Powoli.
Wszystko było zaplanowane.
Idealnie gładka tafla ustąpiła.
Zasłona nocy pękła na pół.
Trzeba odwagi, by odpowiedzieć na wezwanie.

Tuż przed świtem zadzwonił budzik.
Lisa leniwie przetarła powieki.
Dalej siedziała w fotelu, pod cudownie miękkim kocem.
Jednym ruchem wyłączyła budzik ( starała się nie rzucać nim o ścianę, jednak czasem sam się o to prosił tym dzwonieniem) słuchając pokrzepiającego dźwięku uderzającego o podłogę budzika, mimowolnie się uśmiechnęła.
Zerknęła przez okno.
Wchodziło słońce.
,, chodź za mną"
Ruszyła bez wahania, oddając się w objęcia jutrzenki. Jasne promienie tworzyły niesamowite wzory na szybach, ale jeszcze piękniej odbijały się w dużych, kasztanowych oczach. Patrzyła prosto w powstające zza obłoków słońce. Oślepiało, ale nie myślała o niczym poza drugą gwiazdą.

Ruszymy razem, po odpowiedź. Zobaczymy, że warto.
Biegnijmy spotkać wschodzący dzień.

Pora zacząć drugą podróż.