Kwaad kijk ik naar alle weigeringen van de Roedels waar we het territorium niet over mogen.

Ik ga Adolpha zoeken en wie mij tegenhoudt zal het bezuren.

Ik heb de overige leden van de Roedel bevolen te trainen, goed te trainen zodat ze klaar zijn voor een gevecht dat er waarschijnlijk gaat komen.

Met brede grijnzen waren ze aan het werk gegaan.

'Ehm, Alpha? Post voor u.' Zegt een jong meisje verlegen terwijl ze binnenkomt.

'Geef maar hier. Bedankt.' Zeg ik glimlachend terwijl ik de brieven overneem.

Het meisje glimlacht en rent dan vrolijk weg.

Snel maak ik de brieven open en een vreugdekreet ontsnapt me als ik zie dat we veilig door het territorium van onze buur-Roedel kunnen.

Eindelijk kan de zoektocht beginnen, na veertien lange, slopende jaren, gaan we eindelijk beginnen.

'Wat is er, Alpha? Ik hoorde u schreeuwen.' Vraagt mijn Bèta terwijl hij binnenkomt gelopen.

Met glinsterende ogen en een belachelijk grote glimlach kijk ik hem aan.

'We kunnen beginnen.' Zeg ik grijnzend.

De ogen van mijn Bèta worden groot.

'We kunnen.... beginnen? U hebt toestemming om met ons een territorium over te steken.'

Enthousiast knik ik.

'We vertrekken volgende week zodat iedereen een langere traintijd heeft maar ik wil dan ook wel dat ze een langer uithoudensvermogen hebben dan dat ze nu hebben. Ook moeten ze beter kunnen vechten.'

Mijn Bèta knikt enthousiast en haast struikelend over zijn voeten rent hij mijn kantoor uit om het nieuws te vertellen.

Algauw hoor ik de eerste verraste kreten die gevolgd worden enthousiast gepraat.

Een tevreden gevoel nestelt zich in mij en voor heel even voel ik me weer een echte Alpha zoals ik veertien jaar geleden was.

Ik besluit om gezamelijk met mijn Roedel mee te trainen want ik kan wel zeggen dat ik wil dat iedereen zijn conditie weer opbouwt maar dan moet ik zelf ook wel mijn conditie verbeteren.

Snel trek ik makkelijk zittende kleren aan en loop voor het eerst sinds tijden mijn kantoor uit.

Met gerichte klappen sla ik boos in op de boksbal.

Mijn knokkels worden steeds weer opengehaald maar het heelt net zo snel weef waardoor ik al mijn woede gewoon uit door de boksbal keihard te blijven slaan.

'Alpha, misschien moet u even stoppen met trainen op de boksbal. Het heeft geen nut om de hele tijd dezelfde oefening te blijven doen. Want dacht u ervan om uw uithoudingsvermogen te verbeteren?'

Ik knik goedkeurend en stop met slaan.

Met de handdoek die ik heb meegenomen veeg ik het zweet van mijn voorhoofd af en loop achter de jongen aan die me die tip gaf.

Ik knik dat hij kan gaan en in een relaxte tred loopt hij ervandoor maar ik merk dat hij enthousiast is.

Ik grinnik.

Zo was Ody ook altijd.

Ody...

Waar zou die kleine rakker nu zijn?

Zou hij zijn mate hebben gevonden en getrouwd zijn?

Misschien heeft hij zelfs al kinderen, pups...

En hoe zou het met Ulfred gaan?

Zou hij ook al zijn mate hebben gevonden?

Van Adolpha's familie weet ik alleen dat hun vader overleden is aan een "hartaanval".

Bullshit.

Ik weet heus wel dat hij is overleden door een aanval van Duivelswolven.

Nou ja, zo heetten ze vroeger.

Nu heten ze The Black One's, hoe origineel maar het is wel duidelijk waarom ze zo heten.

Zij zijn letterlijk de enige wolven die helemaal zwart zijn, zo zwart dat je ze niet kan zien in de schaduw als ze hun ogen gesloten houden, hun bloedrode ogen.

Iedere wolf weet dat zodra hij of zij rode ogen ziet, hij of zij ervandoor moet gaan.

Duivelswolven kicken op moord en dan vooral op het vermoorden van kinderen, tieners en pubers.

We hebben afschuwelijk toegetakelde lichamen van kinderen teruggevonden die nog niet eens vijf waren.

Ik snap niet waarom ik ooit een deal met hun heb gesloten...

O ja, want anders zouden ze Adolpha's familie vlak voor haar ogen vermoorden, gevolgt door mijn familie en dan zouden ze Adolpha verkrachten en vermoorden.

Nu weet ik ten minste dat ze nog steeds leeft.

Ik zet mijn gedachtes van me af en begin te rennen.

