Obudziłam się słysząc trzask. Otworzyłam oczy i spojrzałam na Masona, który schylał się po coś na podłogę.

-Nie chciałem Cię obudzić.- Powiedział widząc, że go obserwuję.

-Nic się nie stało.

-Łazienka jest na końcu korytarza.

-Dziekuję.-Posłałam mu ciepły uśmiech i wstałam.

-Będę na dole, jak coś.

Wzięłam swoje rzeczy i poszłam do łazienki. Wykonałam całą poranną toaletę i nałożyłam delikatny makijaż. Ubrałam się i schowałam wszystko do walizki. Zeszłam niepewnie na dół, ale widząc, że w pomieszczeniu jest tylko Mason usiadłam spokojnie na krzesełku obok.

-Rozsadzi mi łeb.-Jęknął i oparł czoło o wyspę przed nim.

-Dzień dobry.-Odwróciłam się w stronę wesołego głosu.-Elen?

-Matthew?

-Wieki Cię nie widziałem.-Podekscytował się.-Napijesz się kawy?

-Herbaty.-Uśmiechnęłam się.

-Dzień dobry.-Odezwał się za mną głęboki głos.

-Tato, to Elen.-Wymruczał Mason.

-Dzień dobry.-Starałam się uśmiechnąć się do niego jak najładniej umiałam.

-Jaka Elen?

-Od firmy. Mówiłem Ci.

Wypiłam herbatę i zjadłam jabłko. Wzięłam mojego laptopa, usiadłam na kanapie i zaczęłam przeglądać nowe umowy.

Matthew

-I jak wrażenia?-Zapytałem taty, nawiązując do El.

-W sensie?

-No pytam o Elen. Myślę, że zostanie z nami na dłużej.-Rozmawialiśmy tak, że nie mogła nas usłyszeć.

-Dlaczego tak uważasz? Według planu powinni wziąć ślub i kilka miesięcy później się rozwieść.

-Elen jest z Masonem od kilku miesięcy, a dalej się nie ożenili. Poza tym naprawdę nie wiedziałeś, że będą mieli dziecko?-Spojrzałem na niego z niedowierzaniem.

-Nie gadaj głupot.

-El?-Powiedziałem głośniej.-Który miesiąc?-Zapytałem widząc, że przeniosła na mnie swoją uwagę.

-Drugi.-Pokazała nam szereg swoich śnieżnobiałych zębów i wróciła do skanowania ekranu laptopa.

-Nie ma nawet szans, że to nie dziecko Masona, ponieważ uwierz, że nie dopuścił by do niej nikogo innego.

-Jakim cudem do tego doszło?-Zmarszył brwi.

-Mieli już coś do siebie w liceum. Jestem pod wrażeniem, że do tego doszło dopiero teraz.-Wzruszyłem ramionami.

-W liceum?-Zmarszczył brwi.

-No tak, jakoś na samym początku.

-Elen Cooper?-Spojrzał na nią podejrzliwie.

-No widzisz, czyli pamiętasz.

Elen

-I co myślisz?-Matt skierował swoje słowa do Masona. Próbował się go poradzić na temat akcji jaką miał przeprowadzić.

-Powinno być dobrze.

-Szczerze to średnio.-Odezwałam się nie odciągając wzroku od laptopa.

-Co masz na myśli?-Oboje spojrzeli na mnie zdezorientowani.

-Zorientują się, że to nie samobójstwo.-Przeniosłam swoją uwagę na nich i wzruszyłam ramionami.

-Historia jest prosta, chłop przedawkował.-Matt starał się zmienić moje zdanie.

-Zaczną zastanawiać się jakim cudem skoro wcześniej nie brał. Każdy wie, że nie ma opcji przedawkowania za pierwszym razem. Pierwszy jest testowy. Dopiero z kolejnymi zaczyna się brać więcej.-Wyjaśniłam krótko.

-Więc jak ty to widzisz.-Mason rzucił mi wyzwanie.

-Wyślijcie kogoś, żeby podrzucił mu narkotyki do biura i domu. Niech powie, że na przykład musi sprawdzić klimatyzację. Asystentka oczywiście sprawdzi, czy ktoś był wcześniej powiadomiony, ale włamanie się do jej komputera i wpisanie tego w grafik nie powinno być problem, a mieszkanie to już pestka. Myślałam, że jesteście w tym lepsi.

-Boże El, obiecaj, że nigdy nas nie opuścisz.-Matt nie ukrywał entuzjazmu.

