Titel: What about no?
Auteur: Kisses_Calypso
Genre: Humor
Aantal hoofdstukken: 22
Voltooid

Korte inhoud:

Een koppel hoeft nog geen 'ja' gezegd te hebben of Grey weet het al. Ze heeft een oog voor liefde en ligt aan de basis van ontelbare koppels, maar zelf hoeft ze er niets van weten.

Liefde is een spel voor haar. 'Op ieder potje past een dekseltje.' is haar motto.

Maar wat als haar beste vriendin besluit dat het tijd is voor verandering en nu in haar plaats voor koppelaarster speelt?

En wat als die vriendin haar dan plots inschrijft voor een tv-programma?

Tussen honderd mannen moet ze de ware zien te vinden, maar wat gebeurt er als die er niet bij zit?

Mijn mening:

Humor, een niet te onderschatten genre. Humor is immers iets enorm delicaat en het is verdomd lastig om iedereen er mee te bekoren; wat iemand grappig vindt is namelijk afhankelijk van persoon tot persoon. Bovendien doen veel mensen vaak tè veel hun best om grappig te zijn, waardoor het dikwijls geforceerd overkomt en dus net het tegenovergestelde effect wordt bereikt. Er is daarom een gezonde portie lef nodig om je aan dit genre te wagen, dus daar verdient de schrijfster in ieder geval al alle lof voor.
Ik lach zelden luidop bij het lezen van een boek en ook in dit geval is dat niet gebeurd. Desalniettemin kan ik niet ontkennen dat ik bepaalde momenten een soort geamuseerde grijns rond mijn lippen had steken en ik in mezelf dacht: dat is leuk gevonden! De grappen komen niet te gemaakt over en er wordt zeker ook niet overdreven met allerlei moppen; het geheel is goed gedoseerd er is ook ruimte voor enige seriositeit. Persoonlijk zou ik dit verhaal zelfs meer onder de categorie romantiek plaatsen en beschouw ik humor eerder als een nevengenre.

We weten allemaal dat de eerste zin van het eerste hoofdstuk/de proloog van cruciaal belang is; deze wakkert immers iemands interesse aan en bepaalt of die persoon al dan niet besluit verder te lezen. Fouten kunnen dus fataal zijn. Jammer genoeg gebeurde dit dan ook bij dit verhaal. Ik voelde al meteen een soort hapering bij de eerste zin: "Regel dat Rose Finn, die neef van je, ontmoet, wil je?" Ik begreep de zin eerst niet goed, aangezien ik dacht dat er een woord miste (nl: wie ontmoeten?) of anders dat die komma's weg moesten (omdat je neef dan het lijdend voorwerp is). Om de een of andere reden had ik dus de hele tijd in mijn hoofd dat Finn de achternaam was van Rose, maar uiteindelijk begreep ik dat Rose en Finn twee personen waren. Dit kan ook liggen aan het feit dat ik het verstand van een pindanoot heb, maar deze zin komt dus wat verwarrend over.

Het is echt jammer dat die eerste zin niet zo lekker loopt, want het verhaal is verder echt heel erg fijn geschreven en het is spijtig dat mensen dan al zouden afgehaakt zijn! De schrijfstijl is zeer aangenaam en het is niet moeilijk om je te verplaatsen in de gedachten van het hoofdpersonage. Het ik-perspectief is hier dan ook de meest geschikte keuze. Uitgebreide woordenschat (hier en daar zelfs ietwat moeilijkere woorden), goede afwisseling van zinnen, interessante gedachten,... Echt helemaal niets op aan te merken!

De naam Grey vond ik eigenlijk best apart gekozen. Mijn geest dwaalt dan namelijk altijd onwillekeurig af naar Vijftig Tinten Grijs, bij allen wel bekend. Wel is ze zeer goed uitgewerkt qua karakter, net zoals haar beste vriendin Jenna. Het idee dat professionele koppelaarsters/liefdesexperts vaak zelf niet veel bakken van hun liefdesleven is natuurlijk al niet zo enorm origineel meer (ik heb namelijk al soortgelijke formats gezien), maar desalniettemin vind ik het toch een fijn onderwerp.

