Chodziłam w tą i z powrotem po pokoju. Stresowałam się, że czegoś nie spakowałam. Plus jest taki, że lecieliśmy prywatnym samolotem, dlatego nie musieliśmy się przejmować odprawą i długim pobytem na lotnisku.

-Przestań się tak kręcić.-Mason mnie zbeształ.

-Przestań siedzieć w telefonie.-Odgryzłam się.

-Wiesz ile zależy od tego telefonu?-Zapytał z lekką urazą.

-Przestań, Matthew się wszystkim zajmie.

-Zobaczymy jak dobrze.-Mruknął niezadowolony.

-Twój brat jest bardzo inteligentny i odpowiedzialny, więc uspokój się i zacznij w niego wierzyć.-Teraz to ja go upomniałam.

-Masz wszystko?-Westchnął i schował telefon.

-Mam nadzieję.

-To jedziemy.

Na lotnisku wszystko poszło szybko i gładko. Odetchnęłam z ulgą, gdy weszliśmy już do domu. Temperatura na dworze była wysoka, ale praktycznie taka sama jaką mieliśmy w domu. Nasmarowałam się kremem z filtrem i ubrałam się w strój kąpielowy. Gdy wszyscy już ogarnęli się po podróży, dołączyli do mnie na plaży. Opalałam się z Gabi i trochę plotkowałam. Uśmiechnęłam się delikatnie widząc jak chłopaki chlapią się jak dzieci w wodzie.

-Szczerze to w życiu nie powiedziałabym, że on może być raz tak groźny, a drugim razem tak beztroski.-Zaczęła rozmowę.

-Ma dar.-Przyznałam jej rację.-Zmienia swoje emocje kiedy chce.

Wszyscy jak na razie byli bardzo zadowoleni wyjazdem. Siedzieliśmy w salonie, chcąc trochę się schłodzić.

-Moja propozycja na kolację to owoce morza.-Zaczął Ben, ale jego pomysł szybko przygasił kaszel Masona. Nie był to zwykły kaszel, tylko krztuszenie się po usłyszeniu jego propozycji.

-Nie lubię ryb, ani niczego co żyje w wodzie.-Wytłumaczyłam szybko i zaczęłam klepać przyjaciela po plecach. Nie obyło się bez kilku mocniejszych uderzeń, ponieważ zaczynała mnie drażnić jego ciągła krytyka, skierowana w stronę Bena.

-Pizza?-Spojrzał na wszystkich niepewnie.

-Jakiś kurczak.-Znowu wtrącił się brunet.

Byłam zirytowana, więc poszłam do swojego pokoju. Przebrałam się i umalowałam delikatnie.

-Idę na spacer.-Powiadomiłam wszystkich.

-Pójdę z tobą.-Ben od razu zgłosił się na ochotnika.

-Ja też.-Mason zerwał się z miejsca.

-Ktoś jeszcze?-Zapytałam widząc, że nagle chcą się pozabijać o ten spacer.

-My też pójdziemy.- Gabi odpowiedziała za swojego chłopaka.

-No przecież nie będziemy tu siedzieć jak wszyscy idą.- David zabrał głos.

Upewniłam się, że dom jest zamknięty i ruszyłam w stronę dobrze znanego mi sklepu. Był bardzo mały, ale prowadziła go przemiła starsza kobieta. Zawsze robiłam zakupy u niej i z nią chwilę rozmawiałam. Spacer bardzo mnie uspokoił.

-Jak wrócimy to wprowadzam się wreszcie do mieszkania.-Ben zaczął ze mną rozmowę.

-Naprawdę? To świetnie.-Nie ukrywałam entuzjazmu.

-Jak już się urządzę to zapraszam na kolację.-Posłał mi ciepły uśmiech.

-Z miłą chęcią.

Uśmiechnęłam się szeroko widząc napis „U Marie". Weszłam do środka i rozejrzałam się za właścicielką. Gdy już miałam przyznać z rezygnacją, że jej nie ma, usłyszałam za sobą jej lekko zachrypnięty głos.

-Panienka Elen?

-Marie.-Uśmiechnęłam się do niej.

-Gdzieś ty się podziewała?-Zamknęła mnie w szczelnym uścisku.

-Musiałam pilnie wracać do Ameryki i niestety nie miałam jak się pożegnać.

-Nic się nie dzieje, pokazuj tego malucha.- Zaczęła rozmowę, a mi mina zrzedła.

-Idźcie się rozejrzeć.-Odesłałam resztę, wiedząc, że Marie szybko nie zostawi tego tematu.- Nie ma malucha.-Uśmiechnęłam się słabo.

-Tak mi przykro kochanie.-Zamknęła mnie w szczelnym uścisku.

