- Potrafię zrobić sobie herbatę - odpowiedział John i odwrócił się od Holmesa.

- Wiem - potwierdził tylko brunet z widoczną rezygnacją w głosie. 

Po tak długiej nieobecności doktora w jego życiu bardzo dużo się zmieniło, mieszkanie było wiecznie brudne, na meblach osadzał się dym z papierosów a kule które przebijały ścianę nie strzelały już tak celnie. Skrzypce stały zakurzone i rozstrojone w kącie salonu a pani Hudson coraz bardziej martwiła się o detektywa. 

Jednak tego dnia całe mieszkanie lśniło, wszystko było idealnie przygotowane na spotkanie z byłym współlokatorem. 

John nie wiedział co zrobić w głębi duszy czuł nadzieję że jeszcze spotka swojego przyjaciela. Tak. Dalej uważał Sherlocka za swojego jedynego i prawdziwego przyjaciela. Odwrócił się z powrotem w stronę bruneta i uśmiechnął łagodnie, w końcu to zawsze on załagadzał wszystkie konflikty. 

- Mamy tu tak stać aż herbata całkiem wystygnie ? - spytał i przepchnął się w drzwiach wchodząc na górę. Sherlock uśmiechnął się po raz pierwszy od kilku tygodni. Wbiegł po schodach na górę za swoim towarzyszem. John siedział na fotelu i popijał herbatę jak gdyby nigdy się nie pokłócili i jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło.  Brunet spoglądał na jego spokojną twarz. Tego brakowało mu każdego ranka odkąd blondyn go opuścił emanującego od niego spokoju i beztroski. 

- John ja... - zaczął jednak lokator przerwał mu od razu.

- Wiem, wiem chciałeś mnie mieć tylko dla siebie i posunąłeś się do tak desperackiego kroku. - Powiedział teatralnie Watson i skierował się w stronę swojej dawnej sypialni. 

- Jutro przywiozę swoje rzeczy - dodał i zniknął za drzwiami sypialni. 

Prawda jest taka że John Watson bardzo chciał żeby jego teoria była prawdziwa i prawda jest to że Sherlock Holmes tak to wszystko właśnie zaplanował...

****************************************************************

Mam nadzieję że rozdział się podoba wiem że krótki ale dawno nic tu nie dodawałam, obiecuję że następne będą dłuższe.