Daar sta ik aan de rand van de plek waar ik zo zal verdwijnen. 

Met een papiertje mijn excuses omdat het zo mijn lichaam moet omarmen. I

k laat het briefje vallen. 

Zomaar opeens. 

De letters lopen uit, 

en even lijkt het papier te huilen. 

Dan is het weg. 

Net als ik straks zal zijn.