Het voelde vreemd om in de koningslounge te zitten in de arena. Op een of andere manier begon ik aan het zand onder mijn voeten te wennen. Een strijdveld was fijner dan een met fluweel beklede zetel, geplaatst tussen glazen wanden die ons van het publiek moest scheiden. Misschien dat ik mij zelfs al iets fijner begon te voelen in de belachelijke gevechtskleding, daar ik hier formele kleding moest dragen. Formeel kwam voor mij niet verder dan een strakke, zwarte broek en een rode tuniek met gouden details en genoeg bont tegen de winterse kou die in de avond terug kwam. Mijn zwaard stond veilig tegen mijn stoel geleund. Ik zou niet nog eens de fout maken om die ergens achter te laten.

We waren de laatsten die binnen waren gekomen. Het publiek was al in grote getale aanwezig. Er hing een gemoedelijke sfeer. Men had toeters en bellen uit de kast getrokken om opgemerkt te worden. Ze zouden maar eens op de schermen komen... Ze leken er een waar spel van de te maken en iets vertelde mij dat, wanneer het einde van de week dichterbij zou komen, deze mensen nog extravaganter zou worden.

Mij kon het echter vrij weinig schelen dat mijn ongeïnteresseerde gezicht meerdere malen op het scherm te zien was. Dat paste misschien ook wel goed bij de rol die ik wilde spelen. De koningskrijger die alleen aan zichzelf dacht. Ik hoefde mijzelf niet populair te maken, niet hier. Het enige wat ik moest doen, was winnen. Dat maakte mijn vorige optreden misschien wel weer enigszins goed. Ik kon alleen maar bedenken hoe de angst en ontzetting van mijn gezicht af was te lezen toen ik gisteravond hier in het zand stond.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de omroeper aan zijn opsomming van feiten begon en Killian rechts van mij plaatsnam. Naast hem zat Caden en daar weer naast zat Alexis. Op de rij achter ons zaten enkele adviseurs, waarvan ik enkelen van gezicht herkende na mijn optredens in het kasteel. Ik deed geen moeite om hun namen en functies te onthouden. Ze waren alleen maar een nutteloos obstakel.

Verveeld sloeg ik mijn benen over elkaar en leunde ik tegen de achterkant van de zetel, iets naar Killian toe gebogen. 'Vinden jullie dit echt amuserend?'

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij mij aan. 'Hmm?'

Met een losse hand gebaarde ik naar de arena en in een flits zag ik ons voorbijkomen op het scherm. Zouden ze nieuwsgierig zijn naar de gesprekken die wij hier voerden? Ik durfde er om te wedden dat de Exitium mij nooit zou geloven als ik zou zeggen dat ik de prins verachtte. Want dat deed ik. Het verbaasde me dat het leek alsof ik mijzelf daar nog van moest overtuigen. Natuurlijk deed ik dat...

'De gevechten,' verduidelijkte ik. 'Is dit jullie vermaak tussen de politiek door? Jullie vakantie?'

Hij snoof en een van zijn mondhoeken trok lichtjes omhoog. Nonchalant leunde hij iets naar mij toe, waarop ik er voor zorgde dat ik geen spier vertrok.

'Dit is Cadens vakantie. Het is onze verplichting.' Zijn ogen gleden over het zandveld beneden ons, waarna hij weer rechtop ging zitten.

'Wat bedoel je?'

Hij trok een beetje met zijn schouders. 'Precies zoals ik het zeg. Voor mij is dit verspilling van tijd, geld en moeite.'

'Waarom laat je het dan gebeuren?'

De sfeer sloeg een beetje om. De gemoedelijkheid was van zijn gezicht verdwenen en hij leek een beetje ongeduldig te worden. Of misschien wel geïrriteerd. Zijn handen lagen in ieder geval niet meer zo ontspannen op de armleuningen van zijn stoel dan enkele seconden eerder.

