Chłopak wyglądał jakby się zamyślił, ale potrząsnął głową i znowu uśmiechnął się, ale tym razem do rodziców.

- Ayden, miło mi państwa poznać - powiedział ściskając ich dłonie.

- Brooklyn - powiedziała matka, więc odwróciłam się w jej stronę - Będziemy w gabinecie. Musimy porozmawiać o interesach - pokiwałam głową i znowu oparłam się o stolik.

Czemu nienawidzę bankietów? To proste.

W tle leci jakaś badziewna muzyka, a dookoła wszyscy w jakiś garniturach albo drogich sukienkach gadających cały czas o pracy i o tym jak to im się przelewa.

Sory, ale to nie jest fajne.

- Nie sądziłem, że szefowa mafii bawi się w takie bankieciki - usłyszałam drwiący głos Aydena, więc odwróciłam się do niego i spiorunowałam go wzrokiem - Ciekawe czy twoi znajomi o tym wiedzą.

- Ani mi się waż im o tym powiedzieć - warknęłam - Bo inaczej, mogę zamienić twoje życie w piekło - dopowiedziałam z okrutnym uśmiechem, a on prychnął na moje słowa.

- Nie powiedziałbym, że to twoje klimaty.

- Bo nimi nie są - podczas tej konwersacji nawet na siebie nie spojrzeliśmy.

- To co tu robisz?

- A ty? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.Zwykle to mnie irytuje, chyba że ja tak odpowiadam. Wtedy mi to wisi.

- Pierwszy spytałem - prychnęłam.

- To było dla nich ważne. Powiedzieli żebym przyszła - nic nie powiedział, przez co staliśmy chwilę w ciszy. Pomijając cichą, irytującą, muzykę i szmer rozmów.

- Nie wygląda na to, żebyście za sobą przepadali - powiedział jakby od niechcenia.

- Gratuluję. Jesteś chyba pierwszą osobą, która to zauważyła - fuknęłam, a on spojrzał na mnie pytająco.

- Czemu tak jest? - również na niego spojrzałam.

- Nie muszę ci mówić. My się nawet nie przyjaźnimy - Ayden chyba chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie dołączyli do nas nasi rodzice.

- O, widzę że już się poznaliście - powiedziała pani Angie, ale nic nie odpowiedziałam, więc odchrząknęła - Cieszę się, że wreszcie rozmawiasz z kimś kto również jest z tych klimatów - zwróciła się do swojego syna, przez co chciałam parsknąć śmiechem. Gdyby wiedziała jak bardzo się myliła.

- To samo ja mogłabym powiedzieć o tobie, Brook - posłałam matce mordercze spojrzenie, a kątem oka dostrzegłam jak Ayden uśmiecha się lekko.

Dajcie mi coś, bo zaraz nie wytrzymam. Miałam ochotę zdrapać mu ten uśmieszek z jego twarzy.

- Może zostaniecie na kolacji? - zaproponowała matka, a ja modliłam się, żeby się nie zgodzili.

- Z miłą chęcią - nadzieja matką głupich.