Gabi przyszła robić mi dzisiaj paznokcie. Uznała, że to najlepszy termin skoro za kilka godzin wyjeżdżamy na konferencję.

-Jak z Abigail?-Zaczęła temat.

-Nie żartuj nawet. Jak ona się kiedyś z własnej woli i grzecznie do mnie odezwie to to będzie święto międzynarodowe.

-Najgorsze jest to, że tu mieszkasz, więc większość czasu z nią spędzasz.-Powiedziała nie odrywając wzroku od moich paznokci.

-Myślę, że najgorsze dopiero przede mną. Już robiła aferę, że nie jedzie na konferencję i Mason jedzie sam ze mną.

-Jaki sobie kolor trumny życzysz?-Uśmiechnęła się do mnie.

-Myślę, że będę w takim stanie, że jedynie zostanie mnie spalić.-Zaśmiałam się.

Spojrzałyśmy zaskoczone w stronę drzwi słysząc trzask. Nie wierzyłam własnym oczom. Abigail przeszła przez próg ciągnąc za sobą ogromną walizkę. Spojrzałam zdezorientowana na Masona, ale też wyglądał na zaskoczonego.

-Co tu robisz?-Zapytał jej.

-Jadę z wami.

-Rozmawialiśmy o tym.-Westchnął zrezygnowany.

-Jadę.-Upierała się przy swoim.

-Nie jedziesz.

-Co chcesz mieć na tych rękach?-Wróciła do paznokci, odciągając moją uwagę od szopki odgrywającej się obok mnie.

-Zdaje się na ciebie.

-A wybrałaś już w co się ubierzesz?

-Tak. Mogę Ci pokazać.

Poszłyśmy do mojego pokoju, gdzie miałam naszykowane wszystkie ubrania.

-Na pierwszy dzień planuję założyć to, ponieważ to taka tylko część wprowadzająca, więc żeby wyglądać elegancko, ale nie przesadzić.-Pokazałam jej wieszak z czerwonym kombinezonem.

-Boże, jaki śliczny.-Dotknęła materiału.

-A na drugi dzień, mam taką sukienkę. Na początku część oficjalna, później bankiet.-Pokazałam jej czarną sukienkę.

-Podoba mi się. Niby elegancka, ale to rozcięcie na nodze dodaje jej takiego pazura.-Przyjrzała jej się dokładnie.-Chyba już wiem.-Powiedziała po chwili i wróciłyśmy na dół.

Zaczęła nakładać lakier i różne pyłki. Nie znałam się na tym zbytnio, więc po prostu wykonywałam każde jej polecenie. Abigail już nie było. Odetchnęłam z ulgą widząc, że nie jedzie. Paznokcie wyszły cudownie.

Zostali z Nickiem jeszcze na chwilę, ale nie na długo, bo musieliśmy się spakować i wyjechać.  Na miejsce dotarliśmy po 40 minutach.

-Elen Cooper.-Podałam imię recepcjonistce, która zaraz podała mi moją kartę.

-Mason Jones.

-Proszę, Pana partnerka odebrała już klucz.-Uśmiechnęła się do niego uprzejmie.

-Kto?-Zmarszczył brwi.

-Camille Miller.-Spojrzała na niego niepewnie.

-Niech Pani powie, że to błąd.-Spojrzał na nią błagalnie.

-Tak jest zrobiona rezerwacja.-Upewniła się jeszcze w komputerze.

-Jest możliwość żeby ją Pani zmieniła?

-Niestety nie. Mamy pełne obłożenie.

-Dobrze, dziękuję.-Westchnął, wziął kartę i odszedł od lady.

-Powodzenia.-Zaśmiałam się i poklepałam go po plecach.

Ja miałam pokój sama, bo zaznaczyłam organizatorom, że będę sama. Masona wrzucili do Camille bo uznali, że skoro to wspólnicy to przyjadą razem. Odpoczęłam trochę, porozmawiałam z mamą i zaczęłam się szykować. Ułożyłam włosy w fale i zrobiłam mocny makijaż. Bazowałam na czarnym i złotym cieniu. Na usta nałożyłam pomadkę w tym samym kolorze, co kombinezon. Założyłam te same buty na słupku, co ostatnio do klubu. Standardowo byłam gotowa punktualnie. Otworzyłam drzwi i wpadłam w Masona.

-Czemu stoisz mi pod drzwiami?-Zmarszczyłam brwi.

-Chciałem zapukać, ale nie zdążyłem.-Powiedział zakłopotany.

-Jakim cudem jesteś tak wcześnie gotowy?

-Gdybyś miała pokój z Camille to też byś robiła wszystko, żeby wyjść z niego jak najszybciej.-Powiedział zdesperowanym głosem.

-Wierzę.-Zaśmiałam się i zamknęłam drzwi.

Zeszliśmy na salę. Stolik, do którego mnie przydzielono bardzo mnie zadowalał. Chłopak jednak był jeszcze bardziej załamany. Posadzili go po drugiej stronie sali w dodatku obok Camille. Ludzi było mnóstwo. W końcu zjechali się z całego świata. Nie byli to tylko właściciele, ale też dyrektorzy.

