Wieczorem przyjechałam, bo rodzice zaprosili rodzinę Gennaro na kolację i powiedzieli żebym przyjechała. Pomyślałam, że będę mogła przeprosić Aydena za moje zachowanie sprzed kilku dni.

Właśnie wchodziłam do salonu, kiedy usłyszałam końcówkę wypowiedzi pani Angie.

- ...choroba nadal nie ustępuje. Co więcej, ona się nasila - w jej głosie usłyszałam ból.

- Jaka choroba? - ich miny, kiedy zorientowali się, że tu jestem, mówiły mi, że nie powinnam była tego usłyszeć, przez co poczułam zdenerwowanie - O co chodzi?

- Może... Pójdziemy do kuchni - powiedziała pani Gennaro, po czym dorośli wyszli z salonu, a ja zostałam tam z brunetem.

- Możesz powiedzieć mi co to ma znaczyć? - zapytałam siadając na kanapie obok chłopaka. Ayden wziął mnie za rękę i splótł nasze palce. Chciał zacząć mówić, ale przeszkodziłam mu - Poczekaj. Najpierw chciałam cię przeprosić za tamto - powiedziałam cicho.

- Nic się nie stało - zapewnił z uśmiechem i ścisnął moją dłoń, przez co uśmiechnęłam się delikatnie.

- Więc, o co chodzi z tą chorobą?

- Ile słyszałaś? - zmarszczyłam brwi.

- Wiem tylko tyle, że jakaś choroba nie ustępuje i się nasila. Nie wiem jaka, ani u kogo jeżeli o to chodzi.

- Tak, pamiętasz jak kiedyś spóźniłem się na bankiet rodziców? - skinęłam głową - Nie do końca jechałem na jakieś spotkanie ojca. Byłem na badaniach.

- Czekaj, czy ty próbujesz mi powiedzieć, że... - pokiwał głową, a słowa uwięzły mi w gardle - Jak bardzo poważna jest ta choroba? - mój głos zadrżał.

- Cóż, ona jest... śmiertelna - dokończył cicho, a ja poczułam w oczach łzy i przytuliłam się do chłopaka. Ayden objął mnie ramieniem, a po moich policzkach spływały łzy - Lekarze przewidują, że zostało mi jeszcze kilka tygodni życia - spojrzałam na niego i zauważyłam, że uważnie mi się przygląda.

- Powiedz, że to żart - poprosiłam cicho.

- Nie mogę - odpowiedział, a jego głos delikatnie zadrżał. Zaczęłam szlochać i przytuliłam się do niego.