Kompletnie nie wiem, jak nazwać to cholerne uczucie zupełnego otępienia, które rozrywa mi żyły, napędzając nicością, aż po szwy moich blizn.

A co jeśli dalej nic już nie ma?

Nic nie czuć, to chyba jedno z najciekawszych i najbardziej przerażających doznań.

I niby masz tę pieprzoną świadomość skończoności, a jednocześnie zdajesz sobie sprawę z tego, że nic, kurwa, cię nie dotyczy i nie rusza - jesteś poza tym wszystkim, co spędzało ci sen z powiek, napędzało do działania, martwiło...

***

- Wiesz może czy dziekanat jest jeszcze czynny?

Gdy tuż nad moim uchem rozbrzmiewa melodyjny kobiecy głos, niemalże w zwolnionym tempie unoszę głowę znad laptopa i spoglądam na prześliczną blondynkę.

Muszę przyznać, że z wrażenia aż zaniemówiłem.

Mimowolnie lustruję ją dość ciekawskim spojrzeniem i tylko głośno przełykam ślinę na widok dużych niebieskich oczu, które jakby śmieją się do mnie i pełnych, wykrojonych w serce, ust.

Czuję, jakbym zapomniał języka w gębie, a przecież zawsze mam tyle do powiedzenia.

- Jaki kierunek? - Odchrząkuję i próbuję brzmieć jak facet, a nie ciota.

Jaki przypał.

- Architektura krajobrazu.

- Ambitnie. - Na te słowa blondynka uśmiecha się tak zniewalająco, że aż zasycha mi w gardle.

Chryste, co za uśmiech.

- Mhm, na początku denerwowały mnie te słowa, ale teraz przyjmuję, że to komplement. A ty, co studiujesz? - Spogląda na mnie i obejmuje się ramionami. Jest drobna, ale wszystko co u kobiet mnie kręci, ma na swoim miejscu.

Zdzielam się mentalnie w pysk, bo zachowuję się jak zdziczały samiec.

- Automatyka przemysłowa z robotyką i informatyką.

- Wow. Podziwiam. Który rok?

- Drugi.

- W sumie to teraz nie mam pojęcia gdzie powinnam pójść. - Zerka na mapkę uczelni i wzdycha. - Trochę to zamieszali.

Sklapuję laptopa i wrzucam go do plecaka, po czym spoglądam na nią i posyłam jej swój najlepszy uśmiech:

- W sumie to mogę cię zaprowadzić do tego dziekanatu... znajduje się w drugim segmencie. Mapka jest nieaktualna od chyba trzech lat. - Mierzwię włosy, nieco skrępowany.

- Byłabym wdzięczna. - Posyła mi słodki uśmiech, a ja czuję jak moje ciało oblewa fala gorąca. - Lydia jestem. - Podaje mi rękę i uśmiecha się szeroko, ukazując swoje śnieżnobiałe zęby.

- Blaise. - Nerwowo przygryzam dolną wargę i spoglądam w te cudne oczy.

To chyba anioł...

Prowadzę ją nieco dłuższą drogą, chcąc zyskać kilka minut i po cichu liczę na to, że nigdy się o tym nie dowie. O moim podstępie.

Idziemy i rozmawiamy o wszystkim i niczym, ale muszę przyznać, że jest bardzo miło. Dziewczyna jest gadułą i ma świetne poczucie humoru. Poza tym hipnotyzuje mnie swoim czarującym uśmiechem.

- Lydia!

Na dźwięk nieco niezadowolonego męskiego głosu, obydwoje szybko odwracamy głowę. Blondynka uśmiecha się gorzko i wywraca oczami, a ja widząc tego typa, klnę w myślach. Na szczęście mam zarzucony kaptur, więc wątpię, że mnie rozpoznał.

Pan, jego mać, glina...

- To mój brat. Idę! Już idę - rzuca w jego kierunku i macha do mnie na pożegnanie, dodając: - Przyjdź nad jezioro, wieczorem jest fajna impreza. - Uśmiecha się i zakładając kosmyk blond włosów za ucho, odwraca się i zmierza ku drzwiom dziekanatu.

Resztę dnia nie mogę przestać o niej myśleć. Tylko dlaczego ona musi być jego siostrą...

***
- Później się nie dało? - Wzdrygam się, gdy na wejściu do domu słyszę głos matki.

Siedzi na werandzie okryta kocem i lustruje mnie wkurzona, wypalając we mnie dziury. Jej mina nie zwiastuje nic dobrego, więc tylko odchylam głowę ku górze i przeciągle wypuszczam powietrze.

Mam przejebane...

