-Jakaś kobieta do Pani, twierdzi, że jest Pańską teściową.-Oznajmiła mi Alice.

Zastanawiałam się chwilę nad jej słowami, bo nie mogłam się zorientować o co chodzi. Wszystko się rozjaśniło, gdy dostrzegłam kątem oka mamę Masona za moją asystentką.

-Wpuść.

-Cześć, kochanie.-Powiedziała uradowana kobieta.

-Dzień dobry.-Posłałam jej ciepły uśmiech.

-Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

-Oczywiście, że nie. Tak właściwie zaraz miałam jechać do domu. Jak mnie Pani znalazła?-Zaciekawiłam się.

-Matthew mnie przywiózł, ale jest teraz u Masona.-Wytłumaczyła szybko.-Jak się czujesz?

-W porządku. Lekarz też mówi, że wszystko dobrze.

-A psychicznie?-Spojrzała na mnie z troską.

-Też.-Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Wiem, że nie masz kontaktu z Masonem. Nie zdążyłam poznać jeszcze żadnych szczegółów.-Weszła na drażliwy temat.

-Radzę sobie. Tak naprawdę po prostu wróciłam do momentu sprzed kilku miesięcy. Wiadomo, że byłam na początku lekko zagubiona, ponieważ tak jak Pani, nie wiem czemu tak się stało.

-Mason od zawsze miał trudny charakter, ale kilka lat temu zaczął się jeszcze bardziej zamykać na innych.-Wiedziałam o czym mówi, bo sama mogłam obserwować w liceum jak z roku na rok coraz bardziej się zmienia.

-Nie ma co się rozczulać nad rozlanym mlekiem.-Posłałam jej jak najbardziej wiarygodny uśmiech.-Jeśli ma Pani ochotę to możemy pojechać do mojego mieszkania, ugotuję jakiś obiad.-Zaproponowałam.

-Z chęcią.

Ja

Przyjeżdżasz na obiad?

Matthew

Wiadomo

Przepuściłam kobietę w drzwiach i dałam jej się rozgościć.

-Masz piękne mieszkanie.-Stwierdziła obserwując salon połączony z kuchnią.

-Dziękuję. Niech się Pani czuje jak u siebie.

-Uu dostajesz prezenty.-Stwierdziła. Spojrzałam na niebieska torebkę, która trzymała w rękach.

-Szczerze to pierwszy raz widzę na oczy tą torbę.-Powiedziałam zaczynając kroić kurczaka do makaronu.

-Czyli jakiś cichy wielbiciel podrzuca Ci prezenty do mieszkania?-Poruszyła zabawnie brwiami.

-Oprócz mnie tylko Mason ma klucze od tego mieszkania.-Odpowiedziałam jej cicho.-Może Pani otworzyć.

Wyciągnęła z torebki dwie szare poszewki na poduszki ozdobne i wazon. Uśmiechnęłam się na ich widok, ale jednocześnie poczułam nieprzyjemny ścisk w żołądku.

-Cudowne. Podobają Ci się?

-Tak.-Udawałam, że wszystko w porządku.

Poszłam otworzyć drzwi słysząc dzwonek. Szeroko uśmiechnięty Matt wszedł do mojego mieszkania.

-To co jemy?

-Makaron.

Dokończyłam robienie makaronu ze szpinakiem, kurczakiem i pomidorami suszonymi. Nałożyłam danie ładnie na talerze.

-Czego się napijecie?

-Wszystko jedno, tylko nie procentowe, bo Matthew musi nas dowieźć do Masona.-Odpowiedziała mi kobieta.

-Ja was mogę odwieźć, jeśli macie ochotę na jakieś wino.-Zaoferowałam.

-Nie będziemy Cię ciągnąć.

-To naprawdę nie problem.

-Na pewno?-Kobieta dalej była niepewna.

-Na pewno.-Odpowiedziałam wyciągając dwa kieliszki na wino.