-Wiesz, że to nie ode mnie zależy, ale nie ma za co.-Uśmiechnęłam się do niego, a Masonowi posłałam zwycięskie spojrzenie.-Chciałabym jeszcze odwiedzić mamę dzisiaj.-Skierowałam się do starszego z braci.

-A ja chciałbym z tobą omówić pewna kwestię, Mason.-Ojciec bruneta zmierzył mnie wzrokiem.

-El, idź na górę i zaraz to przedyskutujemy.-Westchnął. Zrobiłam o co prosił.

Mason

-Jakim cudem się w to wpakowałeś?-Zaczął niezadowolony.

-Nie rozumiem.

-Zrobiłeś jej dziecko. W dodatku już dawno powinieneś być po tym ślubie. Jak sobie to wyobrażasz dalej?-Powiedział z wyraźnymi wyrzutami.

-No będę musiał zmodyfikować plan i wziąć pod uwagę, że przez dziecko będziemy ze sobą związani na zawsze.-Wzruszyłem ramionami.

-I to, co wydarzyło się kilka lat temu nie ma na to wpływu?-Zapytał podejrzliwie.

-Nie.-Powiedziałem stanowczo.

-Nie rób z siebie idioty. Doskonale wiesz jaka była z nią sytuacja i mieszanie jej do tego jest beznadziejnym pomysłem.

-Jak wybierałem firmę to nawet nie wiedziałem, że o nią chodzi.-Zacząłem się bronić.

-Ale teraz wiesz. Powiedz mi jaka jest nasza pierwsza zasada?-Powiedział ewidentnie zdenerwowany.

-Nie kierować się uczuciami.-Odpowiedziałem posłusznie.

-A druga?

-Nie złamać pierwszej zasady.

-Co zrobiłeś?

-Załamałem pierwszą zasadę.-Powiedziałem cicho.

-A teraz posłuchaj mnie co zrobisz.-Powiedział głosem nie przyjmującym sprzeciwu.- Wrócisz do domu i puścisz ją wolno. Wybierzesz inną firmę i wykonasz pierwotny plan. O dziecku masz zapomnieć.

-Nie porzucę własnego dziecka.-Oburzyłem się.

-Dziecko to nie będzie problem.

Elen

Mason wszedł do pomieszczenia, a ja od razu go zaatakowałam.

-Mam dużo argumentów.-Powiedziałam szybko.

-Zabiorę Cię do mamy.-Powiedział smętnie.

Wziął nasze walizki i wyszedł z pokoju.

-Chłopiec czy dziewczynka?-Matt zalewał mnie pytaniami, gdy wiązałam buty.

-Jeszcze za wcześnie.

-Powiadom mnie od razu jak się dowiesz.

-Obiecuję, że dowiesz się pierwszy.-Przytuliłam go na pożegnanie i wyszłam za Masonem z domu.

Podekscytowana parkowałam samochód pod moim domem.

-Zaczekaj w aucie.-Powiedziałam z nadzieją, że mnie posłucha.

-Oszalałaś?

-Nie. Przecież będziesz widział jakbym gdzieś wyszła.

-Idź.-Odpowiedział z grymasem na twarzy.

Byłam pod wrażeniem, że poszło tak łatwo. Może po prostu zaczął mi bardziej ufać. Weszłam do domu i rozejrzałam się po ganku. Wszystko wyglądało tak samo jak ostatnim razem. Zdjęłam buty i weszłam w głąb domu.

-Mamo?-Krzyknęłam szukając miejsca, w którym ją znajdę.

-W kuchni!-Usłyszałam głos mojej rodzicielki.

Weszłam do pomieszczenia, w którym cudownie pachniało. Moja mama właśnie wyjmowała na blat ciasteczka.

-O mój boże jak dawno Cię nie widziałam.-Podekscytowała się.

Gdy już dokładnie mnie wyściskała i pooglądała brzuch emocje jej opadły.

-Napijesz się czegoś?

-Herbaty.

-Sama przyjechałaś?-Zaciekawiła się.

-Nie. Zostawiłam Masona w samochodzie.-Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Oszalałaś? Zawołaj go.-Zbeształa mnie.

-Nie wiem czy to dobry pomysł.-Skrzywiłam się.

-Bardzo dobry. Wołaj go.

Ja

Moja mama chce żebyś przyszedł

Chwilę później usłyszałyśmy skrzypienie drzwi. Wyszłam na korytarz, żeby dobrze trafił.

-Proszę nie palnij nic głupiego.-Powiedziałam tak, żeby tylko on mnie usłyszał.

-Postaram się.

-Mamo, to Mason.-Przedstawiłam ich sobie wchodząc do kuchni.