- Chcesz, żebym dostał zawału? - Skopuję buty i jak najszybciej chcę uciec do środka, żeby uniknąć konfrontacji.

Gdy wchodzę do domu, matka rusza za mną i zerka jeszcze przez okno, po czym dodaje rozdrażniona:

- Co się z tobą dzieje, Blaise? Mamy gości, miałeś ich odebrać z dworca! Do wszystkiego jestem sama! Ogarnij się, chłopaku!

- Nic? Uczyłem się z...

- Cordianem? W sobotę? - przerywa mi, gdy zerka przez szybę we frontowych drzwiach. - Od kiedy z Cordiana taki pilny uczeń, co? I od kiedy się kolegujecie?

Nie kolegujemy... ale to zbyt skomplikowane.

Wzrok mamy jest bardzo wymowny - mam przesrane do kwadratu.

- Dobra, idę do pokoju - bąkam pod nosem i oddycham z ulgą, gdy bez gderania pokonuję hol i wpadam do pokoju, sięgając od razu pod łóżko.

- Kurwa mać...

Niestety słysząc sugestywne odchrząknięcie mamy zerkam za siebie. Ręce trzyma za plecami, więc tylko głośno przełykam ślinę.

No to przypał.

- Tego szukasz? - Przygląda mi się badawczo, skanując moją twarz. - Skąd to masz? - Unosi znajomą mi torbę i dynda nią wkurzona.

Kurwa... jestem w dupie.
Wiedziałem, że to nie jest dobry schowek, ale spieszyłem się.

- To? - Mój mózg pracuje na najwyższych obrotach, żeby wcisnąć jej jakiś szajs, w który uwierzy i da mi święty spokój. - Cordian musiał zapomnieć. Ma poprawkę i ostatnio uczyliśmy się do późna...

- Nie kłam mi w żywe oczy! Pod twoim łóżkiem się uczyliście? Czego? Składania mebli?

Niestety, pudło. Nie kupiła tego.
Myśl idioto. Myśl!

- Nie wiem, o co ci chodzi, mamuś?

- Dobrze wiesz, mamuś. - Przedrzeźnia mnie. - Był tutaj Archibald, ten policjant z miasta... pytał o ciebie. Coś ty przeskrobał? - Widzę jej ogromne zmartwienie i chciałbym o wszystkim jej powiedzieć, ale nie mogę.

Wybacz mi...

- Co mu powiedziałaś?

- A co miałam mu powiedzieć? - pyta podejrzliwie.

- Mamo, proszę cię, przestań. O co pytał? Był i co?

- Co się z tobą dzieje, synek? Wracasz nad ranem albo wcale. Całymi dniami siedzisz w warsztacie. Coś czuję, że nie mówisz mi o wszystkim...

- Nic. Wszystko gra.

Ta i buczy...

- Pytał czy naprawisz mu samochód... Skąd Cordian ma tyle pieniędzy i dlaczego ty masz je w swoim pokoju, co? Dlaczego skłamałeś?

Nie drąż, kobieto...

- Prosił, żebym przechował, bo... zarezerwował sobie brykę i... - Kurwa, nie umiem kłamać.

- I?

- No i tyle. - Wzruszam ramionami udając, że to mnie nie rusza.

Jak gdyby nigdy nic, podchodzę do komody i wyciągam z niej czystą koszulkę do spania i dresowe spodnie.

- Blaise popatrz na mnie.

- Mamo, wszystko jest w porządku, naprawdę. Ian boi się, że w akademiku kasa szybko się ulotni. Tyle. Wiesz jak jest... - Unikam z nią kontaktu wzrokowego, bo nie wiem czy po prostu wszystkiego bym od razu nie wypaplał.

- Po prostu się martwię... - Chowa moją twarz w dłoniach i spogląda mi w oczy, a ja czuję jak serce dudni mi w uszach. - Obiecuj, że jakby coś się działo, to mi powiesz...

- Nic się nie dzieje... - przerywam jej i całuję ją w czoło. - A teraz wybacz, mamuś, muszę do toalety.

Nic, oprócz tego, że zostałem wmanewrowany w kurewskie gówno i, że grożą mi śmiercią...

- Pamiętasz, że w środę jest msza?

- Msza?

- Czwarta rocznica śmierci Bena. Nie pamiętasz? Mówię na tyle wcześnie, żebyś niczego nie planował. Po mszy mamy rodzinny obiad na ranczo.

- Pamiętam, przecież pamiętam. - Mierzy mnie i kręci głową. - No dobra, zapomniałem... Nie pamiętałem.
Ale już pamiętam.

________________
Oczywiście jestem ciekawa jak odbieracie te rozdziały ukazujące przeszłość? Czy się podobają? Nieco wyjaśniły?