Ailith kon zich de volgende ochtend niet meer herinneren hoe ze terug bij het kamp was gekomen. Ze had alleen een paar vage herinneringen waarin ze werd opgetild en neergelegd op haar bed. Weran en Alix hadden haar zelfs terug naar het kamp gedragen.

Ze zou deze deze training, laat staan de oorlog, nooit overleven.

Het vroege opstaan deed haar al bijna de das om.

"Kom op Ailith, we hebben nog maar een paar minuten totdat de zon opkomt."

De vriendelijke waarschuwing van Weran herinnerde Ailith aan de instructeur's bevel.

Vlug sprong ze op en kleedde zich aan. Met nog een halve minuut te gaan verscheen ze op het veld. De instructeur keek niet eens in haar richting, terwijl ze bijna te laat was.

Ze keek wel op toen Alix aan kwam rennen, maar zei er niets van.

"Iedereen die gisteren moest lopen links, de rest rechts. We hebben vandaag gescheiden lessen."

Ailith schuifelde naar links en hoopte dat er niet nog meer extra opdrachten zouden komen.

"Rechts gaat rondjes rennen tot ik terug kom. Links komt met mij mee."

Ailith rende bijna achter de instructeur aan, zo snel liep ze. Blijkbaar maakte het haar totaal niet uit of de rest van de groep daadwerkelijk ging rennen. Jammer genoeg voor Ailith werd zij wel gecontroleerd. Met een jaloerse blik keek ze nog één keer achterom voordat het veld achter de bomen verdween.

"Ik heb vanochtend van Alix de vresiolg ontvangen, hopelijk zullen jullie het nooit nodig hebben. Jullie conditie is waardeloos en zal niet snel genoeg verbeteren. Dus zal ik jullie alvast leren boogschieten, de rest van de groep zal zich later bij ons voegen. Maar op deze manier kunnen jullie langer oefenen."

De instructeur leidde Ailith en haar groep naar een andere open plek waar doelen klaarstonden. Aan de zijkant stonden manden met pijlen en verschillende bogen klaar.

"Ik zal eerst voordoen hoe je de boog moet vasthouden en spannen, we beginnen met een kruisboog. Die is het makkelijkst te gebruiken als je van ver weg een Parvor ziet en wil uitschakelen voordat je gezien wordt. Je hoeft namelijk niet te staan om deze af te schieten, gemakkelijker voor sluipmoorden."

De instructeur deed vervolgens voor hoe de boog gespannen moest worden en er een pijl opgelegd moest worden. Ailith probeerde elke handeling in haar geheugen te printen. Ze vermoedde dat het niet nog een keer voorgedaan zou worden.

Het leek niet super lastig om te leren schieten vond Ailith. Die gedachte verdween razendsnel toen de instructeur haar pijl afschoot op de doelen en middenin de roos schoot. Ailith kreeg een boog in haar handen geduwd, ze mocht het nu zelf proberen.

Schieten bleek zo lastig als het in eerste instantie had geleken. Ailith kreeg nauwelijks de boog gespannen. Na een paar minuten waarin de pees steeds uit haar handen schoot, gaf de instructeur haar een andere boog en een stuk leer om haar onderarm te beschermen.

"Als de boog te zwaar is, moet je dat zeggen. Het heeft geen zin om te proberen te schieten met een boog waarmee je niet overweg kan. Ik heb liever dat je terecht om hulp vraagt dan sterft door onkunde."

De instructeur stond veel te dicht achter Ailith terwijl haar houding werd aangepast. Ze was een veel te gevaarlijk figuur om je veilig bij te voelen in je persoonlijke ruimte.

Na voor Ailith's gevoel uren schoot ze haar eerste pijl af. Hij vloog met een prachtige boog de struiken in aan de andere kant van het veld. Zo ver van haar doel vandaan als maar mogelijk was.

Ze zou veel, heel veel moeten oefenen om doelgericht te leren schieten, en dit was nog niet eens de lastigste boog die ze zou leren te gebruiken.

"Volledig mis, maar wel ver genoeg. Leer de goede kant op te richten, de hoogte was wel goed."

Ailith was zeer verbaasd om een compliment te krijgen voor zo'n slecht schot. De instructeur was vast op het matje geroepen door haar superieure leidinggevenden over haar gedrag. Ze probeerde vast weer in de gunst te komen door de groep beter te behandelen.

Na een half uur liep de instructeur weg, waarschijnlijk om de andere groep te instrueren. Meteen lieten de tweeling hun bogen zakken en gingen op het gras zitten. Zij geloofden dat de instructeur weg was en voorlopig niet zou terug komen.

