Er heerste een zekere vorm van spanning in het kasteel. Alle bediendes waren druk bezig, renden van hut naar her, en hadden vrijwel allemaal een geconcentreerde uitdrukking op hun gezicht. Zelfs Alexis leek met haar gedachten ergens anders te zijn tijdens de training eerder vandaag. Het was leuk om haar nu wel te kunnen verslaan, maar het voelde niet goed. Alsof de overwinning mij gewoon in de schoot werd geworpen.

De training was ook eerder afgelopen, daar Alexis weg werd geroepen voor een of andere bespreking. Daarom stond ik halverwege de middag weer in mijn kamer. Dat gaf mij de tijd om de badkamer eens uit te testen en de stof en modder goed van mij af te boenen. Ik moest toegeven dat ik dat al heel lang niet meer gedaan had. Een krijger kreeg daar de gelegenheid niet voor.

Vlak voor het feest aanbrak, had ik mijn kamer drie keer doorzocht op camera's en geheime deuren, maar ik had nergens iets aangetroffen. De verveling begon toe te slaan toen de deur van mijn kamer open ging en mijn kleerkasten aangaven dat ik mee mocht lopen.

En nu stond ik dan eindelijk weer voor die grote deuren. Drie dagen geleden als gevangene, nu als pronkstuk. Ik zou ze eens laten zien wie ik was, welke naam mijn ouders mij hadden gegeven. Iedereen zou weten wie ik was voordat ik Zania als overwinnaar weer zou verlaten.

Een van mijn kleerkasten overhandigde mij mijn zwaard die ik vertrouwd aan mijn riem hing. Dat was het enige wat nog van mij was, daar mijn kleding mij was toegewezen door het koningshuis. Een strakke, donkerrode broek met daarboven een eenvoudige, zwarte tuniek, die aan de voorkant in een split uiteenliep, zodat deze mij tijdens mijn demonstratie niet zou belemmeren. Mijn haren had ik in een hoge staart gebonden en ik had toegestaan dat een ielig uitziende bediende mij opmaakte, waardoor ik er nog net iets angstaanjagender uitzag.

Met mijn hand losjes om het gevest van mijn zwaard, liep ik naar binnen. Hoewel ik waarschijnlijk nog altijd een grote dreiging vormde, leek het niet nodig te zijn dat mijn kleerkasten mij ook hier achtervolgden. Ik ging er echter wel van uit dat er genoeg onzichtbare beveiliging was die mij in de gaten hield. Sterker nog, ik dacht iets boven in de zaal te zien glinsteren toen ik mijn weg naar de troon aflegde.

Het werd doodstil in de zaal. Honderden ogen keken mij nieuwsgierig, argwanend of bewonderend aan. Er waren in ieder geval genoeg gemixte gevoelens te zien. Mijn favoriete emotie die ik op de gezichten mocht aflezen, was angst.

Enkele meters voor de troon bleef ik staan. Caden leek niet eens op buiging te wachten en stond op. 'Ik presenteer jullie mevrouw Ragna, die dit jaar uitkomt als mijn kampioen bij de spelen. Na haar strijd in de arena, bood ze haar medewerking aan.'

Het feit dat deze mensen zijn woorden aannamen als een feit, gaf mij eigenlijk al genoeg reden om ze stuk voor stuk uit te roeien. Toch hield ik mijn mond, liet ik geen enkel spiertje in mijn gezicht ook maar een greintje van emotie tonen. De reden daarvoor was de onophoudelijke staar van Killian, die net zoals Alexis aan een weerszijde van de troon stond. Als ik ook maar iets verraadde, zou hij dat weten. Hem zou ik later nog wel benaderen.

'Graag demonstreert ze nog een keer, voor ons vermaak, haar vaardigheden.' Caden gebaarde naar de dubbele deuren waardoor ik zojuist naar binnen was gelopen.

Ik draaide mij om en keek toe hoe een gespierde man naar binnen werd gebracht. Om hem heen liepen meerdere wachters, hun handen op diens zwaarden. Er stond een verachtelijke grijns op het gezicht van mijn nieuwe tegenstander terwijl hij mij recht aankeek en iets vertelde mij dat hij bekend was met vechten.

Dat was maar goed ook, want ik had geen behoefte aan een te makkelijke overwinning.

'Nu weten we allemaal dat mevrouw Ragna bekwaam is met een zwaard.'

Langzaam draaide ik mij iets terug naar Caden. De ondertoon in zijn stem beviel mij totaal niet.

Hij glimlachte naar mij. Eenzelfde glimlach zag ik weerspiegeld bij Killian, maar niet bij Alexis. Hoewel een geamuseerde blik haar gezicht sierde, wist deze emotie haar ogen niet te bereiken.

'Laten we eens zien hoe goed ze is in een vuistgevecht.'

Verdomme. Van alle gevechten, moest dit er een zijn zonder wapens. Daar ging de techniek waar ik bij zweerde. Een kleine tegenslag, maar ik zou niet verliezen.

Voordat een wachter mij mijn zwaard kon afnemen, gespte ik mijn riem los en legde ik mijn zwaard voor de verhoging waar Caden nog steeds stond toe te kijken. Met mijn duim wreef ik nog een keer over de rode steen. Vandaag zou het geen bloed spillen.

Mijn hoofd knakte toen ik deze van links naar rechts boog. Ook mijn vingers waren enigszins stijf toen ik mijn handen tot vuisten balde en weer ontspande. Eens zien of het geluid van een leeghoofd op marmer nog steeds zo goed klonk.

Met een soepele draai op mijn hakken keerde ik mij naar mijn tegenstander. Deze keek onafgebroken naar Caden, wachtend op toestemming om te beginnen.

