Julia. Pov

Pisanie książki przychodzi mi bardzo łatwo. Jeszcze dzięki temu, że mój profil i mojego bloga obserwują znane osoby
z Laixu, więcej ludzi dowiedziało się o moich książkach.
Wracając... w dość krótkim czasie napisałam bardzo dużo i zmierzałam do końca. Ułożyłam nawet piosenkę do mojej opowieści. Właściwie ułożyłam to dla Marcosa, ale narazie podtrzymuje to, że piosenka jest głównej bohaterki do obiektu westchnień.
Cieszyłam się z tego, że mogę realizować swoje marzenia, pisząc i rozwijając się w Laixie. Są tu naprawdę wspaniałe osoby, no może oprócz jednej.

Pisałam kolejny rozdział w moim notatniku na jednej z ławek w parku. Potem treść wrzucam na swój blog. I kto  powiedział, że w Laixie się nie rozwinę. Kiedy rozmyślałam co jeszcze dodać do tego rozdziału i wpatrywałam się w gałęzie drzew, poruszające się pod wpływem wiatru. Z zastanowienia  oderwał mnie znajomy głos.

- Cześć - przywitał się Jandino - widzę, że piszesz. Pewnie przeszkadzam...

- Hej, spokojnie nie przeszkadzasz - zapewniłam - możesz usiąść

- A tak - uśmiechnął się chłopak - czytałem twoją książkę, naprawdę bardzo dobry pomysł. Masz też bogate słownictwo i to wspaniale się komponuje

- Dziękuję, takie opinie są bardzo budujące - przyznałam - Tina zawsze mówi, że jestem poetką z krwi i kości

- Ma rację - zaśmiał się Jandino

Z Jandino bardzo swobodnie mi się rozmawia. Jest dla mnie bardzo miły i widać, że to co robi, tworzy z pasją. Myślę, że on także czuję się w moim towarzystwie swobodnie. W moim przekonaniu, mogę mu zaufać. Widać po nim, że umie dochować tajemnicy.

- Właściwie co cię inspiruje do napisania powieści? - zapytał

- Wiesz... najczęściej pomysły pojawiają się w momencie słuchania muzyki. Poza tym inspiracją są sytuacje z życia lub o tych o których przeczytałam w książkach - odpowiedziałam zgodnie z prawdą

- Tak samo było w tym wypadku? - zadał kolejne pytanie

- Tak..- pomyślałam przez chwilę o tym czy nie powiedzieć mój zamysł, o czym to tak naprawdę jest.

- Czyli w książkach zawierasz też część siebie?

- Małą cząstkę, ale tak - odparłam

- Trafił się w Laixie prawdziwy skarb - przyznał Jandino

- Ojej jak miło - uśmiechnęłam się szeroko

Zapadła cisza i tym razem obserwowałam taflę jeziorka. Postanowiłam w końcu, że oprócz Tiny o moich uczuciach do Marcosa dowie się jeszcze jedna osoba. Wcześniej Jandino mówił mi, że możemy sobie zaufać.

- Wiesz... Muszę ci coś powiedzieć, tylko obiecaj, że nikomu nie powiesz i zachowasz to tylko dla siebie - powiedziałam

- No oczywiście, możesz mi zaufać. Możesz mówić - zachęcił mnie

- Okey, czyli chciałam ci powiedzieć, że się w kimś zakochałam. Pomysł na książkę z tego się właśnie zrodził. Z mojego uczucia... Osoba, w której się zakochałam jest bardzo znana. Nie ma człowieka kto by go nie znał... My go poznaliśmy osobiście...

- Czyli kto to jest? - zapytał chłopak - w kim się zakochałaś?

- Zakochałam się...- i tu odetchnęłam głęboko - w Marcosie i ta piosenka, którą ułożyłam jest też dla niego... No i teraz wiesz

Jandino patrzył się na mnie najspokojniejszym wzrokiem jaki kiedykolwiek zobaczyłam. Czekałam i czułam jak coraz bardziej płoną mi policzki.

- Wiesz...to tylko ty możesz oznajmić światu. Zakochanie to delikatna sprawa i nikt nie powinien w to ingerować - odpowiedział w końcu

- Dzięki - odpowiedziałam i uścisnęłam chłopaka

Niestety to o czym mówił Jandino kogoś nie obchodziło...

Tina. Pov

Byłam w rezydencji. Pomagałam Pietro w kuchni i dziękowałam w duchu, że jedna z sąsiadek w Brazylii uczyła mnie gotować. Chociaż jej jedzenie nie mogło się równać z daniami Pietro. Zaczęłam wyjmować warzywa z lodówki.

- Czemu się z nimi nie przywitasz? - zapytał Pietro - one też mają uczucia

- Chwila, co? - zapytałam z twarzą jakbym miała obliczyć wyjątkowe trudne zadanie z matematyki. Nie rozumiałam czasem tego chłopaka

- Ojej jeszcze musisz się dużo uczyć - powiedział chłopak - spróbuj

Pietro podał mi na łyżeczce swój autorski sos. Spróbowałam i to było nieziemsko pyszne.

