De volgende dag werd Rookkit geschrokken wakker. Hij voelde iets over zijn flanken lopen. 'Huh?' Het katertje hield zijn kop schuin. Niets. Er was niets op zijn flank. Zijn nestgenootjes lagen naast hem nog vredig te slapen in het medicijnhol. Weer voelde hij het. Schichtig keek hij om zich heen om te ontdekken wat het nou precies was. 'Rookkit.' fluisterde een lieve, zoete stem in zijn oor. 'Ja?' antwoordde het zwart-witte katertje verbaasd en verward. 'Ik zal je zo meenemen, maar daarvoor moet je weer gaan slapen.' mauwde de fijne stem. Rookkit knikte onzeker, maar ging toch goed liggen en sloot zijn ogen.

'Hoi kitten.' De lieve stem die het katertje met had gehoord als fluistering, klonk nu als een normale stem. 'Hallo? Wie ben jij? Waar ben ik? Waarom heb je me hier gebracht?' overspoelde Rookkit de poes. Ze was erg knap en had een zilver-grijze vacht met mooie ijsblauwe ogen. 'Och kleintje toch.' glimlachte de poes. 'Ik ben Vederpoel, ik was vroeger krijger voordat ik stierf. Je bent nu in de Sterrenclan-.' De poes kon haar zin niet afmaken omdat Rookkit er door heen begon te tetteren: 'De Sterrenclan? Ben ik dood? Nee! Laat het niet zo zijn! Ik wil nog een goed leven hebben met een partner en kits!' Vederpoel grinnikte. 'Je bent niet dood, kleintje. Laat me even uitpraten. Ik heb je hier gebracht om wat te vertellen: oké, ten eerste: haal je moeder weg bij Klauwstaart. Hij is erg gevaarlijk. Ik uh- ben door hem vermoord- Ik was zijn partner, toen ik ervoor had gezorgd mijn kleintjes te verstoppen, ging hij verder met mij. Hij heeft me vermoord.' Vederpoel's adem stokte. 'Nee echt?' fluisterde Rookkit schor. 'Ja...' mompelde de poes. Ze schuifelde wat met haar poten. 'Oké, ga nou maar. Je moet zo meteen opstaan voordat Klauwstaart wakker is en hij bij jullie is. Vlucht, vlucht met je broertje en zusjes. Neem desnoods je moeder mee of zorg er in ieder geval voor dat ze veilig is.' miauwde de knappe zilver-grijze poes met pijn in haar stem. 'Zeker?' vroeg Rookkit, Vederpoel knikte meteen. 'Oké dan, doei Vederpoel, tot de volgende keer...' Het zwart-witte katertje keek nog even snel om zich heen. Het was er mooi. De bomen waren mooi groen en als je omhoog keek naar de lucht, zag je sterren. Logisch, sterren in de Sterrenclan. dacht Rookkit grinnikend in zichzelf. Hij keek nog één keer om naar de poes, voor hij zijn ogen sloot en weer terug was in het medicijnhol bij zijn nestgenootjes en Tijgerlelie.

'Weg. We moeten weg.' mauwde Rookkit schor toen zijn broertje en zusjes wakker waren. 'Oh echt? Ik dacht dat we bleven, zodat we lekker vermoord kunnen worden.' siste Paarskit sarcastisch. Het zwart-witte katertje rolde met zijn ogen. Hij rende naar zijn moeder toe en fluisterde in haar oor: 'Voor als je me hoort en wakker bent: Ga weg bij Klauwstaart, hij gaat je vermoorden.' Tevreden rende Rookkit weer terug naar zijn nestgenoten. 'Ik ga even weg, buiten het kamp. Ik kom zo terug om met jullie te vluchten.' fluisterde hij tegen zijn broertje en zusjes. Hij rende de openplek op en liep rustig het kamp uit. Vogels tjilpten en zochten een droge plek om te schuilen voor de regen die uit de lucht viel. Hij zal straks wel weer terug naar het kamp gaan om zijn nestgenoten op te halen, om samen met hun te vertrekken uit de Zonneclan. Nu was hij gewoon eventjes het kamp uit om even te genieten van de rust in het bos. Zachtjes kon je het zachte tikken van de regendruppels die in het water vielen, horen. Rookkit zuchtte en begon een beschut plekje onder een groot overhangend blad te vinden. Uiteindelijk vond hij die en rolde zich op tot een balletje en liet zich in een diepe slaap vallen.

Zacht hoorde je de regen op de grond tikken. Muizen waren aan het piepen. Soms kon je vogels horen kwetteren. Geschrokken werd Rookkit wakker van een por in zijn zij. Hij opende zijn ogen, maar knipperde tegen gelijk tegen het felle licht die in zijn ogen scheen. Het regende nog steeds, maar de lucht was wel licht. Langzaam begonnen zijn ogen zijn ogen eraan te wennen. Een katten silhouette stond voor zijn neus en gromde kort.

737 woorden! :)  Het is niet heel lang, maar ik had gewoon even zin om een nieuw hoofdstuk te posten! ;) :)