Reszta nocy minęła mi dobrze. Bez żadnego incydentu z chorymi wytworami mojej wyobraźni. Musiałam jak najszybciej zakończyć sprawę z Locke, ponieważ to przez niego w moim życiu znowu pojawił się Styles. Czemu miałam takiego pecha, że akurat na niego trafiłam?

Rano zrobiłam swoją rutynę w postaci umycia zębów, wyprostowania włosów oraz zrobienia makijażu, zjadłam śniadanie i jak zwykle stanęłam przed wielkim wyborem co na siebie włożyć. Postawiłam na klasykę gatunku i wyciągnęłam czarną sukienkę. Była obcisła od pasa w górę, lecz cały dół był lekko rozkloszowany, zwiewny. Wszystko oddzielał prześliczny satynowy pas w tym samym kolorze. Dekolt był głęboki, uformowany w trójkąt, a rękawy sięgały do połowy całego długości mojego ramienia. 

Było na tyle ciepło, że nie potrzebowałam marynarki. Nałożyłam czerwone szpilki, które świetnie dopasowywały się do moich ust i chwyciwszy za torebkę, wyszłam z domu. 

Na miejscu byłam dwadzieścia minut przed czasem. Idealnie. Na piętro wjechałam błyskawicznie i w tym momencie moje obcasy odbijały się o białe kafelki w korytarzu. Przywitałam się z Louise i poprosiłam o zieloną herbatę. Sama natomiast skierowałam się do sali konferencyjnej. 

- Witaj, Carl. 

- Indie. - podniósł się ze swojego miejsca, lecz pokazałam mu ruchem dłoni, że nie musiał wstawać. Zajęłam krzesło obok niego i wyciągnęłam swoją magiczną teczkę. 

- Czy o czymś chcesz mi powiedzieć zanim Styles przyjdzie? - zapytałam na wszelki wypadek, ale dostałam stanowczą odpowiedź, że nie. Musiał być ze mną szczery w stu procentach, ponieważ inaczej bylibyśmy w kompletnym dołku. 

Podziękowałam sekretarce za ciepły napój i natychmiast upiłam łyk. Byłam spokojna. Wiedziałam, że miałam bruneta w garści, ponieważ wierzyłam, że na mój widok łapał go swego rodzaju sentyment. Liczyłam na to. 

- Dzień dobry, państwu. - do środka wszedł poważny Tomlinson ze swoją aktówką, a za nim podążał Harry. Byli wyprostowani, pewni siebie. Zupełnie inaczej niż przy poprzednim spotkaniu. Cóż, może się przeliczyłam?

- Dzień dobry, panie Tomlinson, Styles. - kiwnęłam w ich stronę, jednak nie zamierzałam wstawać. Na serdeczności nie było tutaj przestrzeni. Za moimi śladami poszedł Locke, który mruknął niewyraźne przywitanie. - W takim razie nie przedłużajmy...

- Mój klient jest w stanie zapłacić dwieście tysięcy, lecz w umowie jest zawarty punkt o milczeniu... - nie wiedziałam czy to był czas na zaśmianie się, lecz nie umiałam się powstrzymać. 

- Dwieście tysięcy i milczenie? Myślałam, że siedzą naprzeciwko mnie szanujący się mężczyźni. - posłałam im kpiące spojrzenia. - Nie zrozumieliśmy się chyba. Zaczynamy od pięciuset tysięcy dolarów, a z każdą licytacją, będę podwyższać kwotę. I o żadnym milczeniu nie ma mowy, drodzy panowie. Mój klient został niesłusznie oskarżony oraz wyrzucony z pracy. Pańska firma, panie Styles, jest zobowiązana do naprawienia swojego błędu w honorowy sposób. - zwróciłam ku niemu swój wzrok, który wręcz był pokryty ogniem. Widziałam, że był zaskoczony moją osobowością. Niespodzianka, Harry. - Macie dowody obciążającego pana Locke?

- Panno Denis...

- Macie? - powtórzyłam z większą irytacją. Nie baw się ze mną, Louis. Nie tym razem.

- Pan Locke był podejrzewany...

- Podejrzewany. - powtórzyłam z rozbawieniem i jednocześnie z nie do wierzeniem. Czy naprawdę zrujnowali człowiekowi życie, ponieważ coś przypuszczali? - Słyszycie jak absurdalnie to brzmi?

- Nie jesteśmy na "ty", Panno Denis. - wreszcie brunet odezwał się i spojrzał na mnie z nienawiścią lub wściekłością. Nie potrafiłam odróżnić. 

- Oh, przepraszam. Sądziłam, że już jesteśmy na tak niskim poziomie naszej konwersacji, że maniery nie muszą zobowiązywać. - odegrałam się, zbijając ich ze swoich pozycji. Ta era należała do mnie i musiał się z tym pogodzić. - Wracając, nie ma żadnych wiarygodnych dowodów przeciwko panu Locke. W takim razie albo załatwimy to na moich warunkach i firma nie ucierpi na tym aż tak jak zrobi to po wizycie w sądzie. - podparłam brodę o rękę i z wygraną w oczach uniosłam swoje spojrzenie na obu panów. 

- Możemy przyznać dwieście tysięcy i ostatnie wynagrodzenie...

- Pan Harry Styles... - zainteresowany wzdrygnął się na usłyszenie swojego imienia wypowiedzianego przeze mnie, co niebywale mnie uszczęśliwiło. - ... właśnie w tej minucie zarobił dwieście tysięcy, o i w tej też, w tej...

- W porządku! Jakie są twoje... pani warunki? - oblizałam usta, co nie uszło jego uwadze i pochyliłam się nad stołem. Niestety, możesz jedynie obserwować, Styles. 

