Anderhalf jaar geleden begon ik, op dat moment nog helemaal onbekend op Wattpad, met recensies schrijven. Ik vond het geweldig. Zelf was ik nog een groentje op schrijfgebied; ik kende nauwelijks alle belangrijke grammaticale regels en mijn personages waren op zijn zachtst gezegd nogal grijs. Toch besloot ik op dat moment dat ik genoeg te bieden had om andere mensen te vertellen hoe het wel moest. 

Het succes werd veel groter dan ik ooit had gedacht, of zelfs maar had gehoopt. Mensen bleven zich maar inschrijven. Voor ik het wist had ik een wachtlijst van meer dan vijftig personen. In mijn naïviteit was ik daar helemaal niet op voorbereid. Aanvankelijk wilde ik mezelf nog wijsmaken dat het me wel zou lukken, dat ik vroeg of laat al die vijftig personen wel een recensie zou kunnen geven. 

Daar heb ik me in vergist.

Wie houd ik eigenlijk nog voor de gek? Als ik aan dit tempo verder doe, krijgt de laatste op de wachtlijst ten vroegste binnen veertig jaar een recensie. Ik denk dat ik er beter gewoon meteen een punt achter zet, in de plaats van andere mensen aan het lijntje te blijven houden. Ik vind het echt rot van mezelf dat ik jullie zo lang laat wachten en ik denk dat de meesten eigenlijk gewoon helemaal niet verwachten dat hun recensie er nog aan komt.

Ik heb gewoon het gevoel dat ik de laatste tijd enkel en alleen nog maar recensies schreef omdat ik me daartoe verplicht voelde. Het plezier is weg. Ik moet mezelf altijd dwingen om eraan te beginnen en vaak bezorgt het me stress als het niet vooruit gaat. Bovendien heb ik het zelf ook veel drukker dan vroeger. Ik beoordeel elke maand al tientallen boeken voor de Netties, ben proeflezer van een heleboel verhalen en beoordeelde dan ook nog eens voor een schrijfcompetitie... Soms wil ik ook gewoon iets anders doen dan andere boeken beoordelen. Ik heb nog nauwelijks tijd om aan mijn eigen boeken te werken! Dan vergeet ik nog dat ik een leven heb buiten Wattpad. Soort van toch.  

Ik ben trouwens ook helemaal niet tevreden met de eerste recensies die ik schreef, sterker nog: ik schaam me er zelfs voor. In de tijd tussen mijn eerste en laatste recensie heb ik zo ongelooflijk veel geleerd, ook dankzij het recenseren zelf. Door te recenseren ben ik zelf beter geworden in het schrijven; door andere mensen dingen uit te leggen, leer je zelf ook dingen bij. In ieder geval, het verschil is zo groot geworden, dat ik mijn oudere recensies nauwelijks durf te bekijken. 

Ik heb er lang over getwijfeld, maar ik denk toch echt dat er niets anders op zit dan stoppen. Ik ergerde me altijd dood aan mensen die hun recensies niet af maakten en ik heb altijd gezegd dat ik niet zo wilde zijn, maar nu doe ik gewoon exact hetzelfde. Wat ben ik toch hypocriet. Normaal gezien ben ik echt van het principe dat als je ergens aan begint, je dat ook afmaakt. Deze keer heb ik het toch onderschat, en ik vind het rot van mezelf. Aan alle mensen die nog op mijn wachtlijst staan: het spijt me. 

Hoe dan ook, ik wil jullie toch nog even allemaal bedanken voor alle steun rond mijn recensies. Ik had nooit gedacht dat zo veel mensen mijn recensies zouden lezen, laat staan dat ze ook werkelijk als goed bevonden zouden worden. Zoals jullie misschien weten ben ik een heel onzeker iemand en ik heb heel vaak getwijfeld aan de manier waarop ik recenseerde, maar jullie reacties zorgden er altijd voor dat ik weer een goed gevoel kreeg. Zonder al jullie bemoedigende reacties had ik dit waarschijnlijk al veel eerder opgegeven. 

Zo, ik hoop dat jullie mijn beslissing een beetje kunnen begrijpen. Ik laat dit boek verder gewoon op mijn profiel staan, dus mijn recensies zullen nog altijd gelezen kunnen worden. Er zullen alleen geen nieuwe meer bijkomen.

Groetjes,
Sarah