Onhandig met in één hand een opgewarmde pizza en in de andere hand het koolzuurwater baande ik me een weg door de kantine. Toen ik langs Annie kwam keek ik zijdelings naar haar, maar ze zat op haar telefoon. Ik zei expres niks tegen haar aangezien ze duidelijk had gemaakt dat haar ouders daar niet van gediend waren.

Toen ik half wankelend bij mijn moeder kwam trok ze arrogant haar neus op bij het zien van de pizza, de simpele Margarita was duidelijk niet goed genoeg voor haar.

"Is er wat, mam?" vroeg ik fronsend, al wist ik precies waar dit om ging. Ze nam de pizza over en nam er keurend een hap van.

"Lijkt net een Nederlandse pizza, die kunnen er helemaal niks van."

Ik verslikte me bijna in het hapje pizza dat ik net had genomen, denkend aan het nummer dat ik aan Annie had gegeven. Zij was Nederlandse.

"Is er iets met Nederland?" vroeg ik, ze keek boos naar de pizza alsof het allemaal zijn schuld was. Maar nam er toch een hap van.

"Niks, helemaal niks. Ik ben alleen bang dat je niet met een mooie Italiaanse gaat trouwen na deze volks samenvoeging."

"Ja, ja," mompelde ik in mezelf en ik nam een nieuwe hap, ik vond het een prima pizza.

"Het zijn allemaal zanzare, ze drinken je hele cultuur op, die wereldleiders."

"Muggen."

"Zal wel," wuifde ze me weg.

"Snap je dat Caio, we moeten niet vergeten wie we zijn, wie ons bloed is."

Ik nam vrij ongeïnteresseerd een hap van mijn pizza, eigenlijk wilde ik gewoon kijken of Annie me had geappt. Ook al wist ik niet precies waarom.

"Ook al nemen ze onze oeroude taal van ons af, wij zijn trots, wij blijven."

Terwijl mijn moeder doorging over onze eeuwenlange taal die verdedigd moest worden voelde ik langzaam de irritatie in me opborrelen, en ik werd niet snel boos, dus dat zei nogal wat.

"Volgens mij snap je het niet helemaal, figlio, je snapt niet hoe belangrijk dit voor ons is. Wij zijn trotse Italianen."

Ik had heel mijn leven van Italië gehouden, de gastvrijheid en liefde. Maar als Italianen waren zoals mijn moeder ze beschreef vond ik ze misschien toch wat minder leuk.

"Luister je wel? Of wil je onze trots niet verdedigen?"

Ze tikte me op mijn hoofd, nu vrij aangebrand draaide ik me naar haar om.

"Non ti sopporto più!"

Eventjes was ik zo bang dat ze me iets aan zou doen dat ik vergat te ademen, benauwd keek ik mijn moeder aan.

Mijn taalgebruik was niet bepaald aardig geweest, maar in plaats van dat ze boos werd glimlachte ze ingetogen.

Ik had immers uit mijn domme frustratie Italiaans gesproken.

Voordat ik nog wat kon zeggen schoten de speakers met een kort piepgeluid aan.

'Iedereen kan zich naar zijn of haar vertrekken begeven, op het scherm zal uw kamernummer verschijnen. Het staat op achternaam aangegeven.'

Een gigantisch bord verscheen, ik knipperde eventjes verdwaasd met mijn ogen door zijn grootte. Ik had verwacht dat het de grote zou hebben van een krijtbord en dat iedereen daar om heen zou staan en dat je zowat een half uur moest wachten, maar je kon het prima zien.

Ik scande met mijn ogen over het bord en vond eindelijk 'Veniora' met het kamernummer '2010' erachter, ik legde mijn hand op mijn moeders schouder. Toen herinnerde ik me dat ik boos op haar was en liet haar weer los.

"Zullen we gaan?" vroeg ik, ze knikte en hees zichzelf op van de stoel.

De weg naar onze kamer duurde ongeveer tien minuten, toen we eenmaal uit de gang waren kwamen we in een hal met heel veel kamers terecht. Aan het einde van de hal waren trappen waar we na wat een eeuwigheid leek aankwamen, tegen de tijd dat we alle trappen op waren en onze kamer vonden dacht ik dat ik dood ging. Maar toen kwam ik erachter dat het maar tien minuten had geduurd en was ik blij dat de kantine dichterbij bleek te zijn dan ik dacht.

Met een klein kaartje, die ik ook had, opende mijn moeder de ijzeren deur. Onze vertrekken leken behoorlijk veel op een vakantiehuisje, met aan onze rechterzijde een kleine keuken en aan onze linkerzijde een badkamer met douche, toilet en gootsteen. Rechtdoor was een kleine woonkamer met hoekbank en tv, ik schudde eventjes bitter mijn hoofd toen ik merkte dat ik onmiddellijk op zoek ging naar stopcontacten.

Aan de rechterzijde van de woonkamer, waarin ook de eettafel stond, waren weer twee deuren. De eerste leidde naar een kamer met een tweepersoonsbed, die werd voor mijn moeder, de tweede was mijn kamer.

In mijn kamer stond een bed, kast en zelfs een bureau. Ik zette mijn koffer, weekendtas en rugtas neer. Nog nooit had ik zoveel bagage gehad in mijn leven, maar in deze tassen zat letterlijk mijn hele slaapkamer. Je kon bijna zeggen dat ik mijn kamer omgekieperd had in mijn tassen, behalve meubels dan.

In de koffer zat mijn boekenkast en schriften, pennen en potloden. In de weekendtas had ik mijn kledingkast geleegd samen met oud speelgoed en andere frutsels die ik niet kon achterlaten. In mijn rugtas zaten mijn persoonlijke spullen.

Dat waren mijn laptop, telefoon, oudste knuffel en een pakketje met oude foto's en brieven van mijn vader. Die legde ik zorgvuldig in een lade onder mijn bureau. Mijn knuffel zette ik op de rand van het bureau, het diertje was over de jaren heen zijn kleur bijna verloren en leek dunner. Ik had hem dan ook doodgeknuffeld tot mijn twaalfde.

Ik plofte neer op mijn bed, dat verrassend lekker zat, en haalde mijn telefoon uit mijn tas. Nadat ik had verbonden met de wifi, die óók verrassend goed werkte, zag ik het berichtje binnen komen.

Hey Caio ;)

Toen ik met Annie had gesproken had ik gemerkt dat ze vaak knipoogde, maar ik wist niet zeker wat ik daarvan moest denken. Ik werd namelijk niet vaak door mooie meisjes aangesproken.

Ik draaide even met mijn telefoon in mijn hand en waagde toen de sprong.

Ontmoet me vanavond zeven uur in de kantine