-To nic takiego. Zniosłam to dobrze.

-A tatuś?-Powiedziała z przekąsem.

-Trochę gorzej, ale też w porządku.-Mason doszedł do nas, a kobieta dokładnie zlustrowała go wzrokiem.

-Co za facet zostawia ciężarną kobietę samą?-Zaczęła go pouczać.

-Tak właściwie to akurat był mój wybór, że byłam tu sama.- Stanęłam w obronie chłopaka.

-Masz farta.-Pogroziła mu palcem.- Zapakuje Ci świeże pomarańcze. Sama dzisiaj rano zrywałam z ogródka.-Klasnęła radośnie w dłonie.

-Kupujemy oliwki?-Zapytał nas Ben.

-Stary, jak El weźmie je do ręki bez odruchu wymiotnego to będę pod wrażeniem.-Mason skrytykował kolejny jego pomysł.

-To prawda, Elen w ogóle się nie nadaje do tutejszej kuchni.-Poparła go staruszka.

-Ale jak chcesz to weź dla siebie.-Zrobiło mi się głupio.

-Koniecznie musisz mnie jeszcze odwiedzić.-Zwróciła się do mnie kobieta, podając chłopakom reklamówki.

-Jesteśmy tu na kilka dni, więc na pewno się jeszcze pojawię.-Posłałam jej ciepły uśmiech.

W drodze powrotnej moja ulubiona para postanowiła się rozdzielić i teraz to ja szłam z Gabi, a Nick z Benem. David standardowo trzymał się z Theo, a Mason rozmawiał z bratem przez telefon.

-Mamy temat do obgadania.-Zaczęła poważnie.

-Słucham.

-Mason.

-Co z nim?-Zmarszczyłam brwi.

-Nie widzisz jak się zachowuje?-Spojrzała na mnie z niedowierzaniem.-On próbuje Ci pokazać, że Ben nie jest dla ciebie.

-Masz rację, że jest dla niego bardzo niemiły i uwierz, że bardzo mnie to denerwuje, ale nie sądzę, że takie są jego intencje.

-Kochanie, Ben jest wspaniałym chłopakiem i jestem pewna, że traktowałby Cię dobrze. Problem w tym, że to by nie podziałało na dłuższą metę. Potrzebujesz kogoś kto będzie dla ciebie wyzwaniem, będzie umiał Ci się postawić.

-Szczerze to dużo bym dała za spokój. Ben jest bezpieczną opcją.-Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Bezpieczną, ale nieodpowiednią. Teraz Ci się wydaje, że potrzebujesz kogoś takiego, ale uwierz mi, że po jakimś czasie zaczęłabyś się męczyć. Mason o tym wie, ale nie wie jak Ci to przekazać, dlatego zachowuje się jak idiota.

-On zawsze zachowuje się jak idiota.-Uśmiechnęłam się do niej słabo.

Szykowałam kolację nucąc sobie cicho muzykę z radia. Wszyscy siedzieli na tarasie.

-Czemu taka jesteś?-Usłyszałam za sobą.

-O co ci chodzi?-Odwróciłam się w stronę lokowanego bruneta.

-Jesteś zła.

-Masz rację.-Powiedziałam bez owijania w bawełnę.

-Dlaczego?-Starał się zachować spokój, ale słyszałam w jego głosie lekką irytację.

-Bo się ciągle czepiasz Bena.

-Chłopak próbuje Cię poderwać, a jedyne co pokazuje to, że nie jest dla ciebie odpowiedni.

-A co ci do tego?-Uniosłam lekko głos.

-To, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką i mi na tobie zależy!-Teraz już oboje na siebie krzyczeliśmy.

-I skąd niby ty możesz wiedzieć, że robi coś źle?

-Bo Cię kurwa znam! Wiem, że nie tkniesz oliwek, ani ryby pod żadną postacią. Wiem, że o wiele wolisz spędzać czas tutaj niż w Nowym Jorku, bo jest tu trochę niższa wilgotność i włosy Ci się tak nie puszą. Wiem, dlaczego nie chciałaś mieć dziecka i dlaczego nie przejęłaś się gdy je straciłaś. Wiem też, że twoje ulubione kwiaty to białe róże i niezapominajki, a nie pieprzone czerwone goździki!

Stałam wmurowana i patrzyłam na rozgniewane rysy jego twarzy. Nie miałam pojęcia jak zareagować na jego wybuch. Z opresji uratowało mnie lekkie trzaśnięcie drzwi.

-Przeszkodziłem wam?-Zapytał Ben, ale byłam tak zaskoczona, że nie wiedziałam jak zareagować.

-Nie.-Odpowiedział mu Mason i wyszedł na zewnątrz.