Zijn stem was laag en zacht. 'Hij is de koning.' Hij pauzeerde even en hij probeerde ongetwijfeld in te schatten of Caden meeluisterde, maar deze was druk in gesprek met Alexis. 'Zijn wil is wet.'

'Waarom steun je hem er in als je het er niet mee eens bent?'

Met een ruk keek hij mij aan, maar zijn stem was nog altijd niet meer dan een fluistering. 'Omdat hij mijn broer is, Meredith. Dus hou die achterdocht bij je.'

Hij hield zijn ogen in de mijne geboord en op een of andere manier legde mij dat het zwijgen op. Tot hij zich met het luide gejuich van de menigte terug boog naar zijn eigen stoel.

'Het was gewoon nieuwsgierigheid hoor,' mompelde ik, maar ik zorgde er wel voor dat het luid genoeg was dat hij mij kon horen.

Killian snoof en hield zijn blik strak op de arena gericht. Ik koos ervoor om zijn voorbeeld te volgen en mijn ogen ontmoetten die van Caine, die de koningslounge in keek en vervolgens een diepe buiging maakte. Zijn concurrent deed hetzelfde voor zijn eigen koningshuis. Het was een gebaar uit dank omdat dat ze mochten vechten voor de grote geldprijs die voor hen was weggelegd.

Het gevecht begon en ik moest toegeven dat ik het in het begin wat slaapverwekkend vond. Toeschouwer zijn bij gevechten was niet mijn ding. Mijn handen jeukten en wilden zich om het gevest van mijn zwaard klemmen, maar het was niet mijn gevecht en dat zou het ook nooit worden. Het enige gevecht wat ik nog moest leveren, was die met Clarisse. Dit bekijken was tijdsverspilling, als ik er geen slaatje uit kon slaan.

Mijn blik gleed door de arena en ik nam de tijd om de gezichten van de toeschouwers in mij op te nemen. Dit was niet het onderdrukte volk waar Neomon haar leven voor in de waagschaal stelde. Dit waren de rijkere mensen die niet onder Cadens bewind leden. Ze keken met passie in hun ogen naar het gevecht wat zich beneden hen plaatsvond. Tot mijn grote verbazing, en tevens ook afschuw, waren er ook jongere kinderen aanwezig. De een keek met grote ogen bewonderend naar de strijders in de pit, terwijl een ander maar net tussen diens vingers durfde te kijken.

Opeens zag ik Jordan zitten. Ze zat naast de koningslounge van het andere koningshuis, waardoor ze vrijwel tegenover mij zat. Een strategische positie, daar het niet opviel dat we oogcontact hadden. Op het oog leek ze alleen te zijn. Maar op het oog leek het ook alsof ze slechts een subtiele blik op haar horloge wierp. Toen haar ogen de mijne vonden, wenkte ze met haar hoofd kort richting de uitgang. Daarna verbrak ze ons oogcontact kort door naar de strijders te kijken. Het waren allemaal subtiele, alledaagse bewegingen en toen ze weer opkeek, knikte ik kort.

Ik dwong mijzelf te focussen op Caine's gevecht. Hij had nog genoeg te leren betreffende zijn techniek. Zijn correcte, doeltreffende aanvallen maakten zijn lompheid enigszins goed, maar als hij tegenover een kleinere, flexibelere tegenstander zou hebben gestaan, was hij in zijn nadeel geweest. Het zou uitmaken of hij een gevecht zou overleven of niet.

Dit gevecht overleefde hij in ieder geval wel. Zijn tegenstander lag bewusteloos op de grond met enkele steekwonden, maar de man zou het overleven. Het publiek werd lyrisch en de beide koningshuizen gingen staan om te klappen voor de winnaar. Ik volgde het voorbeeld van de mensen naast mij, stond op en begon te klappen voor de jongen die mij met een uitdagende grijns aankeek. Als Clarisse het publiek al wist te betoveren met haar uitstraling, was Caine daar ongetwijfeld haar gelijke in. Vooral de vrouwen lieten zich luidkeels horen.

