CHAPTER 3 +__+

I was so relieved when the night came to an end. Papagalitan ko si Austin dahil sa ginawa niyang aksyon kanina. Hinintay muna naming makaalis ang dalawa bago ko siya harapin. When we got into my car, I gave him a piece of my mind.

"Austin, bakit iniba mo ang pinag-usapan natin? Why did you come up with your own story without consulting me?" iritadong tanong ko

"Well, I just sort of improvised my character to make it more believable. I have no knowledge about being a banker but I have some experience in managing resort" sagot niya

"Sinasabi mo na ikaw ang may-ari ng resort sa Boracay at Camiguin Island? C'mon Austin, you don't have to lie anymore. Ako na ang kaharap mo ngayon kaya magpakatotoo ka na" nang-aasar na banat ko

"Cathy, there's something I think you should know. I'm----" panimula niya but I cut him off.

"Ok fine. Let's talk about something else. Siyanga pala, saan ba tayo magkikita sa Linggo? Gusto mo, sunduin na lang kita?" alok ko

"Why don't I pick you up at your place? I think it would be more convenient for you, what do you think?" mungkahi niya

"May kotse ka ba? Mas mabuti siguro sa isang lugar na lang tayo magkita" sagot ko

Nagiging maingat lang ako dahil hindi ko pa lubos na kilala ang binatang ito. He may look decent and nice but I could still recall the way he was dressed up earlier and I couln't help but a bit worry.

"Are you, by any chance, afraid of me?" tanong niya habang lumalapit ang mukha niya sa akin.

Bigla akong natataranta nang lumapit siya ng maigi sa'kin. Hindi ko inakalang napakapresko pala ng totoy na ito.

Inilayo ko nang kaunti ang mukha to avoid his face that was inching closer to me.

"Hoy, totoy! Ano ba ang sinasabi mong natatakot ako sa iyo? Mahiya ka nga sa balat mo" naka-angil na sagot ko

Kumunot ang noo niya.

"Totoy? Tinawag mo ba akong totoy?" medyo galit na tanong niya.

"Oo, dahil totoy ka lang. Ang tingin ko nga sa'yo ay may gatas ka pa sa labi" pang-aasar ko

"Doctor Catherine Lopez, just to set the record straight. I'm already twenty eight years old. Surely I'm no longer a boy but a man at matagal ng walang dumadamping gatas sa labi ko" tila iritadong pahayag niya

I roared with laughter. Mukhang hindi yata niya nagustuhan ang mga biro ko. I tried to calm myself down. Hindi na ako nagsalita pa baka may gagawin siyang hindi magugustuhan ko. Dapat inaalala ko na kami lamang dalawa dito sa loob ng sasakyan while were on deserted parking lot. Ayoko yatang ma-headline kinabukasan.

"Ahm....Sorry, Austin. Nakalimutan ko na twenty eight ka na pala. Pero kompara sa akin, isa ka lang batang paslit" pabirong sabi ko

"Why? If you don't mind my asking, how old are you? Manang ka na ba?"

"Austin, there are three things you shouldn't ask a woman. Her age, her waistline, and how much she makes in a year. So if you want to have a good work relationship with me, better remember that, ok?" nakataas ang isang kilay na sabi ko

Naiinis ako sa tinuran niya kanina. Manang? Yeah I'm a bet older but as you heard that someone calling you Manang. Naku! Nakaka-high blood lang. Porket totoy lang siya ganyan na umasta at magsalita. Grrrr......

"Fine. But also remember that in order for us to have that good work relationship you're talking about, you should also respect me" may galit sa tonong sinabi niya

"Remember, I'm here to help you. In short, you need me more than I need you" pahabol niyang sagot na tila may halong pananakot

"Aba at sinisindak pa ako ng Totoy na ito!"

Nakagat ko na lang ang ibabang labi ko sa labis na inis. Sa tanang buhay ko, ngayon lamang ako nakakilala ng isang lalaki na ubod ng antipatiko. I was really thinking of calling the whole thing off but then naisip ko dapat pagtiyagaan ko lang muna ito for just one more night on Jessy's wedding. At pangako ko sa sarili na pagkatapos ng kasal ni Jessy ay hindi ko na nanaising Makita pa ang lalaking ito magpakailanman.