Ailith wilde zich het liefst ook op gras neer laten ploffen, maar durfde niet. Ze was er absoluut niet zeker van dat ze de instructeur op tijd aan zou horen komen en overtuigend genoeg kon acteren. Haar familie had haar altijd verteld dat ze een vreselijke slechte leugenaar. Dit leek geen goed moment om die theorie uit te testen.

-

Het duurde meer dan een uur voordat de instructeur terug kwam, de tweeling was net op tijd opgesprongen en waren niet gezien. Ailith's armen vielen er bijna af, zo moe was ze. Als ze maar gewoon even kon zitten dan zou ze zich al beter voelen.

De instructeur bleef enkele momenten achter hen staan om hun voortgang te controleren en liet ze vervolgens stoppen.

"Ik zie dat jullie vooruitgang hebben geboekt, we zullen nu verder gaan met andere doelen. Jullie mogen gaan liggen, fijn hé. Even lekker uitrusten."

Die akelige grijns was weer terug op haar gezicht. Ailith was tot de conclusie gekomen dat die grimas nooit goed nieuws zou betekenen, maar altijd voor pijn en ellende zou zorgen.

"Vooral jullie twee," ze knikte naar de tweeling en haar grijns werd zo mogelijk nog kouder, "jullie mogen lekker gaan uitrusten in de tent van majoor Wolr, hij zal jullie opnieuw indelen."

De opdracht leek niet door te dringen bij de tweeling. Beiden keken de instructeur leeg aan.

"Oprotten. Soldaten die weigeren te vechten of te oefenen hebben niks bij mij te zoeken."

De tweeling krabbelde overeind en rende weg na nog één keer om te kijken en waren verdwenen tussen de bomen.

De les werd daarna zonder verdere onderbrekingen vervolgd. Een paar keer deed de instructeur een nieuwe houding voor. Maar het was vooral heel veel oefenen.

Gelukkig werd er tussendoor een aantal keer pauze gehouden, toch was het voortdurend mikken en schieten slopend.

Maar, op het einde van de middag kon Ailith met enige zekerheid het doel raken.

"Oké, dat is wel genoeg voor vandaag. Ruim alles op waar je het gevonden hebt. Raap dan alle pijlen op die tussen de struiken beland zijn. Kom daarna naar de rest van de groep. We zullen daar afsluiten."

-

Vele, vele minuten later volgde Ailith, Alix en Ava de instructeur naar de rest van de groep.

De rest van de groep die nu beduidend kleiner was dan toen Ailith die vanochtend verliet. Blijkbaar was niet alleen de tweeling weggestuurd.

Weran was er nog. Net als Bodil, Ona en Ihme. Zij stonden allemaal nog strak overeind, alsof de conditie training van die middag niks was geweest.

Dilan en Rixt zaten samen tegen een boom aangeleund, maar ook hun lichaamstaal verraadde niets.

De overige vijf leden waren verdwenen.

"Zoals jullie kunnen zien, zijn er een aantal idioten verdwenen. Zij zullen ander werk gaan verrichten onder majoor Wolr. Ik hoop voor jullie dat je niet in hun voetsporen zal treden. Want, als je denkt dat dit werk al zwaar is, zou dat je ver te boven gaan."

De instructeur was erg tevreden met haarzelf zoals ze daar stond. Ailith werd er misselijk van zó blij als ze keek. Wat voor gruwelijkheden had ze de rest van de groep aangedaan met de majoor Wolr.

"Wat moeten zij dan nu doen dat erger dan dit is?"

Weran stelde de vraag die iedereen op de lippen brandde. Wat kon ooit erger zijn dan dit.

"Oh, zij helpen nu bij de medische kant van de oorlog."

Ailith's mond viel open, de straf was wat zij vrijwillig had willen doen om te helpen?!

"Om precies te zijn het lijken vervoer."

De gefrustreerde uitroep die uit Ailith dreigde te barsten verdween onmiddellijk.

"Zij mogen het slachtveld op om de lijken op te halen, te vervoeren en later te begraven. Of in geval van nood langs de kant van de weg te dumpen als voer voor de wolven."

Misschien was het toch wel een straf, om de medische kant te helpen.

"Het sterftecijfer is niet zo hoog als bij de sluipschutters, wij, maar staat op een mooie nummer vier."

Die grimas was weer terug.

"Het schijnt bijzonder geestdodend werk te zijn om continue vrienden en kennissen te moeten begraven."

Ava gaf over.