Siedziałem na plaży, patrząc na Cameron, która milczała, wpatrzona w bursztyn, który jej dałem. Może powinienem był nic nie mówić, nie próbować jej przekonać, że warto kolejny raz walczyć. Ale nie potrafiłem się powstrzymać. Nie, kiedy widziałem w jej oczach ten cichy, cieniutki płomień, który jeszcze się nie wypalił. 

Nie mieliśmy już wiele czasu, słońce powoli zaczynało rozjaśniać horyzont. Jeśli miałem ją zabrać stąd, musieliśmy wracać do łodzi. 

– Powinniśmy już iść – powiedziałem cicho, ale Cameron nawet nie drgnęła. 

Podniosłem się i otrzepałem piasek z dłoni. Uśmiechnąłem się lekko, patrząc na nią z góry. 

– Jeśli zostaniemy dłużej, będę musiał cię tu zostawić. 

To zdanie sprawiło, że w końcu na mnie spojrzała. 

– Czemu nie ? Czasem myślę, że to byłoby lepsze wyjście – powiedziała w końcu. 

– Nie dla nas – odpowiedziałem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. 

Cameron nic na to nie powiedziała. Po prostu wstała, otrzepała dłonie i ruszyła za mną w stronę łodzi. 

*** 

Gdy dotarliśmy z powrotem do domku, na zegarze była dopiero szósta rano. Powietrze pachniało solą i mokrym piaskiem. Chciałem, żeby Cameron poszła spać, ale nie wyglądała na zmęczoną. 

– Powinienem zrobić kawę? – zapytałem, zamykając za nami drzwi. 

– Nie chce mi się spać – odparła, siadając na kanapie. 

Westchnąłem i usiadłem obok niej. 

– Nie wiem, co będzie dalej – przyznałem szczerze. – Ale nie chcę cię stracić. 

Cameron spojrzała na mnie z czymś, czego nie potrafiłem odczytać. Nie potrafiła mi uwierzyć, nie po tylu kłamstawach.

– Gabriel… 

Nie dokończyła, bo nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi. 

Odruchowo sięgnąłem do kabury, ale nie miałem przy sobie broni. Spojrzałem na Cameron, która zesztywniała, a potem podszedłem do drzwi i otworzyłem je ostrożnie. 

Za progiem stał mężczyzna w ciemnej koszuli i okularach przeciwsłonecznych. Miał może czterdzieści lat, a jego twarz wydawała się znajoma. 

Serce zaczęło bić mi szybciej. 

– Gabriel – powiedział niskim głosem. – Nie sądziłem, że naprawdę cię tu znajdę. 

Nie odpowiedziałem od razu. Zbyt wiele myśli przebiegło mi przez głowę. 

– Czego chcesz? – zapytałem w końcu, ściskając klamkę. 

Mężczyzna uśmiechnął się lekko i zdjął okulary. 

– Chcę pogadać. Masz pięć minut, zanim zrobi się gorąco. 

*** 

Wyszedłem na werandę, zamykając za sobą drzwi. Mężczyzna stał na schodkach, nonszalancko opierając się o poręcz. 

– Mów – rzuciłem, starając się nie okazywać zdenerwowania. 

– Sprawa jest prosta – odparł. – Wiesz, kim jestem? 

Zmrużyłem oczy. 

– Nie jesteś gliną, to wiem na pewno. 

Parsknął śmiechem. 

– Nie, nie jestem. Ale twój ojciec był. A jego duchy wciąż żyją. 

Zacisnąłem szczękę. 

– Do rzeczy. 

Mężczyzna wyciągnął z kieszeni telefon i pokazał mi zdjęcie. Na ekranie widniał trup. Mężczyzna, może w moim wieku, z rozbitą czaszką i śladami walki na twarzy. 

– Miał coś, czego szukamy – powiedział mężczyzna. – A ty możesz nam w tym pomóc. 

– „Nam”? 

– Ludziom, którzy byli blisko twojego ojca. 

Serce mi zamarło. 

– Mój ojciec nie żyje – powiedziałem zimno. Moja matka nie może się dowiedzieć co się stało, inaczej mój prawdziwy ojciec rozpęta prawdziwe piekło.

– To prawda – kiwnął głową. – Ale niektóre rzeczy, które zostawił po sobie, nadal mają wartość. I są tacy, którzy byliby gotowi zabić, żeby je zdobyć. 

Przez chwilę milczałem, patrząc na zdjęcie. Potem podniosłem wzrok. 

– A jeśli powiem, że to nie moja sprawa? 

Mężczyzna uśmiechnął się, ale w jego oczach nie było cienia rozbawienia. 

– Wtedy ktoś inny może się nią zająć. Może ktoś, kto nie będzie tak miły jak ja. 

Zrozumiałem. To nie była prośba. 

To było ostrzeżenie.

Prezent dla Was z okazji jutrzejszych Walentynek 💓💓