Przez resztę wieczoru nikt już nie wspominał o jego chorobie. Nieszczęścia rozpoczęły się dopiero następnego dnia.

Obudził mnie dźwięk telefonu.

- Tak, słucham? - powiedziałam, ponieważ nie miałam zapisanego tego numeru.

- Brooklyn? - usłyszałam głos pana Gennaro i od razu usiadłam.

- Tak, o co chodzi?

- Stan Aydena drastycznie się pogorszył. Jesteśmy z nim w szpitalu. Mogłabyś...

- Oczywiście. Zaraz będę - powiedziałam wpadają mu w słowo i rozłączyłam się.

Szybko wykonałam poranną toaletę, ubrałam się i zjadłam gruszkę, po czym wsiadłam na yamahę i pojechałam do szpitala.

- Przepraszam, gdzie jest Ayden Gennaro? - zapytałam na recepcji.

- Rodzina? - spytała znudzona pielęgniarka.

- Brooklyn, na reszcie jesteś - powiedział pan Gennaro, w chwili, w której miałam odpowiedzieć - Chodź już - spojrzałam na ojca bruneta i zobaczyłam, że jego oczy mają czerwone obwódki. Przez myśl mi przeszło, czy moim rodzicom w ogóle byłoby mnie szkoda gdybym to ja była na miejscu Ayden, ale natychmiast odgoniłam od siebie te myśli. Wiedziałam, że by tak nie było.

- Co z nim? - spytałam kiedy stanęliśmy pod salą, obok pani Angie.

- Jakieś dwie godziny temu przyjechaliśmy do szpitala - odpowiedziała.

- Idą państwo z nim porozmawiać? Zobaczyć się z nim?

- Zadzwoniliśmy do ciebie zaraz po tym jak od niego wyszliśmy - pokiwałam głową - Wejdziesz? - zastygłam na słowa kobiety, ale w końcu skinęłam głową i weszłam do sali.

W sali było pięć łóżek, z czego trzy zajęte. Brunet był na samym końcu sali, więc poszłam tam i usiadłam na krześle obok.

Do Aydena były podpięte jakieś rurki, a on sam leżał i miał zamknięte oczy. Nie wiedziałam czy śpi, więc wolałam wyjść, żeby gonie obudzić, gdyby tak było.

- Brooks? - usłyszałam cichy, znajomy głos, więc usiadłam z powrotem i uśmiechnęłam się delikatnie.

- Jak się czujesz? - zapytałam bruneta, a on wzruszył ramionami.

- Normalnie - skinęłam głową. Brunet popatrzył na zegarek i zmarszczył brwi - Co ty tu robisz o tak wczesnej godzinie? - chciałam odpowiedzieć, ale on nie dał mi dojść do słowa - Tylko nie mów, że rodzice cię tu ściągnęli - nie odpowiedziałam - Przecież jeszcze nie umieram - próbował obrócić to w żart, ale nie zaśmiałam się, tylko złapałam go za rękę.

- Ayden, proszę cię. Nawet tak nie żartuj - westchnął.

- Nie przesadzaj.

- To nie jest zabawne - powiedziałam, a on popatrzył na mnie przez dłuższą chwilę.

- Brooklyn... Zależy ci na mnie? - popatrzyłam na niego zdziwiona.

- Dlaczego pytasz?

- Po prostu powiedz.

- Tak - powiedziałam nadal nie rozumiejąc o co chodzi.

- Przepraszam - powiedział i zamknął oczy, a ja zmarszczyłam brwi.

- Za co?

- Nie powinienem był pozwolić, żeby tak się stało.

- Nadal nie rozumiem - chłopak westchnął i spojrzał na mnie.

- Przeze mnie stracisz kolejną osobę, na której ci zależy.

- Ayden, przecież specjalnie nie zachorowałeś, prawda? I nie przejmuj się tym, co nadejdzie. Najwidoczniej tak musi być - próbowałam go pocieszyć, chociaż wiedziałam, że jego słowa są prawdziwe. Nie chciałam dopuszczać do siebie tej myśli.

- Mogę cię o coś prosić?

- O co chodzi?

- Jak już umrę...

- Jeżeli, Ayden. Nie mów, że na pewno - wpadłam mu w słowo.

- Dobrze wiesz, że tak się stanie - nie odpowiedziałam, bo nie wiedziałam co mogłabym powiedzieć - Wracając. Jak już umrę, nie chcę, żebyś znowu stała się tą osobą, którą byłaś kiedyś, dobrze?

- Nie rozumiem o czym mówisz - skłamałam.

- Nie pozbywaj się na nowo uczuć i bądź szczęśliwa. Obiecaj.

- Nie mogę ci tego obiecać - powiedziałam cicho i spuściłam głowę.

- Brooks, proszę cię.

- Ayden, nie będę ci obiecać czegoś, czego jestem pewna, że się nie spełni - wytłumaczyłam spokojnie.

- Nie chcę się kłócić.

- Ja też nie - westchnęłam.