Daar zat ik. Caio was door zijn moeder weggesleurd en had niet meer omgekeken. We hadden het veel over zijn moeder gehad, maar ze leek erger dan in zijn verhalen. Nu zat ik hier, starend naar twee mannen die met bier en eten stonden te kletsen.

Toen ze wegliepen, zag ik een meisje met geblondeerd haar me met open mond aankijken. In haar wang zat haar roze, inmiddels malse, kauwgom.

"Dus jij wilde Caio van me afpakken?" vroeg ze. Ik staarde haar aan, niet wetend waar ze het over had.

"Ik weet het wel, hoor. Jij hebt hem overgehaald om niet met mij te gaan daten." Het meisje prikte haar vinger tegen mijn borst aan en toen viel het kwartje. Het was Anita.

"En hoe lang sta je daar al?" vroeg ik aan Anita, want het leek me dat ze daar niet twee minuten stond.

"Ik merkte je op tijdens jullie gore wedstrijdje. Je schrokte die spareribs naar binnen als een goor beest." Ze spuugde de woorden in mijn gezicht alsof ik walgelijk was. "Maar toen kwam Caio's moeder. Een goede beslissing, dat ze Caio meesleurde, want zo'n vieze boer uit een gat in Nederland moet ver uit de buurt blijven van de échte cultuurlanden. Italië en Frankrijk staan vér boven Nederland." Ze haalde haar hand door haar haar en gooide het naar achter.

Iets in me begon te borrelen. Ik stond op het randje van knappen. Ik stond op en wilde weglopen.

"Caio heeft geen interesse in je." riep Anita me na. Ik draaide me met een ruk om. Ik stormde op haar af en duwde haar naar achter.

"Oh ja?" Ik verhief mijn stem. "Weet je wat? Caio heeft meer interesse in jou dan in mij. Het was zijn eigen idee om niet op te dagen, omdat jij zo asociaal was en hem geen enkele kans gaf om maar iets te zeggen." Ik hoorde mijn zware adem. Ik zette een stap terug. "Ik hou echt van Caio met heel mijn hart. Jij zoekt alleen maar tijdsdoding." De woorden galmden na in mijn hoofd. Ik had mijn gevoelens geuit naar wie ik haatte. Ik besefte wat ik had gezegd en de tranen begonnen te lopen. Anita stond nog steeds verslagen tegenover me. Ik rende de kantine uit, met de hoop dat niemand me had herkend.

"Vieze boer!" riep Anita me na. Ik hoorde haar niet meer, haar woorden drongen niet meer tot me door.

Ik stormde onze kamer in en liep meteen door naar mijn kamer. Ik liet me op mijn bed vallen met mijn hoofd op mijn armen. Zachtjes vulde mijn gesnik de kamer, als uit elkaar spattende dauwdruppels op een gure ochtend.

Mijn eigen zoute dauwdruppels werden ruw verstoord door mijn overgaande telefoon. Ik keek op het scherm, Caio belde me. Snel schraapte ik mijn keel en veegde mijn tranen weg. Gelukkig kon hij mijn rode ogen niet zien. Ik nam op en zette de zwarte telefoon aan mijn oor.

"Hoi, Annie." hoorde ik Caio zeggen.

"Hé, Caio." zei ik.

"Hoe gaat het?" vroeg hij. Ik twijfelde even; de waarheid vertellen of liegen over vanavond.

"Het kan beter." zei ik, mijn stem wankelde een beetje. Ik wilde niet als een leugenaar bekend staan bij Caio.

"Wat dan?" vroeg Caio. Vanuit de achtergrond hoorde ik zijn moeder iets roepen in het Italiaans. Ik kon er niets uit opmaken, ik hoorde alleen een stem.

"Het is gewoon Marco. Mag ik geen contact meer hebben met mijn vrienden?" riep Caio terug, wel gewoon in het Engels. "Mama mia." zei hij met een zucht. Ik lachte.

"Wat zei ze?" vroeg ik aan Caio.

"Met wie ik aan het bellen was." Het klonk alsof hij even met zijn ogen rolde aan de andere kant van de telefoon. "Marco is mijn beste vriend. Hij zit in een ander ruimteschip."

Ik knikte, maar toen pas besefte ik dat Caio me niet kon zien. Dom van me.

"Maar wat is er dan an de hand?" vroeg Caio.

"Ik kwam Anita tegen." verzuchtte ik. "Ze was boos, zeg maar woedend. Ze denkt dat ik jou wil afpakken. Nonsens, natuurlijk."

"Ik wil niets met die geblondeerde kauwgombel te maken hebben." bromde Caio.

"Ik dus ook niet. We hadden een best vurige ruzie." Ik probeerde Anita te imiteren. "Dus jij dacht dat je Caio van me af kon pakken?" Ik grinnikte om mezelf.

"We lijken echt op elkaar, of zo." Caio's woorden herhaalden zich zachtjes in mijn hoofd. Ik gniffelde.

"En hoe gaat het met jou?" vroeg ik. "Heeft je moeder nog iets gedaan?" Caio slikte.

"Nou, niet echt. Ze heeft me meegesleurd naar ons verblijf en verder heeft ze niets meer gezegd. Haar ogen spuwden vuur. Ik denk dat het beter is als we alleen maar in het geheim afspreken. Op een speciaal plekje bijvoorbeeld, zodat dit soort dingen niet nog een keer gebeuren."

"Dat je moeder komt of dat Anita ons stoort?" vroeg ik.

"Beide." zei Caio gedecideerd.

"En misschien is het dan ook handig om uit te vinden waar Anita 'woont'. Dan kunnen we haar misschien wat beter ontlopen." stelde ik voor. "Dat betekent alleen wel dat jij contact met haar moet opnemen. Mij haat ze."

Caio was even stil.

"Alsjeblieft, Caio, doe het voor ons." Ik smeekte hem, ik wilde dat Anita zo ver mogelijk bij ons uit de buurt bleef.

"Goed dan." zei Caio, met tegenzin.

"Laten we dit later verder uitwerken. Wat denk je van morgen, twaalf uur, derde verdieping, einde van de gang?" Ik moest een plek bedenken die niet al te veel opviel.

"Is goed. Dan zie ik je morgen, Annie."

"Tot morgen, Caio." Ik glimlachte en hing op. Ik had nog nooit zoiets gedaan en ik vond het leuk.