Langzaam loop ik over het strand.

Ik weet dat het hier ergens was dat ze verdween.

Mijn tranen smaken zout net als de zee waar ze haar leven aan schonk.

Het is te laat.

Te laat voor wat ik haar wou zeggen.

Uit mijn zak haal ik een pen en papier.

Langzaam begin ik te schrijven.

Dan loop ik naar zee en laat het papiertje vallen.

Nog even zie ik de woorden:

"Ik hou van je"

Dan is het verdwenen,

Net als zij.

Soms is er geen later, soms is het gewoon te laat. Dat is wat ik met dit verhaal wil zeggen. Alsjeblieft, als je ziet dat iemand zich ongelooflijk slecht voelt, kijk of je die persoon kan helpen. Anders is het misschien te laat.

xx Mona