De manier waarop televisieprogramma's gemaakt worden, wordt op een zeer realistische manier getoond; niet alles loopt altijd perfect en een heleboel dingen worden in scène gezet - al moet daar zeker ook niet in overdreven worden, wat de schrijfster dan ook niet doet. Ik vraag me af of de schrijfster eigenlijk ervaring heeft met zulke dingen, want mij leek het wel alsof ze het al zelf had meegemaakt -wegens de geloofwaardigheid ervan.

Het verhaal heeft een duidelijke Vlaamse insteek. Zo wordt West- Vlaams vernoemd en elke Vlaming weet dat West-Vlaams een opvallend dialect is (g=h) maar ik kan me voorstellen dat dit voor Nederlanders minder bekend is.Hier en daar kruipt er ook eens een Vlaams woordje tussen, zoals helaba en allez. Dit kan ietwat lastig zijn voor het Nederlandse publiek en ik ben toch degene die in haar recensies hamert op het gebruik van AN, maar nu kan ik het wel door de vingers zien. Het benadrukt immers het Vlaamse karakter en dat is nu eenmaal hoe wij praten, wat alles veel realistischer maakt dan wanneer je stijve taal opschrijft die niemand zou gebruiken. Zolang het grote geheel maar correct Nederlands blijft, heb ik er dus geen probleem mee dat er een woordje tussenzit dat niet helemaal tot de standaardtaal wordt gerekend.

Grammaticaal heb ik niet veel opmerkingen en de fouten die ik tegenkwam waren zeker niet heel erg storend.

Wel worden er soms wat foutjes gemaakt op de dialoog, al is dat de ene keer wel goed en de andere keer niet. Dus het kan evengoed door een slordigheidje zijn, maar toch zal ik het nog even aanhalen. Meestal bevinden de foutjes zich bij een citaat dat onderbroken wordt. Soms wordt er na de onderbreking een grote letter in plaats van een kleine letter geschreven. Of soms heb je dit soort gevallen:"Zucht, jij weer," zeg ik licht geïrriteerd, "je had me niet hoeven helpen hoor, ik had het zelf wel kunnen regelen," meld ik hem zo hooghartig mogelijk. Hier ga je het tweede deel van het citaat nog eens definiëren, terwijl die eigenlijk nog bij het deel voor de onderbreking hoort en dus al gedefinieerd is. Ben ik nog een beetje duidelijk? De beste manier om dit op te lossen, is door er gewoon geen onderbreking van te maken, maar twee aparte zinnen. Dus als volgt: "Zucht, jij weer," zeg ik licht geïrriteerd. "Je had me niet hoeven helpen hoor, ik had het zelf wel kunnen regelen, "meld ik hem zo hooghartig mogelijk.

De alinea-indeling is ook niet helemaal goed. Het is weliswaar geen lange lap tekst en er wordt steeds op een nieuwe regel begonnen als iemand anders wat zegt, dus dat is al heel wat. Maar wat ik een beetje raar vind, is het gebruik van witregels: ofwel kies je ervoor om het helemaal niet te doen, ofwel gebruik je altijd witregels. Hier wordt echter iets tussenin gedaan: soms witregels tussen blokjes tekst, maar in die blokjes nog eens aparte regels. Dus je moet een beslissing maken: wel of geen (tenzij wanneer er een tijdsprongetje is) witregels.

Verder wat slordigheidjes:

- "Ik hink opnieuw achter haan aan naar de bar aan" ---> herhaling van woordjes
- "Er is niet meer gebeurt hoor ---> Dt-foutjes

Algemeen puntentotaal:

Originaliteit: 8.0/10
Cover: 8.2/10
Spelling en grammatica: 8.0/10
Schrijfstijl: 7.9/10
Personages: 8.6/10
Algemeen: 8.2/10

Mijn besluit:

Geen kolderieke humor en dwaze clichés, maar een fijn verhaal met een heleboel knipoogjes. Ideaal voor wie zin heeft om even gezellig weg te zakken in de zetel en wat nood heeft aan ontspanning!