-Kogo moje oczy widzą.-Powiedziałam siadając obok Caroline.

-Elen.-Pisnęła zadowolona.

-Bałam się, że dostanę jakiś gówniany stolik. Wyobraź sobie usiąść z Camille.

-Nic nawet nie mów.-Wzdrygnęła się.-Ale mówiąc już o niej to ma podobno niezłego wspólnika.

-Słyszałam.-Uśmiechnęłam się pod nosem.

-A widziałaś? Bo podobno niezłe ciacho.-Podekscytowała się.

-Widziałam, ale z tego co wiem to jest zajęty.

-Szkoda, a co u ciebie?

-Jakoś leci.

- Wyglądasz świetnie.

-Lata ciężkiej pracy.-Powiedziałam zgodnie z prawdą.

-Chciałbym serdecznie powitać wszystkich zgromadzonych na tegorocznej...-Zaczęło się.

Nie słuchałam go kompletnie. Pewnie gadał jak co roku jak to niesamowicie, że nas tak dużo i cieszy się, że nas widzi i w ogóle super zajebiście jest. Odetchnęłam z ulgą wiedząc, że to już koniec. Stanęłam z Caroline przy barze i czekałyśmy na drinki.

-Elen?-Usłyszałam za sobą męski głos.

-Ben?-Spojrzałam na wysokiego mężczyznę ubranego w garnitur. Był umięśniony, według mnie przesadnie. Ciemnej karnacji brunet o piwnych oczach.

-Dawno się nie widzieliśmy. Opowiadaj co u ciebie.-Uśmiechnął się szeroko.

-Wszystko w porządku. Standardowo nie mam się czym stresować w życiu zawodowym.-Zaśmiał się na moje słowa.

-A prywatnym?

-Już nie jest tak kolorowo.-Uśmiechnęłam się.

-Czemu?-Spojrzał na mnie podejrzliwie.

-Jestem 27 letnią samotną pracoholiczką.-Podsumowałam w skrócie moje życie.

-Ty samotna?- Uniósł brwi.

-Jest jak jest, ale mam współlokatora, więc mam do kogo się odezwać.

-Współlokatora?-Uniósł brew.

-To skomplikowane.-Skrzywiłam się.

-Nawet mi nie mów, że to jakiś twój były chłopak, który okazał się być chujem.

-Spokojnie, jestem przekonana, że nawet w tym momencie przechodzi przez piekło.-Uśmiechnęłam się widząc kątem oka rozżaloną minę Masona i Camille nadającą mu o czymś.-Myślę, że już swoje odpokutował. A co u ciebie?

-W porządku.-Wypuścił ciężko powietrze.-Rzucam się w wir pracy.

-Brzmi jak ciężkie rozstanie.-Spojrzałam na niego podejrzliwie.

-Powiedz mi, jak ty to robisz, że jesteś w stanie przejrzeć każdego człowieka?-Uśmiechnął się słabo.

-6 zmysł.-Powiedziałam dumnie.

-Ładnie Ci w tym blondzie.-Skomplementował mnie.

-Dziękuję.-Uśmiechnęłam się.

-El?-Usłyszałam za sobą.

-Przepraszam na sekundę.-Powiedziałam do Bena i odwróciłam się w stronę Masona.-Słucham.

-Błagam Cię, uratuj mnie jakoś.-Spojrzał na mnie zdesperowanym wzrokiem.

-Widzisz te wszystkie kobiety?-Pokiwał twierdząco głową.-Tak duży miałeś wybór. Mimo tego wybrałeś Camille. Mówił Ci ktoś, że masz tragiczny gust co do kobiet?

-Co jest nie tak z Abigail?-Spojrzał na mnie podejrzliwie.

-Nic, ona jest wyjątkiem.-Uśmiechnęłam się nie do końca przekonywująco, ale nie skomentował tego.

-Pomożesz mi?-Spojrzał na mnie błagalnie.

-Nie ma opcji. Zbyt dobrze się bawię widząc jak Cię męczy.-Zaśmiałam się pod nosem.

-Nienawidzę Cię.-Mruknął.

-Doskonale o tym wiem.-Powiedziałam mu na odchodne.

-Pierwszy raz go tu widzę.-Skomentował Ben.

-To nowy wspólnik Camille.-Wyjaśniłam.

-Miller?-Ściągnął brwi w zdziwieniu.-Nie wiedziałem, że szuka wspólnika.

-Nie szukała. Straciła udziały w procesie sądowym.

-Czyli jest nowy w branży?

-W zasadzie to tak.-Pokiwałam głową.

-Czyli łatwo go będzie wygryźć.-Uśmiechnął się podstępnie.

-Możesz spróbować. Ma świetnego doradcę.-Rzuciłam mu wyzwanie.

-Kogo?

-Pozostaje anonimowy.-Mówiłam oczywiście o sobie.

Rozmawiałam jeszcze długo z Benem, a później przyłączyła się do nas Caroline. Mason posyłał mi tylko nienawistne spojrzenia. Wróciłam w dobrym humorze do pokoju i prawie od razu poszłam spać.