Hindi ko na siya sinagot at ayoko ng patulan ang mga sinasabi niya. Ang mabuti pa ay manahimik na lang ako. I started the engine and I drove off in silence. Kahit si Austin ay hindi na umimik.

"Saan ba kita ibababa?" walang emosyong tanong ko kay Austin habang tinatahak naming ang Ayala Avenue

"You can drop me off here" simpleng sagot niya

Itinabi ko ang sasakyan pero bago siya bumaba ay iniabot ko muna ang sobreng naglalaman ng bayad ko sa kanya.

"Ano 'yan?" tanong niya

"Bayad ko para ngayong gabi"

"You don't have to do that. Tama ng ibinili mo ako ng damit. You don't have to pay me anymore" kinuha niya ang paper bag na naglalaman ng lumang damit niya.

Akmang bababa na siya nang tawagin ko siya

"Austin, ang usapan ay usapan. We made a deal and I intend to keep it. You earned this this money so better take it" sabi ko

Nagdadalawang-isip na kunin ang sobre ngunit sa ilang sandal kinuha na lang niya.

"Fine, if it would make you feel better"

He was already out of door when he opened the passenger door again at pumasok.

"May nakalimutan ka pa?" nakasimangot na tanong ko

"Please give me your cellphone number"

Tinaasan ko siya ng kilay dahil sa sinabi niya "Bakit? Gusto mo na ba akong maging textmate?"

"No, Doc. Wala akong intensyong maging textmate mo"

"Then why are you asking for my number?" nakaangil na tanong ko

"Para malaman ko kung saan at anong oras tayo magkikita sa Linggo"sagot niya na may nakakalokong ngiti sa mga labi

Napahiya ako pero hindi ko syempre ipinahalata iyon. I gave him my number and he saved it on his cellphone. He texted me immediately to confirm if I gave him the right number.

"Sige, manang, mauna na ako. Ingat kayo sa pagmamaneho, ha?" paalam niya

Nakikita ko sa tingin niya na natutuwa sa sinasabi nito. At bago ako maka-react, nawala na siya sa paningin ko. Dahil sa inis ko ay dagling pinaharurot ko ang aking kotse.

As I was driving home. I couldn't help but wonder why did I have to meet someone like Austin Santillan.

I was still mad when I arrived at my house. Hindi ko inakalang makakatagpo ako ng isang arogante at preskong lalaki sa buhay ko at ang masaklap pa, kailangan ko pa siyang bayaran para lang buskahan ako nang todo-todo.

Gusto ko sanang ireklamo si Austin kay Rosy para mapagsabihan niya ang kaibigan ng kapatid niya na umasta naman ng tama. Pero ang tingin ko, baka lalo lang akong mapasama kapag nagsumbong pa ako. Mamaya niyan ay ipahiya pa niya ako sa harap ng mga kaibigan ko. Nana-isin ko pang pagtiyagaan siya ng isa pang gabi kaysa kaawaan ako ng mga tao sa paligid, lalo ng mga kaibigan ko.

Pagpasok ko kinabukasan ay wala si Rosy. Nag-text siya sa akin para sabihin na kailangan niyang umuwi sa Tanay, Rizal dahil may sakit ang kanyang ina. Humingi rin siya ng paumanhin dahil hindi siya nakapagpaalam ng maayos.

Susubukan daw niyang makabalik agad. Sinabi rin niya nab aka hindi na siya makapag-text o makatawag uli dahil mahina ang signal ng cellphone sa lugar nila. Si Gladys na assistant nurse ko ang siyang magiging receptionist at secretary ko habang wala si Rosy.

Nalungkot naman ako sa balita niya. Matagal na rin kasing may sakit ang ina niya at nag-aalala ako para sa kanya. Sana lang ay maging maayos ang kalagayan niya para mapanatag na rin ang kalooban ni Rosy.

Dahil hindi ko na nakausap si Rosy, hindi ko nagawang magsumbong sa kanya tungkol sa iniasal ng kaibigan ng kanyang kapatid. That was the least of her worries and I should just be thankful she was able to find me a date no matter how disrespectful he might be.

We were busy the whole day so I had no time to think about Austin. I was just hoping he wouldn't stand me up. Buti na lang na e-save ko ang number niya para pagsabihan niyang hindi na siya pwede mag-back out sa usapan nila. I dialed his number and then he answered it on the second ring.