- Siedemset tysięcy dolarów i sprostowanie w gazecie dotyczące zwolnienia Carl'a. Powiedzmy, że zwolnienie nie dotyczyło rzekomych przekrętów, to były wyłącznie plotki, a po prostu pan Locke miał inne wizje niż prezes. - uśmiechnęłam się dumna i wyprostowałam się. Czekałam na ich reakcję. Wyglądali na speszonych, złych i poddanych. Czyżbym wygrała? - Zostawię państwa samych, abyście mogli się naradzić. - sugestywnie wskazałam na drzwi i zaraz potem wyszłam z moim klientem na zewnątrz. 

- Jest pani niesamowita! Dziękuję bardzo!

- Zobaczymy co zrobią, ale trzeba być dobrej myśli. - przeprosiłam go na chwilę i podbiegłam do swojego biura. Zastałam w nim Adam'a, który bacznie przyglądał się światu za oknem. - W czymś ci pomóc? - radośnie spytałam, szukając wzrokiem swojej torebki. 

- Czekam aż skończysz. Jak ci idzie?

- Myślę, że jestem świetnym negocjatorem. - cóż, negocjatorem to było nadużycie z mojej strony, jednak nie przejęłam się tym. 

- To bardzo dobrze. Mam nadzieję, że nie naskakujesz na Harry'ego tak bardzo. - Harry'ego?

- Znacie się?

- Oczywiście! Jesteśmy z Frankiem znajomymi w biznesie od wielu lat. Często korzystał z moich usług. 

- I nie jest zły, że teoretycznie jego syn...

- Tak działają interesy. Tutaj nie ma możliwości, żeby być zawsze w porządku. Czasem trzeba nadszarpnąć granice przyzwoitości, ale spokojnie. Frank doskonale wiedział, że zajmę się tym. On zawsze uczył Harry'ego, że za błędy się odpowiada. Prosił tylko, aby potraktować go łagodnie. 

- Rozumiem. - no to potraktowałam go najdelikatniej jak mogłam. Zastanawiałam się czy starszy Styles wiedział, że będę pracowała w tej firmie? Wiedział, że wezmę tę sprawę? Nie pasowało mi tutaj wiele rzeczy, lecz nie miałam tyle czasu na rozmyślanie. - Wrócę jak skończę. - poinformowałam i szybko zniknęłam z pomieszczenia. W holu nie było już blondyna, którego broniłam, więc zdecydowanym krokiem weszłam do sali. 

- Podjęliśmy decyzję. Przystaniemy na pani warunki. - nonszalancko zarzuciłam włosami do tyłu, podając im dokumenty, które przygotowałam wczorajszego dnia. To była umowa ze wszystkimi moimi kryteriami. Byłam z siebie taka dumna, że nie dałam rady opisać tego uczucia w normalnych słowach. 

Po zakończeniu wszystkich formalności, pożegnaliśmy się w cywilizowany, grzeczny sposób. Potem każde z nas poszło w swoją stronę. W moim biurze nie spotkałam już Walsh'a, więc westchnęłam z ulgą i usiadłam na wygodnym fotelu. Nie minęła nawet minuta, gdy drzwi zostały z rozmachem otwarte, a później zatrzaśnięte w bardzo agresywnym geście. 

- Posłuchaj mnie teraz uważnie... - o, nie, kochany.

- Nie. Teraz to ty posłuchasz mnie. - odpowiedziałam podobnym tonem głosu, wstając. Obeszłam biurko dookoła, żeby stanąć z nim twarzą w twarz. - Wkroczyłeś na mój teren, Styles. Nie będziesz zachowywał się jak wcześniej. To nie jest twoje mieszkanie, twoja firma. Zaczęliśmy nową gierkę i to nie ty rozdajesz karty, kochany, więc albo wyjdziesz ze swoim pieprzonym humorkiem, albo zaczniesz być uprzejmy. - warknęłam, nie obawiając się dzielącej nas małej odległości. 

- Czy to była jakaś forma nauczki dla mnie? - uspokoił się. Usiadł potulnie na fotelu i niewinnie zwrócił na mnie swoje tęczówki. Praktycznie ich nie odrywał ode mnie. 

- Nauczka? Harry, nie masz pięciu lat. Poza tym, co bym z tego miała? Satysfakcję? To tylko chwilowe uczucie. - wzruszyłam ramionami, zajmując swoje poprzednie siedzenie. - Jeśli mam być szczera, to do końca nie miałam pojęcia z kim będę miała do czynienia. Niestety, trafiłam na ciebie. - przyznałam bez żadnych emocji. 

- Nienawidzisz mnie, co. - to nie było pytanie. To było stwierdzenie z żałością w głosie. Sam uważał się za żałosnego, więc co mogłam dodać?

- Czy to ma jakieś znaczenie teraz? 

- Nie, nie ma. Masz rację. - przyznał... smutny?

- W takim razie, po co przyszedłeś?

- Od momentu, w którym znowu cię zobaczyłem, nie mogę przestać o nas myśleć. Indie, nigdy nie sądziłem, że wrócisz... - niebezpiecznie pochylił się nad stolikiem i powoli traciłam grunt pod nogami. Nie mógł tego robić. Nie po tylu latach. - Nie chciałem skończyć sam, ale kiedy wiem, że znowu tutaj jesteś...

- Wyjdź. 

- Słucham?

- Dobrze słyszałeś. Wyjdź, Harry i nie wracaj.

♥

zasady znacie!

dol następnego kochani!

Piszcie co sądzicie o Indie ;)

Kocham xx