-Dzień dobry.-Powiedział uprzejmie i ucałował wierzch dłoni, którą podała mu moja rodzicielka.

Pierwsze dobre wrażenie zaliczone. Usiadł koło mnie skrępowany i zaczął odpowiadać na masę pytań mojej mamy.

-Ile zarabiasz?-Zakrztusiłam się słysząc to pytanie.

-10 milionów.-Poklepał mnie delikatnie po plecach.

-Rocznie?-Zapytała moja mama w lekkim szoku.

-Miesięcznie.

-Mogę zapytać czym się zajmujesz?

-Jestem współwłaścicielem firmy tworzącej gry komputerowe.-Odpowiedział bez zawahania, a ja zorientowałam się, że jego wujek rzeczywiście ma taką firmę.

-Ładny i bogaty.-Powiedziała moja mama z zadowoleniem.

-Masz świadomość, że ja też jestem bogata?

-Ile zarabiasz?-Uniosła brew.

- 20 milionów.-Powiedziałam trochę ciszej.

-Miesięcznie?-Dociekała.

-Rocznie.

Rozmawiałam jeszcze trochę czasu z mamą, ale musieliśmy się zbierać, ponieważ Mason chciał jeszcze odwiedzić swoją. Podjechałam pod podany przez niego adres.

-Może ja zaczekam?-Spojrzałam na niego z nadzieją.

-Chodź.

Weszłam za nim skrępowana do mieszkania. Było małe, ale przytulne.

-Mason?-Usłyszałam delikatny kobiecy głos.-Zapomniałeś, że masz matkę?-Uderzyła go ścierką, którą miała w rękach.-W ogóle nie dzwonisz ani nie przyjeżdżasz.

-Cześć, mamo.-Nie skomentował jej gadania i pocałował kobietę w policzek.-To Elen.-Prawie wypchnął mnie zza swoich pleców.

-Dzień dobry.-Powiedziałam niepewnie.

-Wchodźcie.-Rozkazała udarowana kobieta.-Jakim cudem przyciągnąłeś do siebie kobietę?-Zapytała wyciągając jakiś napój z lodówki.

-Nie jest tu z własnej woli.-Powiedział bez owijania w bawełnę.

-Porwałeś kobietę?-Wydarła się na niego.-Co się z tobą dzieje?

-Będziesz babcią.-Mason przewrócił oczami i dolał oliwy do ognia.

-O mój boże. Zastanawialiście się nad imionami? Z resztą nie ważne, na pewno będzie idealne.-Kobieta wpadła w słowotok. Już wiem po kim Mason miał czasem tyle energii.-Kochanie, gdybyś czegokolwiek potrzebowała to się ze mną kontaktuj.-Podała mi wizytówkę. Uśmiechnęłam się na jej pieszczotliwe określenie.

-Dziękuję.-Pierwszy raz dopuściła mnie do głosu.

-Masz o nią dbać.-Pogroziła swojemu synowi palcem.

-Wiem, mamo.

Wyszliśmy z budynku. Zagapiłam się i zderzyłam z jakimś mężczyzną, który pospiesznie udał się dalej.

- W porządku?-Zapytał mnie brunet.

-Tak. Tylko mnie lekko zakuło.-Skinął głową i wsiadł do samochodu.

Odkąd wyszliśmy z domu Mason wydawał mi się jakiś dziwny. Nie miałam nawet kiedy go o to zapytać. Jego mama zadawała mi dużo pytań, ale zdążyłam ją polubić. Była o wiele milsza niż jej były mąż. Brunet był bardzo cichy. Całą drogę wpatrywał się w okno.

-Wszystko w porządku?-Przełamałam się w końcu i zaczęłam rozmowę.

-Tak, czemu pytasz?

-Jesteś jakoś dziwnie wyciszony.-Wzruszyłam ramionami nie spuszczając wzroku z jezdni.

-To nic takiego.-Zapewnił mnie.

-Czy możemy się zatrzymać?-Zapytałam zaczynając się czuć coraz gorzej.

-W porządku?

-Nie czuję się najlepiej.-Zjechałam na najbliższej stacji i szybko wysiadłam z samochodu, co było błędem, bo zaraz zrobiło mi się ciemno przed oczami.

Rozbudziłam się w pomieszczeniu, które wyglądało jak sala szpitalna. W fotelu siedział Mason i przeglądał coś na telefonie.  Gdy zauważył, że się obudziłam wstał.

-Pójdę po lekarza.-Po chwili do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna.

-Bardzo przykro mi to mówić, ale poroniła pani.-Czułam się jak potwór, ponieważ tak  naprawdę poczułam ulgę.