Położyłam wszystko na stole i zabraliśmy się za jedzenie. Cały czas zachwycali się smakiem. Rozmawialiśmy głównie o głupotach. Bardzo miło spędzało mi się czas w tym towarzystwie. Mogłam zaobserwować, że Matt był bardziej zżyty z mamą niż Mason. Prawdopodobnie dlatego, że to głównie na Masona ojciec zwracał uwagę i kreował go na swojego żołnierza. Zaczęło robić się późno, więc zaczęliśmy się zbierać. Zapakowałam ich do samochodu i odjechałam w dobrze znanym mi kierunku. Zaparkowałam na podjeździe i wysiadłam z auta, ponieważ musiałam złożyć fotel, żeby wypuścić Matta siedzącego z tyłu. Urok sportowych samochodów. Światło w kuchni się świeciło ukazując sylwetkę Masona i rude kudły. Dźwięk samochodu zwrócił uwagę pary. Złapałam z brunetem trochę za długi kontakt wzrokowy, ponieważ przerwał mnie dopiero głos jego mamy.

-Dziekuję, El. Muszę znacznie częściej odwiedzać synową.-Przytuliła mnie.

-Zdaje się, że Camille jest Pani synową.-Powiedziałam zakłopotana.

-To rude babsko w życiu nie będzie moja rodziną. Z resztą to i tak tylko tymczasowy układ. Dbaj o siebie El i pamiętaj żeby dzwonić.-Upomniała mnie i poszła w stronę wejścia.

-Pa młody.

-Nie jestem już taki młody.-Udawał oburzonego.

-Możesz dopiero od roku legalnie pić alkohol.

-Pa El.-Przytulił mnie i odszedł za swoją matką.

-Dzięki Ellie za przywiezienie mojej przyszłej teściowej i szwagra.-Usłyszałam piskliwy głos przez okno.

-Nie nazywaj mnie tak.-Powiedzieli chórem.

Zaśmiałam się pod nosem i odjechałam w stronę domu.

Mason

-Chcę z tobą porozmawiać na osobności.-Zwróciła się do mnie mama.

-Mam gościa.

-Masz też matkę, ale to chyba się już nie liczy.-Zabrzmiała bardzo oschle.

-Chodź.-Westchnąłem i poszedłem z nią do salonu.

-Co się z tobą dzieje?-Zaatakowała mnie.

-Nie rozumiem.-Zmarszczyłem brwi.

-Jesteś ciągle nieobecny i oschły dla innych. Co się stało?

-To przez tatę.-Usiadłem zrezygnowany w fotelu.

-Co zrobił?-Wyglądała na zdenerwowaną.

-Miał rację. Złamałem zasady i musiałem to naprawić.

-Zasady twojego ojca są głupie. Jestem zaskoczona, że w ogóle bierzesz je pod uwagę. Jest tylko jedna, która ma sens, ale zdaje się, że nawet twój ojciec o niej zapomniał. Wiesz o jakiej mówię?-Patrzyła na mnie z troską.

-Nie wydaje mi się.

-Zawsze stawiaj rodzinę na pierwszym miejscu. Pamiętaj tylko, kto jest twoją prawdziwą rodziną.-Potarła mnie po ramieniu i opuściła pomieszczenie.

-Elen nigdy nie będzie moja rodziną. Nie chcę żeby miała ze mną cokolwiek wspólnego.

-To, że straciła dziecko to nie jej wina i wcale nie znaczy, że nie może być naszą rodziną.

-Nie rozumiesz.-Przetarłem twarz dłońmi. -To moja wina. Ojciec zlecił żeby jej coś wstrzyknęli. Nawet się nie zorientowała, a ja mogłem to przewidzieć. Kazał mi się jej pozbyć i powiedział, że dziecko nie będzie stanowiło problemu. Jak się dowie to mnie do końca znienawidzi.