Ik had geen idee hoe ik Anita’s woonplek kon achterhalen, maar Annie had vast wel een plan.

Ik had Anita nooit willen spreken, ze kwam zomaar die hoek om, en nu ben ik verstrikt tussen twee meisjes en ik vind het allemaal maar verwarrend. 

Het hele achterbakse gedrag van meisjes is altijd vermoeiend geweest en zal het altijd blijven ook, maar ik mocht Annie en wilde dit wel voor haar doen als ze zich er beter door zou kunnen voelen.

En bovendien zou ik dan geen last hebben van Anita en haar kauwgombal, waarschijnlijk zou dat ding ondertussen bikkelhard en smakeloos zijn. 

Ik schudde mijn haren uit na de warme avond douche, de spetters schoten door de badkamer heen tegen de muren en de spiegel aan. 

Het water gleed omlaag over de beslagen spiegels waardoor het net regen op een donkere avond in Italië leek, maar toen was het op mijn zolderraam thuis geweest. 

Ik wenste dat ik daar weer was, in mijn warme bed en de muffe geur waar nog een klein tintje van mijn vaders aftershave in had gehangen. 

Ik miste hem, nu ik hier zo in de schone badkamer op een ruimteschip zat, miste ik hem alsof ik hem nog maar net had verloren.

Misschien gedroeg mijn moeder zich daarom zo uit haar  karakter, omdat ze hem ook miste. 

Het voelde alsof het gebroken stukje van mijn hart begon te bonken, ik had gedacht dat het was geheeld over de jaren heen, maar nu voelde het aanwezig en pijnlijk.

En ik realiseerde me dat een gebroken hart nooit heelt, niet helemaal in elk geval.

Het voelde alsof ik hem nu pas echt had verloren.

Na het omkleden en mijn tanden poetsen ging ik mijn tijdelijke slaapkamer weer in, en opende de lade onder mijn bureau. 

De stapel brieven van mijn vader waren al gelig en de letters waren vervaagd, maar er zat geen stofje op. 

Ik ging op mijn bedrand zitten en haalde het bruine touwtje van de brieven af, ze zaten op volgorde van tijd.

Ik kende ze bijna allemaal uit mijn hoofd; de eerste waren naar mijn moeder in de tijd dat ze nog ver van elkaar vandaan woonde en besloten lekker ouderwets brieven te schrijven, die daarna waren allemaal brieven naar mij. 

Hij had altijd gezegd dat je zo herinneren bewaard, omdat je ze vast kan houden. Letterlijk. 

Destijds had ik daarom gelachen. Daar voor hadden we toch telefoons?

Nu was ik er dolgelukkig mee, ik kon iets vasthouden wat hij ook had vastgehouden. 

Iets waar zijn warme huid overheen had gestreken en waar hij een pen op had gezet. De blauwe inkt die uit zijn balpennen was gekomen. 

Mijn moeder wist niet dat ik deze brieven had, ze had het meeste van mijn vader weggegooid na zijn dood.

Ik wist dat ze alleen nog zijn favoriete stropdas, portemonnee en identiteitskaart had. 

Ik had haar wel eens betrapt op het kijken en huilen naar die laatste. 

Één van de enige redenen waarom ik nog in huis woonde op mijn negentiende was voor haar, ik wilde niet dat ze mij ook ‘verloor’.

Op Mars ging ik misschien wel mijn eigen huisje kopen, misschien wilde Annie wel eens op bezoek komen.

Ik opende de brieven niet, ik keek er alleen naar, en daarna borg ik ze weer op om te gaan slapen.

De volgende ochtend ging tergend langzaam, het leek alsof de klok twaalf uur maar niet wilde bereiken.

Als eerste werd ik zeven uur al wakker, en dat was bizar vroeg. 

Ik ontbeet meteen, hopend dat ik er een beetje lang over deed, maar ik was binnen tien minuten al klaar en daarna ging ik een wandeling maken.

Maar die duurde zoals ik had gehoopt geen twee uur, maar een halfuurtje.

Om tien uur lag ik daarom al op onze afgesproken plek languit op de grond.

De vloer hier was belegd met een zacht rood tapijt. Het einde van de gang was een halve maan die uitzicht had op de ruimte, het zag er prachtig uit. 

Jammer genoeg verveelde ik me te pletter en moest nog twee uur wachten.

Ik voelde me een beetje zo’n stukje in een youtube video waar iemand wacht en telkens op een andere plek in de kamer zich verveelt.

Tegen twaalven lag ik op de grond, met mijn benen tegen de muur, en een samenhangsel van stofjes in mijn hand met mijn tong gedeeltelijk uit mijn mond.

En precies op het moment dat ik in die belachelijke houding lag, kwam Annie aan.