Zayn przykłada swoją dłoń do swojego lewego policzka, jęcząc przy tym cicho. 

- Za co ?!

- Za ten cały cyrk idioto ! - wrzeszczę na niego, strasznie się chwiejąc.

- Nie mogłem Ci powiedzieć prawdy ! - próbuje się bronić. 

- Nie kurde, lepiej było mnie cały czas okłamywać, czyż nie ? 

- Nie okłamywałem Cię ! Po prostu nie powiedziałem Ci prawdy !

- Jedno i to samo ! - mówię, po czym powoli siadam na chłodnej podłodze.

Nie mam siły stać, ta cholerna substancja mi nie pozwala. 

Powoli cały gniew ze mnie umyka. Pozostaje tylko zawód. 

Zayn siada tuż obok mnie i próbuje się do mnie zbliżyć, ale ja automatycznie się odsuwam. 

- Kto jeszcze wiedział ? - pytam spokojnym głosem patrząc się obojętnym wzrokiem na szare podłoże.

Cisza.

- Pytam się kto ? - podnoszę głos i dopiero teraz uzyskuję odpowiedź.

- Ja, James ... i Ty ... - mówi robiąc długie przerwy pomiędzy słowami.

- Ja ? Chyba sobie w tej chwili żartujesz ! - spoglądam na niego zdziwiona.

- Dowiedziałaś się prawdy ... zbyt szybko, w poprzednim eksperymencie ... - mówi wolno. - Nie mogliśmy go przerwać, więc byliśmy zmuszeni usunąć Ci pamięć, dlatego przez tak długi czas mdlałaś i miałaś zawroty głowy ...

- Czekaj, czekaj zwolnij, bo zdążyłam zgubić się już chyba z pięć razy ... Jak to w kolejnym eksperymencie ? To ile ich było ?

Chłopak otworzył szerzej oczy i spogląda pustym wzrokiem przed siebie. 

- Zayn ? - ponaglam go delikatnie.

- Było ich już sześć, łącznie z tym siedem ... - ledwo wymawia te słowa. 

Siedem razy robili na nas eksperymenty ? Bawili się w pieprzonych naukowców, a my byliśmy ich cholernymi króliczkami doświadczalnymi ? Chyba jednak nie chcę poznać tego świata ...

- A Ty się na to godziłeś ... - mówię prawie bezgłośnie, ale Zayn jednak to dosłyszał.

- Dowiedziałem się w tym samym czasie co Ty ... tylko, że mi nie usunęli wspomnień, ale powiedzieli całą prawdę.

- Dlaczego ze mną postąpili inaczej ? - nasunęło mi się te pytanie.

- Wiedzieli, że się na to nie zgodzisz ... Mieli świadomość, że będziesz knuła przeciwko nim i będziesz pomagała naprowadzić pozostałych do prawdy tak, aby nie zorientowali się, że Ty o wszystkim wiedziałaś - w końcu podnosi wzrok i spogląda mi w oczy.

Powoli kiwam głową, nadal nie potrafiąc ułożyć tej pieprzonej układanki. Chciałabym zadać jeszcze tyle pytań, ale nie wiem jak je sformułować. 

- Odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie - zaczynam - co znaczą te zdjęcia, na których jesteśmy razem ? Na nich, świat wyglądał, tak normalnie ... A ja nie pamiętam, innego świata niż ten, w którym byłam oszukiwana, nawet nie wiem przez jaki czas.

- Ehhh Michaelle ... w tym życiu, którego nie pamiętasz, Celeste i Cameron były twoimi najlepszymi przyjaciółkami, Indira młodszą siostrą, ja twoim chłopakiem, Hector moim najlepszym kumplem, Tyr i pozostałych spotkaliśmy na wakacjach w Chorwacji, i taką ekipą trzymaliśmy się przez cztery lata - tłumaczy mi, a ja dostrzegam na jego twarzy cień uśmiechu.

W głowie mi się to nie mieści. Tyle czasu spędziłam z tymi ludźmi, nie wiedząc, że kiedyś znałam ich tak dobrze ... Naprawdę mnie to przeraża. 

Znienacka poczułam czyjeś ramiona wokół swojej szyi. 

- Tak się cieszę, że mogę Cię zobaczyć ! - słyszę cichy głos Indiry koło swojego lewego ucha.

Kiedy przestaję mnie obejmować, dostrzegam za jej plecami Tyra, Hectora i Cameron. Nawet nie słyszałam, kiedy się tutaj zjawili.

Zrywam się szybko z podłogi na ich widok i przytulam się po kolei do nich wszystkich. 

- Myślałam, że nie żyjecie ... - w tej chwili zaczęły spływać ciepłe łzy po moich policzkach. 

- Za każdym razem tak myślisz moja droga Michaelle - odezwał się jakiś donośny męski głos, który dobiegał z jakiś głośników. 

Wszyscy zaczęliśmy nerwowo spoglądać w górę i na boki, i dopiero teraz zauważam, że za ścianą, która oddzieliła mnie i Celeste, stoją pozostali członkowie ekipy. Trochę to mnie uspokoiło.

- Zapewne chcecie wiedzieć, co tu robicie ? Gdzie jesteście ? Po co to wszystko ? Jak wygląda ten prawdziwy świat ? Gdzie wasi rodzice ? Ile to już trwa ... Ale po co mam wam udzielić odpowiedzi na te pytania, skoro i tak kolejny raz zabierzemy wam pamięć ? To nie miałoby sensu, prawda ?

To chyba jakiś żart ? Oni zamierzają nadal to ciągnąć ? 

Wokół mnie zaczynają się rozchodzić gorączkowe szepty, a ja nadal nie mogę połapać się w tym wszystkim ...

____________________________

Dzisiaj trochę krótszy rozdział, żeby Was nie męczyć :p

Mam nadzieję, że fabuła nie była przewidywalna :)

Wiem, że jeszcze wiele pytań zostało bez odpowiedzi, ale na nie trzeba będzie poczekać do następnego rozdziału. 

REKLAMA !

Zapraszam również do mojego drugiego opowiadanka ! Może przypadnie wam do gustu ;3

Miłego Dzionka !