'Dus hier is het?' Emma en Killian stonden voor een appartementencomplex in Seattle. 'Daar lijkt het wel op.' Knikte Killian die een briefje met het adres in zijn handen had. 'Laten we maar naar binnen gaan dan.' Emma wou naar binnen lopen maar Killian hield haar tegen.

'Emma, wacht.' Killian pakte haar pols beet en Emma draaide zich om. 'Ja?' Ze keek hem vragend aan. 'Wat er ook gebeurd en wat August ook vertelt onthoud alsjeblieft wie je bent. Jij bent Emma en dat is iets wat nooit zal veranderen.' Killian keek haar doordringend aan.

'Vanochtend vond je Emma niet leuk meer en nu doe je weer alsof we beste maatjes zijn.' Fronste Emma. 'Nee zo bedoel ik het. Ik wil je gewoon duidelijk maken dat wat die August ook te zeggen heeft dat je niet teleurgesteld moet zijn als hij verder niks weet.' Zei Killian.

'Het zal toch wel een teleurstelling worden, dat is het altijd. Ik ben en blijf nou eenmaal een wees.' Fluisterde Emma. 'Probeer het positief te bekijken, Swan. Misschien kan August ons meer vertellen. Je weet niet of hij alles aan de krant heeft verteld.' Zei Killian. 'We gaan het zien.' Mompelde Emma.

Ze liepen het appartementencomplex binnen en Emma drukte op de bel. 'Loop maar door!' Hoorde Emma de stem van August zeggen en de deur ging open. Killian en Emma liepen door en Killian drukte op het liftknopje. 'Vierde verdieping.' Zei Emma.

De liftdeuren gingen open en Killian en Emma stapten in de lift. Emma drukte het knopje van de vierde verdieping in en de deuren gingen dicht. Langzaam ging de lift omhoog. 'Maak je geen zorgen het komt goed, Swan.' Probeerde Killian haar geruststellen. Emma beet nerveus op haar lippen en probeerde haar zenuwen onder controle te krijgen.

De lift stopte op de vierde verdieping en Killian en Emma stapten uit. Met een sloom tempo liepen ze over de galerij tot Killian plots stil stond voor een deur. Emma botste tegen hem op. 'Auw.' Mompelde ze. 'We zijn er.' Killian wees naar het huisnummer. 'Jup.'

Precies op dat moment ging de deur open en er stond een man in de deuropening. 'August?' Emma keek hem vragend aan. 'Dat ben ik.' August stak zijn hand uit en Emma pakte hem aan. 'Ik ben Emma.' Stelde ze zichzelf voor. 'Leuk om je weer eens te zien. Het is lang geleden.' Glimlachte August vriendelijk. Emma knikte. 'Dit is trouwens Killian, een vriend.' Zei ze.

August gaf ook Killian een hand en begeleidde de twee daarna naar zijn woonkamer. 'Willen jullie wat te drinken?' Vroeg hij. 'Koffie alsjeblieft.' Antwoordde Emma. 'Voor mij ook.' Antwoordde Killian. August liep naar de keuken om twee koppen koffie in te schenken en Emma en Killian bleven alleen in de woonkamer achter.

Nieuwsgierig keek Emma de woonkamer rond. August had zijn appartementje leuk ingericht. Het was een simpel appartementje in het drukke Seattle maar ondanks dat snapte Emma ergens wel dat August zich er fijn bij voelde.

'Kijk is, jullie koffie.' August kwam de woonkamer binnengelopen met twee koppen koffie. 'Dankjewel!' Dankbaar nam Emma de kop aan. 'Dus om gelijk ter zake te komen, jullie kwamen voor informatie over die dag dat ik jou langs de snelweg vond?' August keek naar Emma. 'Ja. Ik ben al heel mijn leven opzoek naar mijn ouders en de vraag waarom ik daar ben achtergelaten. Ik hoop op deze manier meer informatie over hun te vinden.' Legde Emma hem uit.

August knikte begrijpend. 'Ik hoop dat ik je kan helpen, maar ik herinner mij helaas niet alles meer.' Zei hij. 'Dat is oké. Vertel ons wat je weet.' Emma keek hem nieuwsgierig aan. August schraapte zijn keel en hij begon te vertellen.

'Het was een koude zaterdagavond in de novembermaand toen ik met mijn ouders terug kwam van een verjaardag van mijn tante. We reden op de snelweg en de tank was bijna leeg. Snel reed mijn vader naar het dichtstbijzijnde tankstation om de tank te vullen. Mopperend zat ik achter in de auto. Ik was moe en wou zo snel mogelijk naar huis. Toen we bij net tankstation aankwamen zag ik dat achter het tankstation een fastfood restaurant was. Ik smeekte mijn ouders om wat lekkers te gaan kopen en zo gezegd zo gedaan. Nadat mijn vader de benzine had bijgevuld reed hij naar de parkeerplaats van het fastfood restaurant. Mijn vader liep het restaurant in en mijn moeder en ik wachtte buiten op hem zodat we even onze benen konden strekken na die lange rit.'

'Mijn moeder lette eventjes niet op mij en was gefocust op haar mobieltje. Dat was voor mij de kans om weg te glippen. Ik ging naar de rand van de weg wat grensde aan het bos en liep naar beneden. Toen ik beneden was hoorde ik zachtjes gehuil. Nieuwsgierig liep ik op het geluid af en daar lag jij. Een klein, pasgeboren baby'tje in een dekentje met de naam 'Emma' erop.

Toen ik je zag ben ik direct naar je toegelopen en heb ik je opgetild. Ik probeerde je te troosten maar het werkte niet. Ik besloot om je mee te nemen en met jou in mijn armen liep ik naar mijn moeder toe die verbaasd opkeek toen ze zag wat ik gevonden had. Mijn moeder hield je warm en ondertussen belde ze de politie die onze kant opkwamen.

Ik vertelde mijn verhaal aan de politie en daarna namen ze je mee. Ik ben je samen met mijn ouders nog een keer gaan opzoeken in het weeshuis en daarna had ik nooit meer wat van je gehoord tot nu dan..'

Zonder hem te onderbreken luisterde Emma geïnteresseerd naar zijn verhaal. Hij vertelde het zo goed en ondanks ze niet veel wijzer werd over haar ouders was ze blij dat ze het verhaal had gehoord. 'Maar je vond haar dus in het bos langs de snelweg?' Vroeg Killian. August knikte. 'Ik klom over de vangrail en daar in het bos lag ze.'

'En heb je daar nog iemand gezien? Ik was pas geboren zei je toch?' Emma keek hem hoopvol aan. 'Sorry, ik heb helaas niks gezien. Er was geen enkel spoor te vinden van diegene die jou daar heeft neergelegd..'