Denken mensen er eigenlijk weleens over na, hoe het zou zijn als je je om de haverklap schuldig voelt? Als je bijna niks durft te doen uit angst om niet 100% aardig tegen iemand (of iets!) te zijn? Ze vinden het zo mooi, kinderen die vegetariër worden omdat het zo zielig is voor de dieren (of de mensen die niks te eten krijgen omdat de sojabonen aan een koe gevoerd zijn). Maar laat ik je één ding vertellen: ik zou er een hoop voor doen als ik gewoon zonder erbij na te denken van een stukje biefstuk kon genieten. Misschien had ik dan ook wel het lef gehad om van me af te bijten, toen de halve klas me afbekte op de basisschool. Maar ik durfde het niet. "Stel dat ze problemen thuis hebben en dat af moeten reageren, en dan geef ik ze een grote bek terug." dacht ik in het begin vaak. Later dacht ik vaker: "Het is toch mijn eigen schuld". Want het is altijd mijn eigen schuld. Zo voelt het tenminste.

Ik ben geen sociaal persoon en weet niet echt hoe mensen werken. Maar één ding wist ik zeker: als zoveel mensen je niet mogen, dan moet het wel aan jou liggen. Toch? Dat dacht ik, op een loopbalkon op de hoogste verdieping van het flatgebouw waar m'n "vriendin" (oftewel iemand die me niet dagelijks uitschold) woonde, naar beneden starend. De wereld was toch beter af zonder mij. Maar ik had het lef niet. Misschien is het toch wel goed, dat ik zo'n gigantisch watje ben. Mensen mogen me dan uitlachen omdat ik in geen enkele achtbaan durf, maar ik heb mijn leven eraan te danken dat elk greintje dapperheid finaal uit me was geslagen. Dat is een van de weinige goede dingen die de pestkoppen hebben gedaan. Al vroeg ik me daarna nog regelmatig af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt door de lift naar beneden te nemen.

Het mooie van het menselijke geheugen is dat je pijn niet kunt onthouden. Je kunt je wel herinneren dát iets pijn deed, maar je kunt de pijn niet opnieuw oproepen, terwijl je dat tot op zekere hoogte wel met bijvoorbeeld blijdschap kunt. Toen naar de middelbare ging, dacht ik dan ook dat ik nooit meer echt zou weten hoe het voelt om gepest te worden. Naïef. Ik ben altijd het pispaaltje geweest en ik zal het ook altijd zijn. Wat wil je, als je klein voor je leeftijd, redelijk verlegen en behoorlijk weird bent? Dan loopt iedereen over je heen, dat is gewoon hoe het werkt. Blijkbaar hebben mensen altijd iemand nodig om in de grond te boren zodat ze zelf cooler lijken, want "tenminste ben ik beter dan háár". Weliswaar werd ik veel minder gepest dan op de basisschool, maar niettemin deed het pijn.

Dit alles klinkt vast behoorlijk depressief, maar ik laat het er niet bij zitten. Ik heb een tijdje geleden mijn muzikale talent ontdekt en gebruik dat nu. De herinneringen aan het pesten zijn nu een bron van inspiratie. Ik schrijf liedjes, en veel klinken treurig of bang, maar wel mooi.

Mensen in de klas mogen me nog altijd niet, en ik word vaak buitengesloten of genegeerd. Volgens mij trouwens ook omdat ze bang voor me zijn (ik ben een Metalhead en sort-of-gothic, snap je?). Ik ben een paar maanden geleden gestopt met mezelf de schuld geven. Ik kan niet zeggen dat het opluchtte, maar in elk geval hielp het: ik ben gestopt met mezelf expres pijn doen. Dat was trouwens niet echt met een mes of zoiets (omdat ik geen idee had hoe ik aan een mes kon komen zonder dat m'n ouders het doorhadden), maar "gewoon", m'n hoofd tegen de muur bonken, mezelf krabben tot het bloedde, dat soort dingen. Als ik er nu aan terugdenk, denk ik vaak "Hoe kón ik?!" Maar nu doe ik dat dus niet meer. Ik voel me vaak rot of onzeker, maar in elk geval wel heel erg mezelf. En soms heb ik een helder moment, waarop ik denk: "er komt een dag, en dan kan ik ze allemaal uitlachen!" Dat ga ik trouwens niet doen, want ik weet hoe vreselijk het is als je word uitgelachen om fouten van vroeger. Mensen vinden het erg leuk om oude beschamende verhalen over me op te halen. De meeste hebben ze trouwens zelf veroorzaakt met hun vervelende acties.

Maar ik probeer hier een punt te maken en ga NU ophouden met zeiken over mijn vervloekte leven. Oké, niet helemaal dan, want ik heb het gezeik nodig voor het punt. Maar; mensen hebben me gepest, gekleineerd en bedreigd vanwege hoe ik ben. En omdat ze zichzelf dan beter voelden. Maar feitelijk proberen ze te verbergen dat ze zelf eigenlijk niet zo geweldig zijn. In elk geval niet aardig. Ik bedoel, zie je hén ooit nadenken of ze wel 100% aardig tegen mensen zijn?

Bedankt voor het lezen... <3

Dit verhaal is van:
@aristagirl

Heb je ook een verhaal wat je graag wilt delen. Stuur me dan een privé bericht. Geef ook aan of ik je mag taggen of dat je anoniem wilt blijven.