Ik merk dat ik na drie minuten al aardig moe begin te worden en realiseer me dat mijn conditie écht heel slecht is.

In deze staat kan ik mijn Roedel nooit leidinggeven!

Laat staan een Black One te lijf te gaan!

Ooit heeft een Roedel er één kunnen overmeesteren, met dertig man zonder een Alpha.

En aangezien ik Adolpha aan hen heb overgeleverd moet ik in zo'n staat zijn dat ik er sowieso eentje aan kan, sowieso één....

Direct begin ik harder te rennen en merk dat de vermoeidheid steeds verder weg gedreven word.

De hele dag heb ik hard getraind samen met de rest van de Roedel en bekaf gaan we dan ook naar bed.

Ik besluit eerst een douche te nemen en loop naar de badkamer.

Zodra ik in de spiegel kijk, realiseer ik me dat het alweer een tijdje geleden is dat ik me heb geschoren.

Dat moet ik dus straks dus ook nog even doen.

Ik draai de douchekraan open en wacht tot het water warm is.

De warme stralen glijden over mijn rug en genietend sluit ik mijn ogen.

Adolpha's gezicht verschijnt voor mijn ogen en geschrokken open ik ze als ik de beschuldigende blik in haar ogen zie.

Van dat beeld heb ik nu al veertien jaar last en het wilt maar niet wegtrekken.

Maar dat is ook niet zo gek, want ik heb mijn eigen mate verraden.

Verraden...

Het woord blijft tijdens douche maar als een irritante mug door mijn hoofd zoemen en telkens wanneer ik het woord probeer te negeren, steekt het waardoor ik er weer mijn volledige aandacht op heb.

Zuchtend sluit ik de douche en stap eruit.

De koelte laat mijn lichaam direct afkoelen en rillend sla ik een lange handdoek om me heen.

Vlug droog ik me af en en trek schoon ondergoed plus een joggingbroek aan.

Ik werp nog een vluchtige blik naar buiten en ga dan in mijn bed liggen.

Algauw val ik in een onrustige slaap, zoals gewoonlijk.

Ik loop door het bos, opzoek naar Adolpha die lachend riep dat ze verstoppertje met me wou doen.

Lachend was ik erop in gegaan en nu ben ik haar aan het zoeken.

'Adooolphaaa! Waar ben jeee?' Roep ik plagend terwijl ik mijn oren spits om geluid op te vangen.

Een giechel bereikt mijn oren en grijnzend draai ik me ernaartoe.

Ik ren naar het geluid toe en komuit op een open plek waar Adolpha met haar rug naar me toe staat.

Haar prachtige bruine haren bewegen lichtjes mee in de wind en de witte jurk die ze aan heeft, beweegt sierlijk langs haar prachtige, lange benen.

Rustig loop ik naar haar toe.

'Adolpha.' Zeg ik zacht terwijl ik mijn hand op haar schouder leg en haar omdraai zodra ze me aankijkt.

Geschrokken hap ik naar adem als ik haar ogen zie.

Haar normaal prachtige ogen die vervangen zijn door donkerrode, net zo rood als die van een Black One.

'A- Adolpha. Wa- wat is er gebeurd?' stamel ik terwijl ik geschokt achteruit loop.

'Dit is jouw'n schuld, Aecio. Het is allemaal jouw'n schuld. Jouw'n schuld hoor je me? JOUW'N SCHULD!' Haar stem van normaal naar steeds harder en hoger overgaand tot ze aan het gillen is.

Tranen verschijnen in mijn ogen.

'Dit... Dit was nooit mijn bedoeling! Als ik nee had gezegt zouden ze je vermoord hebben en jouw'n familie! En de mijne!'

'DIT IS JOUW'N SCHULD!' gaat ze ongestoord verder.

'JOUW'N SCHULD, AECIO! ALLEMAAL JOUW'N SCHULD! JE GAAT HIER VOOR BOETEN, VERRADER!' Gilt ze hard terwijl ze een mes van achter haar rug vandaan haalt.

Nu pas valt het me op dat haar hele gezicht onder het bloed zit, net zoals haar haar, waar het bloed langzaam op haar druppelt.

'Gelukkig heb ik een geneesmiddel.' Zegt ze plots liefjes terwijl ze haast gebiologeerd het mes bestudeerd.

'Ge... Geneesmiddel?' Vraag ik voorzichtig.

Met een ruk kijkt ze me dreigend aan.

'Ja, en ik ga jou nu redden zoals je mij gered zou moeten hebben.'

En met die woorden gooit ze het mes richting mij.

Geschrokken naar ademhappend schiet ik overeind.

Ik lig helemaal in de knup met mijn dekens en ben helemaal bezweet.

Mijn hart hamert in een noodvaart tegen mijn borstkas aan en nog steeds geschrokken van de droom probeer ik het tot rust te brengen.

En dan komen de tranen...