Caine negeerde hen, waarmee hij onbereikbaarheid uitstraalde. Hij keek alleen naar zijn koningshuis alvorens hij een diepe buiging maakte. Nadat hij een groetende beweging had gegeven naar de rest van de arena, verdween hij van het strijdveld.

'Wat komt er nu?' vroeg ik aan Killian, terwijl het publiek onrustig werd.

'Een korte pauze,' zei hij zonder een greintje vriendelijkheid. 'Minuutje of vijftien.'

Berekenend keek ik hem aan. Ik hoopte dat hij de tijd van het gevecht niet had gebruikt om zijn vraagtekens bij mijn gedrag te zetten. Hoewel ik meer te weten wilde komen over de motieven van de drieling, mocht dat niet het vertrouwen dat ik zorgvuldig had opgebouwd verwoesten.

Ik stond op en gespte mijn zwaard weer aan mijn riem.

Killian keek naar mij op. 'Wat denk je te gaan doen?'

'Mijn benen strekken, Caine feliciteren, afstand nemen van jouw stralende persoonlijkheid,' vertelde ik hem met een vriendelijke glimlach.

Hij rolde zowaar met zijn ogen. 'Ik loop wel even mee.'

Mijn spieren spanden zich aan. 'Ik denk dat ik wel alleen kan lopen. Bovendien valt mijn laatste doel dan een beetje in het water, niet?' Ik klopte kort op zijn schouder. 'Ik red mij wel.'

'Ben je de bedreiging vergeten? En je vorige ontmoeting?' Hij hield zijn stem gedempt, maar ik zag Alexis in mijn ooghoeken nauwlettend ons gesprek volgen terwijl zowel Caden als de meeste adviseurs als sneeuw voor de zon verdwenen waren.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 'Nogmaals, ik red mij wel. Ik zou het overigens zeer waarderen als je stopt te doen alsof ik niet voor mijzelf kan opkomen. Ik ben verdomme een generaal.'

'Was.'

'Sorry?'

'Je was een generaal. Nu ben je de koningskrijger en niets meer dan dat. Als je door dat tegendraadse gedrag sterft voordat je dat gevecht kan leveren dan...'

'Dan wat, Killian?' vroeg ik hem, waarbij ik mij iets naar hem toe boog.

Met een ruk stond Alexis op. 'Doe normaal, Killian,' beet ze hem fel toe. Ze liep naar mij toe en legde haar hand op mijn arm, waarna ze met haar hoofd naar de uitgang van de lounge gebaarde. Een stil teken dat ik mocht, of misschien wel moest, vertrekken.

Daar maakte ik dankbaar gebruik van, maar niet zonder eerst met flinke afkeer te snuiven en mijn hoofd te schudden. Daarna beende ik weg.

Ik trof Jordan aan in de schaduw van een drukke gang. Blijkbaar waren wij niet de enigen die onze benen wilden strekken, maar ik vermoedde dat wij wel de enigen waren die van plan waren een einde te maken aan de dynastie die dit alles goedkeurde.

Jordan kwam tevoorschijn uit de schaduw, liep tegen mij aan en morste daarmee haar drankje over mij heen.

'Oh nee, het spijt mij zo, ik ben zo vreselijk onhandig,' bracht ze gehaast uit.

Ik vloekte wat binnensmonds en keek naar mijn tuniek waar nu een flinke vlek op zat.

'Laat mij je helpen,' zei ze met een trillende stem, waarna ze uit haar zak een stukje stof haalde waarmee ze ijverig mijn tuniek schoon probeerde te krijgen.

Ik greep de stof uit haar hand. 'Laat maar, kan gebeuren.'

Ze knikte nogmaals. 'Duizendmaal sorry.' Terwijl ze strak langs mij op liep, zei ze nog: 'Gif is geregeld.'

