly five thirty in the afternoon ay dumating si Austin. Halos hindi ko siya nakilala. He really look handsome in a suit. He even cut his hair and his face looked a bit more mature than the last time I saw him.

Hindi na ako nakapagsalita sa nakita habang sinuyod ko ng tingin mula ulo hanggang paa. Noon ko lang napagtanto na guwapo at makisig pala siya. Tiyak na maglalaway ang tatlong chismosa kapag nasilayan nila si Austin. Ngayon, sila ang mamatay sa inggit.

He seemed to be also doing some inspection of his own. I must say I looked pretty good in my purple violet gown with an empire-cut waist. My hair was styled elegantly. Inilabas ko na rin ang aking mga alahas.

Gusto mag-ningning ngayong gabi at e-explore ang araw na ito. And with Austin by my side. I felt confident I would be able to make it through the night.

"Wow, Doktora! You're really lovely tonight"

Those words were the first thing that came out if his mouth and I couldn't help myself but blush. Itong lang ang pinaka-unang pagkakataon na may pumuri sa akin ng isang lalaki, hindi ko alintana na binabayaran ko siya para sa date namin.

Siguro ay sincere naman siya sa kanyang mga sinasabi dahil hindi ko siya pinilit na purihin ako lalo na kung wala kaming audience.

"Bakit, pero salamat. At ang masasabi ko lang sayo, you really look dignified in that suit" balik-puri ko sa kanya

Napakamot siya ng ulo nang sinabi ko at ngumiti. At sa totoo lang parang nakita ko siyang namumula ang mukha.

Nakatinginan kami at sabay na nakatawanan. I felt relieved because the tension that had been evident since the first time we meet seemed to have disappeared.

Mahirap din kasing umarteng nagmamahalan kami kung nakakaramdam kami ng tension at pagkailang sa isa't isa.

"Shall we go?" tanong niya. Tinaas niya ang isa niyang kamay.

I reluctantly accepted it. Ramdam ko na nilalamig at nanginginig ang aking kamay. Hindi ko alam kung dahil kay Austin o dahil sa magiging palabas namin ng gabing iyon.

He led me out the door where I saw a Ferrari parked outside my gate. Nagulat talaga ako sa dala niyang sasakyan.

"Your Lussot awaits you" pahayag niya

"Where on earth did you get this car?" manghang tanong ko.

"I borrowed this from someone"

"Why did you have to do that? Ok naman na ang Honda ko, ah" reklamo ko sa kanya.

Super exaggerated lang kasi. Hindi ko akalain na ganitong kotse pa ang nakuha niya. This care was the latest model of Ferrari now a day. Ang yaman siguro ng taong kinuhanan nito.

"Doctor Lopez, since I've already told your friends I'm from a rich family. I might as well go all the way. Baka kasi pagdudahan nila tayo kapag kotse ninyo ang ginamit natin"

"I'm just trying to live up to the image they know about me. Ang sabi mo nga, this is for show kaya dapat pati props natin convincing din, di ba?"

May punto naman ito. Hindi ko naisip ang mga bagay na iyon. Pero sa tingin ko ay pinag-aralan niyang maigi ang kanyang role at talagang preparado siyang haharap sa mga kaibigan ko. It was a good thing he had sense of what to do.

"Well then, let's get this show on the road" I confidently said to him

He opened the passenger door and I got in. Siya naman ay agad na pumunta sa driver's seat. When we both settled in the car, he started the engine and off we went to Jessy's wedding.

We looked at each other and we both sighed, anticipating what was ahead for us tonight.

As we were driving along, I couldn't help but notice Austin looking my way every so often. Dahil hindi na rin siguro siya nakatiis, nagtanong na rin siya sa akin.

"If you don't mind may asking. Why did you have to pay someone to be your date tonight? Surely, guys are lining up to date someone like you" seryosong tanong niya

Nagulat ako sa tanong niya pero hindi naman ako na-offend. Sa tingin ko ay sincere siya sa kanyang tanong at walang halong malisya. It was an honest question so I had no choice but to give an honest answer.

Bumuntong-hininga muna ako bago sumagot.

"Sorry to disappoint you but guys are not lining up to date me. In fact, they avoid me like a virus. I guess ako ang babaeng walang appeal sa mga lalaki at talagang hindi ako ligawin. Wala siguro sa akin ang hinahanap ng mga lalaki" pabirong sagot ko

Pero sa totoo lang, may bahid ng katotohanan ang sinasabi ko. Hanggang ngayon kasi ay hindi ko mawari kung bakit ni minsan ay walang nagseryosong manligaw sa akin.

Kung mayroon mang nagkainteres, puro palipad-hangin lang at ang naglakas-loob namanng yayain akong mag-date ay agad nawawalan ng interes sa akin. Naisip ko tuloy nab aka talagang itinadhana akong mag-isa sa buhay.

Tumingin ako sa kanya at napansin kong nakakunot ang noo niya. He looked kinda mad and I didn't really know why.

"Why do you talk that way? Bakit parang ang baba ng tingin mo sa sarili mo? Don't you know your worth as a woman?" tila galit na tanong niya

Nagulat ako sa kanyang reaksyon. Hindi ko inakalang seseryosuhin niyang masyado ang sagot ko tungkol sa kawalan ko ng love life. Idinaan ko na lang sa biro ang sagot ko.