- Wspaniałe - przyznałam - twoja kuchnia musi być znana co najmniej na całe miasto

- O i tu się zgadzam - powiedział Thiago, wchodząc do kuchni

- Super - powiedział szybko chłopak i pokiwał głową - tylko jak to chcecie zrobić? Poza tym mam jeszcze dużo rzeczy do zrobienia, na przykład przeczytanie notatek na studia

- Czy ty masz wszystko rozpisane co do minuty w tym planie? - wskazałam na wiszącą na ścianie kartkę

- O czym gadacie? - spytała Daisy

- O degustacji Pietro - odparłam

- O to bardzo dobry pomysł - powiedziała

- No mówię przecież - potwierdziłam

- Już się nie martw, zaproszę gości i wszystko przygotuje - zapewniła Daisy

Widać było, że Pietro zastanawiał się nad naszą propozycją.

- No dobra - uśmiechnął się

Julia. Pov

Razem z Jandino wracałam wolnym krokiem do Laixu. Rozmawialiśmy prawie o wszystkim i nie wiem nawet kiedy dotarliśmy do Laixu. Weszliśmy do budynku i udaliśmy się do swoich zadań. Kończyłam rozdział i sprawdzałam czy przypadkiem nie zrobiłam jakiegoś błędu. Nacisnęłam przycisk opublikuj i dodałam kolejną część historii, którą stworzyłam. Wyszłam z budynku żeby coś pośpiewać. Wybrałam moją piosenkę do książki.

Jak nic znudzony światem
Wyrzucasz do kosza wczorajsze sny
Szaro-nieśmiały dzień
Zagląda spóźniony przez zamknięte drzwi

W nieprzemakalny płaszcz
Ubierasz swe myśli nie mówiąc nic
Przechodzisz obok znudzony
Robiąc dobrą minę do pustej gry

Kiedy skończyłam śpiewać, usiadłam na ławce wygodnie i zaczęłam marzyć. Nagle usłyszałam szelest za moimi plecami, obejrzałam się szybko, ale nic nie zauważyłam. Wstałam i zaczęłam iść w stronę tego miejsca. Podeszłam i rozejrzałam się. Pomyślałam, że może to jakiś kot... Postanowiłam zawrócić do Laixu, żeby może porozmawiać z Marcosem, na temat mojej książki.

Przeszłam przez próg i dostałam powiadomienie na telefon. Ktoś wysłał mi wiadomość.
Spotkałam Carmin, Mare, Jandino i Guillermo, którzy już patrzyli w tablet.

- To Cobra - powiedziała Carmin

Odetchnęłam ciężko, znów się zacznie.

Kojarzycie może Julię, nową członkinię platformy Laix? Tak na pewno, ją znacie. Otóż ostatnio napisała książkę...nie taką zwykłą książkę.

- Inspiracją są sytuacje z życia...

Aż mi się słabo zrobiło, to byłam ja, dzisiaj.

A taką sytuacją jest jej zakochanie. Spytacie w kim się zakochała nasza wspaniała Julia. Sama wam na to odpowie...

- Zakochałam się... w Marcosie...

Wszyscy się nagle spojrzeli na mnie, dziwnym wzrokiem, a ja myślałam, że spalę się ze wstydu.

Myślicie, że to koniec...nie...nasza autorka, stworzyła też piosenkę.

Jak nic znudzony światem
Wyrzucasz do kosza wczorajsze sny
Szaro-nieśmiały dzień

Powiecie, przecież co z tym nie tak, otóż tak to też dla jej obiektu westchnień.

- Piosenka, którą ułożyłam jest też dla niego

Ostatnie moje słowa odbiły się echem. Wszyscy patrzyli się na mnie przeszywającym wzrokiem. Byłam cała czerwona i myślałam, że zaraz stracę przytomność.

- Znowu Cobra zaatakowała? - spytał Marcos, który właśnie przyszedł

Carmin tylko pokiwała głową, a Guillermo podał mu tablet.
Ja nie mogłam przeżyć tego jeszcze raz i po prostu uciekłam...

Tina. Pov

Byłam w kuchni i rozmawiałam z Pietro. Odwróciłam się i zaczęłam nalewać sobie wody. Nagle przyszło powiadomienie na telefon mój i Pietro.

- Ale to dziwne - powiedział chłopak - czyżby znów Cobra

- Oby nie - odparłam

Pietro nacisnął link i pojawił się niestety kanał Wiem co zrobiłaś. Zaczęliśmy oglądać.

Kojarzycie może Julię, nową członkinię platformy Laix?

W tym momencie było błędem próbowanie picia wody. Aż się zachłysnęłam napojem. Pietro miał bardzo wielki oczy. Jego mina mówiła wszystko.

- Zakochałam się... w Marcosie...

- Co?! - krzyknął Pietro

- Nie... Nie wierzę... - zaczęłam - czemu ktoś to wykorzystał. Co za człowiek z tej Cobry?! Nienawidzę tej osoby

- Mogę tylko sobie wyobrazić jak strasznie czuję się teraz Julia - powiedział Pietro

------------------------------------------

Z tytułu że 5 lutego były moje urodziny to zrobiłam moim czytalnikom prezent w postaci rozdziału, trochę zmienię tradycję, a co.

Od razu mówię, że piosenka Julii również jest wzięta z Internetu.

Pozdrawiam serdecznie
Autorka