"Yes, Doctor Lopez. Na-miss mo na ba ako kaya ka napatawag?" I heard him chuckle on the line

Uminit bigla ang ulo ko sa sinabi niya. Pilit ko na sanang pakikisamahan ang totoy na ito pero talagang sinusubukan ng batang ito ang pasensya ko. At dahil talunan ang pikon, sinakyan ko na lang ang mga biro niya.

"Actually, sinubuan ko lang kung tama ang numerong binigay mo. Baka, mamaya niyan ay indiyanin mo ako sa Linggo kaya mas mabuting alam ko kung saan kita tatawagan"

Pumalatak ito "Doktora, alam mo naman sigurong pwedeng-pwede kitang huwag siputin sa Linggo. Pero dahil maayos naman akong kausap, hindi kita bibiguin. Huwag kang mag-alala dahil sisiguruhin kong hindi ka mag-iisa sa kasal ng kaibigan mo. You can sleep peacefully now because I'll be there by your side this coming Sunday" malambing na sagot niya

Para naman akong kinilabutan sa tono ng pananalita niya. Para kasing nananadya siya sa mga pasaring niya sa akin. The nerve of this guy!

"That's good to know. Pasensiya ka na kung naabala kita" pormal kong sabi

"Call me up anytime. Kapag bored ka at kailangan mo ng kausap, lagi mong isipin na handa akong making sa iyo" seryosong pagsabi nito

I was really surprised with what he said but I didn't put anything into it. Nang-aasar lang siguro siya katulad ng dati.

"Naku, huwag na at baka singilin mo na naman ako"

"Hey, na-offend naman ako sa sinabi mo! Sinasabi ko lang sa iyo ito dahil concern lamang ako. Labas na ito sa usapan natin" tila nagtatampong sabi niya

My mistake. Hindi ko inakalang Mr. Sensitive Guy pala siya at nasaktan siya agad sa biro ko.

"Sorry, I didn't mean it that way. Sige na at baka kung saan pa mapunta ang usapang ito. Huwag mo lang kalimutan ang kasal sa Linggo. Don't you dare call me up at the last minute to cancel. Kung hindi, lagot ka sa akin. Sisiguruhin kong wala ng kukuha sa iyo sa basketball team kapag nagkataon" pagbabanta ko

He laughed. "I hear you loud and clear. I'll be there and I'll make sure I won't embarrass you. Mark my word. I'll make sure you would be the belle of the ball, next to the bride, of course. We don't want to upstage your friend. See you then"

This guy really had a way with words. Dahil sa sinabi niya ay kumalma na ang kalooban ko na hindi ako mapapahiya sa kasal ni Jessy. I was just hoping he would really keep his word because I didn't want to be laughingstock at the wedding.

Ang bilis lang ng araw and before I knew it, ito na ang pinakahihintay na araw kung saan kasal na ni Jessy. Alam kong enggrande ang kasalang iyon kaya nagpagawa pa ako ng isang gown sa isang sikat na fashion designer. Nagpa-appointment din ako sa parlor para maayusan ako.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit parang excited akong pumunta sa kasalan. Dati-rati kasi ay hindi ko masyadong ramdam ang dumalo sa mga ganoong okasyon. Hanggang maaari ay umiwas akong maimbintahan. Pumupunta lang ako kapag magkasama kami ni Jessy dahil kahit paano ay may kakampi pa rin ako.

At ngayon ikakasal na si Jessy. I felt bet emptiness in my heart because whether I like it or not, our friendship wouldn't be the same again. She would be a married woman and I would still be single, so our priorities would be different from now on. Nakakalungkot isipin na ang ka-sparring partner ko sa lahat ng gimik at kalokohan ay mag-aasawa na. That left me with sadness in my heart, not because I was not happy for her because I really was.

Pero ngayon, dahil nandiyan na si Austin para mag-escort sa akin, nakaramdam ako ng kaluwagan sa puso. Para bang pakiramdam mo ay hindi na ako saling-pusa tulad ng dati dahil may kasama na rin ako. Kahit nagpapanggap lamang kami. Somehow, being with him would make it easier for me to go through with this game. I felt like I finally belonged and I was no longer alone. Kahit ngayon gabi lamang.

ABANGAN.....

VOTE & COMMENT.....