Achter mij hoorde ik Cadens voetstappen en na wat gestommel zei hij: 'Begin!'

Met een ruk wendde de bruut zijn hoofd naar mij. 'Meisjes eerst,' zei hij met een spottende buiging.

Dat zou ik mij nooit twee keer laten zeggen. In mijn eerste observatie had ik al geconstateerd dat hij meer massa had dan ik. Dat mocht hem een voordeel geven in kracht, maar het zette hem wel op een achterstand qua flexibiliteit. Dat zou mij een goede eerste zet geven.

Ik schoot naar hem toe en haalde met mijn elleboog uit naar zijn slaap. Als ik in een vuistgevecht verkeerde, was dit mijn favoriete uithaal. Met de kracht waarmee ik tegen zijn lichaam stootte, verkreeg ik meer vaart, waardoor ik weg kon zijn voordat mijn tegenstander een tegenslag kon bieden.

Deze bruut was echter geen typische tegenstander. Hij leek mijn trucje te kennen toen hij mijn elleboog vast greep en zijn vrije vuist in mijn buik plantte.

Doordat ik mijn buikspieren had aangespannen voordat zijn vuist mijn buik had geraakt, was de impact minder fors. Alsnog was het een verre van prettige ervaring.

'Die trucjes werken niet bij een landgenoot, mop,' grinnikte hij.

Met samengeknepen ogen zette ik een stap in zijn richting. Daardoor stond ik half voor hem en was het slechts een kwestie van goed mikken toen ik mijn knie hief.

Mijn tegenstander liet mij direct los en klapte enigszins naar voren.

'Landgenoot of landverrader?' siste ik zacht naar de voor mij nog steeds onbekende man, waarna ik langs hem op suisde en daarmee weer wat afstand creëerde.

Hij griste naar mijn tuniek, maar greep mis. Wel draaide hij zich vlot naar mij toe. 'Moet jij nodig zeggen, Ragna.' Hij spuugde mijn familienaam bijna uit en schoot op mij af.

Met oog voor mijn omgeving danste ik naar achteren, waardoor ik zijn aanval vlekkeloos mistte. Ik kruiste mijn armen voor mijn gezicht om de klap op te vangen die hij al snel liet volgen. Bij tegenstanders die graag aanvielen, was het meestal zo dat ze een slechte verdediging hadden. En laat een goede verdediging nou net de beste aanval zijn.

Nou ja, dat kon wel zo zijn, maar een goede, rake klap uitdelen was een van mijn favoriete bezigheden.

Ik ving nog een tweede klap op, maar zette daarna een stap naar voren en haalde uit met mijn voet. De bruut reageerde hierop door een stap achteruit te zetten. De achterwaartse beweging haalde hem enigszins uit balans, wat mij een voordeel gaf. Deze benutte ik meteen door opnieuw op hem af te stuiven. Een goed uitgedachte slag naar zijn maag. Hard genoeg om hem onderuit te krijgen en zijn hoofd op het marmer te laten klappen.

De bruut gebruikte zijn achterwaartse snelheid echter om nog een sprong achteruit te maken, waarna hij mijn vuist met een hand vastpakte. Vlot draaide hij mij om, waardoor ik met mijn rug tegen hem aan stond. Zijn vrije arm drukte hij tegen mijn keel. Er volgde een triomfantelijk lachje, vergezeld door de ingehouden adem van de toeschouwers.

'Niet zo snel,' snerpte ik, waarna ik met mijn rug tegen zijn borst beukte en mijn voet achter zijn been haakte.

Mijn tegenstander raakte opnieuw uit balans en struikelde over mijn voet. Ik wrong mijn hand tussen mijn keel en zijn arm en duwde hem weg voordat hij mij mee onderuit kon nemen. Om hem met een extra vaart onderuit te krijgen, gaf ik hem nog even een onnodige duw in zijn buik met mijn elleboog.

Toen hij met een doffe klap de grond raakte, sprong ik als een kat op hem en pinde ik hem op de grond. Voordat hij zijn handen kon opheffen om mij van zich af te duwen, ramde ik mijn vuist tegen zijn slaap. Zijn ogen draaiden in zijn oogkassen terwijl hij zijn bewustzijn verloor. Game over.

Mijn borstkas ging versneld op en neer toen ik mijn blik naar Caden verplaatste. 'Is het de bedoeling dat hij hier sterft?'

Geamuseerd keek Caden naar mij. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn hand, terwijl hij nonchalant op de arm van zijn troon leunde. Een zeer herkenbare lust trof ik in zijn ogen aan. Hij wilde dood zien.

Ik knikte naar hem, pakte het hoofd van de bruut onder mij vast en brak zijn nek.

Hoewel er hier en daar een verschrikt kreetje werd geslaakt, was er voornamelijk stilte. Killian staarde mij kil aan, deze moord had hem hopelijk enigszins van zijn pad gebracht.

De stilte stierf weg toen Caden geamuseerd begon te klappen en zijn gasten wel mee moesten doen. Hier en daar begon men zelfs te joelen. Dit klapvee wist echt niet wie ze tegenover zich hadden. Het waren nog steeds harteloze beesten, allemaal onbekend met het nemen en geven van een leven. Allemaal, op eentje na.

Jordan Arna, de ontsnapte krijger van mijn peloton, stond in de schaduw van een zuil en keek mij klappend en met een goedkeurende glimlach aan. 

---

Genoten van dit hoofdstuk? En misschien wel van het hele verhaal tot nu toe? Check mijn verhaal dan ook eens op Sweek! Dit hoofdstuk is hier te vinden: https://sweek.com/read/101077/1400000162/203099/1400000162