Ik keek niet op of om toen we beiden een andere weg gingen en ik het stukje stof in mijn zak stak. Mijn weg leidde mij naar de wachtruimte onder de drukke wandelgangen, waar Caine zich goed deed aan het eten dat uitgestald was voor hem en de drie, nu twee, andere strijders van vanavond. De adrenaline stroomde duidelijk nog door zijn aderen, want hij was luidkeels aan het spreken over zijn optreden.

Leunend tegen de deurpost bleef ik toekijken en luisterde ik naar zijn verhaal. Hij was aan het opscheppen en overdrijven, maar er straalde zoveel enthousiasme en plezier van hem af, dat het niet aan mij was om hem op zijn plek te zetten. Eigenlijk was het wel leuk om naar hem te kijken, na het harteloze optreden van de prins. Deze jongen was ambitieus en wilde vechten. Als hij zijn vaardigheden zou aanscherpen, zou hij niet hebben misstaan in mijn oude groep krijgers.

Hoewel ik naar de twee andere krijgers, die mij wel in de gaten hadden gekregen, gebaarde dat ze niets moesten zeggen van mijn aanwezigheid, kreeg Caine het snel genoeg door. Hij pakte nog een appel en liet de twee anderen achter zich, waarna hij naar mij toe liep.

'Heb ik je weten te amuseren, koningskrijger?' vroeg hij grijnzend.

Onverschillig haalde ik mijn schouders op. 'Als ik eerlijk moet zijn had ik toch wel iets meer van een spektakel verwacht.'

Hij trok een wenkbrauw op en zijn grijns vervaagde een beetje. 'Dan moet ik je misschien op een andere manier amuseren?'

Bij het buffet zag ik de twee anderen verstijven. Ze hadden ongetwijfeld het gesprek meegekregen, want ze verplaatsten allebei hun ogen naar Caine.

'Hmm,' bracht ik enkel uit.

Hij boog zich iets naar mij toe. 'Ik ben een geweldige danser, namelijk.' Daarna nam hij een hap van zijn appel en zette hij een stap achteruit.

Grinnikend schudde ik mijn hoofd. 'Dat wil ik nog wel eens zien. Wanneer is het volgende feest?'

'Kijk nou eens, ze kan lachen,' bracht hij gespeeld ontzet uit.

Het geluid in de arena nam langzaam weer toe, wat ongetwijfeld betekende dat het volgende gevecht niet lang meer op zich zou laten wachten. Aan de spanning in de schouders van de twee mannen bij de tafel te zien had ik daar geen ongelijk in.

Ik kantelde mijn hoofd een beetje. 'Wen er maar niet aan. Ik kwam overigens alleen maar om je te feliciteren.'

Hij knipte in zijn vingers. 'Vergeet niet dat je mij net ook indirect ten dans hebt gevraagd.'

Nu was het aan mij om een wenkbrauw op te trekken. 'Ik wil jou zien dansen. Ik dans niet.'

'Alleen dansen is niet leuk,' bracht hij verontwaardigd uit. 'Nee, Meredith, nu kom je er niet meer onderuit. Wat het feest betreft, we kunnen ons eigen feestje maken.'

Ik haalde adem om het idee af te wijzen, maar... wat had ik te verliezen? Caine was een Zaniaanse, hij wist meer van dit land dan ik. Het kon geen kwaad om wat meer informatie uit hem te trekken. Misschien was hij toch iets minder irritant dan ik had gedacht.

'Je bent gek, wist je dat?' bracht ik hoofdschuddend uit. 'Hier komen we nog wel op terug, ik moet gaan.'

'Geniet ervan.'

Ik wenste de twee krijgers succes en begon aan mijn weg terug naar de koningslounge. De gangen waren inmiddels vrijwel geheel verlaten, wat mij de kans gaf om even mijn ogen over het stukje stof van Jordan te laten glijden.

Morgen, plein met fontein, één uur.