Gabriel

Przyglądałem się Cameron w lusterku, gdy przeliczała pieniądze na tylnym siedzeniu mojego samochodu. Wokół nas był tylko pusty las i powoli zapadający zmrok.   Jedną ręką przytrzymywała szal przy ustach. Wysiadłem zza kierownicy i usiadłem na wolnym siedzeniu z tyłu. Jej ręka drżała coraz bardziej przy każdym kolejnym ruchu. Miała worki pod oczami, które nie tylko mówiły o nieregularnym śnie, ale i o stresie, w którym obecnie żyła. Nie wiem co się stało, ale gdy błagała mnie o tą przysługę nie mogłem się nie zgodzić. Nie nauczyła się na błędach przeszłości. Gdy skończyła odetchnęła i oparła się o zagłówek nieświadomie puszczając szal. Poczułem chłód na widok siniaka na brodzie. Odsunąłem torbę, która nas dzieliła i obróciłem jej twarz do siebie. Dopiero po chwili zrozumiała co zauważyłem. Próbowała zakryć uraz.

- Kto to zrobił?

- Nikt.

- Cameron, wierzę, że jesteś na tyle mądra, by wiedzieć, że nie warto trzymać tego rodzaju tajemnice przede mną. Zapytam się jeszcze raz, kto jest za to odpowiedzialny?

- To nie ma znaczenia.

- W takim razie dla kogo są te pieniądze?

- A już myślałam, że nigdy nie zapytasz. - mruknęła pod nosem.

- Na które pytanie mi odpowiesz?

- A muszę? - uniosła pytająco brew. Czułem, jak kącik ust mi drga pod wpływem pokazania pazurków.

- Jeszcze nie ustaliśmy w jaki sposób mi się odwdzięczysz za tą przysługę.

- Ty dupku. - warknęła i wyskoczyła z torbą z samochodu.

Równie szybko wysiadłem, patrząc jak szuka głównej drogi. Po kilku susach złapałem ją za rękę i przycisnąłem lekko do najbliższego drzewa. Torba z pieniędzmi upadła między nami. Patrzyła na mnie z mieszaniną strachu i wściekłości. Ten widok przywywoływał wiele wspomnień. Ciekawe czy była tego świadoma, jak wielokrotnie byliśmy w podobnej sytuacji.

- Więc?

- Co:Więc? - Syknęła.

- Na które pytanie mu odpowiesz?

- Na żadne. Puszczaj.

- Nie chcesz odpowiedzieć, bo każde z tych pytań dotyczy tej osoby?

Wściekłość w jej oczach w jednej chwili przygasła. Zastąpiło ją bezradność. To niesamowite, jak wiele można odczytać z jednego spojrzenia.

- Po co pytasz? - odparła cicho.

- Byś mi zaufała. Dałem Ci pieniądze i gdybym wiedział, że to zakończy sprawę nie drążyłbym, ale obydwoje wiemy, że to nie koniec. Powinnaś to już dawno wiedzieć.

- To źle mieć nadzieję?

- Źle jest całkowicie zaufać komuś kto sprawił, że twoje życie stało się piekłem.

- Mówisz o sobie?

- Nie tylko. - teraz to mi zabrało kilka minut na odpowiedź. - Możesz nie wierzyć w moje słowa, ale...

- Dlaczego nie byłeś taki wcześniej?!

Krzyknęła mi prosto w twarz zaskakując tym wybuchem zarówno mnie jak i siebie.  Zrobiłem krok do tyłu patrząc, jak po jej twarzy spływają kolejne łzy. Zrobiłem prawdopodobnie najgorszą możliwą rzecz, przyciągnąłem ją do siebie i zamknąłem w ramionach. Jej szloch się nasilił, gdy łkała  i przeklinała mnie w każdym znanym jej słowie.

- Mam szczerą nadzieję, że nigdy poznasz odpowiedzi na to pytanie.

Kilka chwil zajęło jej uspokojenie się. Spojrzała w górę, a następnie na boki. Rozchyliła bezwiednie usta, a ja zrozumiałem, że muszę ją puścić. Jednak nie potrafiłem tego zrobić. Gdy nasze spojrzenia się skrzyżowały nie było już dla nas odwrotu. Nie stawiała żadnego oporu, gdy nachyliłem się i posmakowałem jej ust słonych od łez.  Nie odsunęła się,  gdy złapałem ją za biodra i podniosłem. Objęła mnie w pasie nogami i odwzajemniła pocałunek, trzymając mnie za ramiona jakby bała się, że ucieknie albo ja zniknę.