"Ito naman, sineryoso agad ang sinabi ko. Ganoon lang talaga akong magsalita" natatawang sabi ko

"Don't ever talk that way again. Huwag mong isipin na wala kang halaga. Mga bulag lang siguro ang mga lalaking nakikilala mo. They don't know how precious you are" seryosong sabi niya

For the second time since I meet him. I felt warmth in my heart. When I was with him. I felt my worth as a woman. He truly made me feel special.

Hindi na ako sumagot sa sinabi niya. Tahimik na lang kaming nagbiyahe. We were both lost in out thoughts but the silence didn't make me feel awkward.

In fact, it even made me feel secure.

Nang dumating na kami sa pagdarausan ng kasal ni Jessy ay napansin kong marami ng mga tao.

Agad na nagtinginan ang mga bisita ng huminto ang Ferrari kung saan kami lulan ni Austin.

Nakita ko sa di-kalayuan ang tatlong chismosa na tinanaw ang aming pagdating.

Unang bumaba si Austin, pagkatapos ay pinagbuksan niya ako ng pinto. Inilahad niya ang kanang kamay bilang pag-alalay sa akin. Nararamdaman ko na lahat ng tao tumingin sa amin, lalo na kay Austin.

Dahil ayoko mang aminin, hindi ko na talaga maiwasang mapahanga sa kaguwapuhan at kakisigan ni Austin. Pakiramdam ko ng mga sandaling iyon ay napaswerte ko talaga na kasama ko siya.

Nang makababa ako ng kotse ay bumulong muna siya sa akin.

"Relax and smile. Promise, I'll never leave your side"

When I heard him say that, I glanced at him and I felt my heart flutter. Hindi ko alam kung dahil sa nerbiyos o tinatablan na ako ng matatamis na salita niya. I smiled faintly at him suddenly becoming more aware of his presence.

Pero agad na sinaway ko ang aking sarili. I had to remind myself I was paying him to be nice to me so I shouldn't put anything to what he was saying. He was just doing his job that was all. Surely he was not attracted to me.

Inilayo ko na lang ang tingin ko sa kanya. I scanned the crowd and I saw the three chismosa coming my way.

"Austin, nandito na ang tatlong chismosa. Please look and act that you're in love" bulong ko sa kanya

"No problem" sagot niya, pagkatapos ay inakbayan na niya ako.

Saglit na nailing ako pero alam kong kailangan naming gawin iyon para mapaniwala ang lahat na talagang may realsyon kami.

Papalapit ang tatlong chismosa sa direksyon namin na may ngiti at nangungusap na tingin sa amin.

"Cathy, you're looking lovely. And who is this handsome man you're with?" tanong ni Joyca na ubod ng lapad ang ngiti

Margette and Graze had a look of disbelief on their faces. Apparently, they hadn't grasped the fact that I was in the arms of a very handsome man. I somehow felt clear from suspicion.

Kahit paano ay hindi na nila ako magagawang pagtawanan at kaawaan. Sila na ngayon ang mamatay sa inggit sa akin.

"Girls, this is Austin Santillan. Austin, my classmates in high school, Margette, Graze and Joyca"pakilala ko sa kanilang apat

Katulad ng isang gentleman na lalaki ay isa-isang kinamayan ni Austin ang tatlo at ang bawat isa kinokomplement niya ito sa mga kasuotan. Kinikilig naman sila sa ginagawa ni Austin.

Maya-maya hinila ako ng tatlo palayo kay Austin. Austin smiled and let me go.

"Cathy, siya ba ang boyfriend mo? Grabe! Ang gwapo niya at mukhang mas bata sa iyo. Saan mo siya nakilala?" excited na tanong ni Margette

I gave them my widest smile "He was introduced to me by a friend" simpleng sagot ko.

I didn't want to go into many details, the less I told them about him, the safer it was for us. Mamaya kasi ay magtanong din sila kay Austin at maging salungat ang sagot niya, mabuko pa kami.

I had to answer simple so as to have some mystery. Hahayaan ko silang mag-isip ng gusto nila. Ang mahalaga ay mapaniwala ko sila na boyfriend ko nga si Austin.

"C'mon, Cathy, magkwento ka naman" pinipilit ako ni Joyca

"Oo nga, ang KJ mo naman" nakasimangot sabi ni Graze

Pero hindi ko pa rin sila sinasagot. Bahala silang maghahabol sa'kin, basta ngayon gusto kong i-enjoy ang moment.

"Girls, magsisimula na ang kasal. Mamaya na lang tayo mag-chikahan" sabi ko. I excused myself from them.

I scanned the place to look for Austin. When our eyes meet across the garden and he smiled. I once again felt the fluttering of my heart.

Napahawak na lang ako sa aking buhok at nginitian ko rin siya. Kumaway siya at naglakad papunta sa kinaroroonan ko.

Habang palapit siya sa akin ay hindi ko maiwasang Makita na halos lahat ng kababaihan ay pinagmamasdan siya.

All eyes were on him as he was walking towards me. At talagang nakadama ako ng kilig. Because of the many pretty girls in the crowd, this one hot guy had only eyes for me.

And at that moment, I felt I was one lucky girl.

ABANGAN.....

VOTE & COMMENT.....