'Goedemorgen, Emma!'

Het was de volgende morgen en Emma liep al vroeg over straat voor een ochtend wandeling toen ze Graham tegen kwam die zijn dagelijkse ronde liep door het dorp.

'Hey Graham.' Begroette Emma de sheriff. 'Nog bedankt voor gisteren.' Zei Graham. 'Gisteren?' Verbaasd keek Emma hem aan. 'Dat je Henry had gevonden.' Zei Graham. 'Oh dat. Het was geen moeite.' Wuifde Emma de complimenten weg.

'Alsnog. Ik had van Regina begrepen dat je in New York ook mensen op spoorde.' Zei Graham. 'Hoe weet Regina dat nou weer?' Emma fronste. Graham glimlachte nerveus. 'Regina weet alles. Die vrouw heeft overal mensen die voor haar werken en haar informatie geven. Vooral onbekende mensen zoals jou, die hier niet vandaan komen wil ze van alles over weten.' Wist Graham. 'Vreemd.' Fronste Emma. 'Storybrooke is nou eenmaal wat anders dan andere dorpen.' Zei Graham.

Emma moest hem daar gelijk in geven. Storybrooke was een vaag dorpje aan de rand van Maine. Het lag naast een groot bos waardoor het best afgelegen lag. Als Henry haar niet had bezocht was Emma hier nooit geweest en had ze nooit van het bestaan geweten.

'Ik ga maar eens verder met mijn ochtendronde. Fijne dag nog, Emma!' Wenste sheriff Graham haar toe. 'Dankjewel.' Glimlachte Emma. Graham liep naar zijn auto en Emma vervolgde haar wandelroute richting het strand. Henry had haar gisteren verteld over de mooiste plekken in Storybrooke en aangezien hij overdag op school zat had ze alle tijd van de wereld om daar langs te gaan.

Emma wandelde over het strand en ze keek naar de prachtige blauw zee die aan Storybrooke lag. Ze dacht na over deze vreemde plaats, Henry, Regina's gedrag, haar ouders en zo nu en dan dacht ze meer aan Killian dan ze wou.

Emma werd opgeschrikt uit haar gedachtes toen haar mobiel af ging. Snel pakte Emma hem uit haar zak en ze zag dat er Killian op de display stond. Emma glimlachte onbewust en nam op.

'Hey.' Zei Emma. 'Hey, Swan. Ik maakte mij zorgen om je. Gaat alles nog goed daar?' Vroeg Killian. 'Ja. Ik heb Henry beloofd om hier één week te blijven.' Zei Emma. 'En Henry is je zoon neem ik aan?' Hoorde Emma Killian zijn stem zeggen. 'Jup.' Antwoordde Emma.

'Gaat alles wel goed met hem? Waarom is hij jou komen halen?' Vroeg Killian nieuwsgierig. 'Zijn moeder is hier de burgemeester en ze is echt een verschrikkelijk mens. Henry is hartstikke ongelukkig.' Zei Emma. 'Wat vervelend. Zal ik anders naar je toekomen? Misschien kan ik je helpen.' Stelde Killian voor. 'Nee. Dat hoeft echt niet, Killy. Je hebt mij al genoeg geholpen.' Sloeg Emma het aanbod af.

'Maar Emma..' Killian wou nog wat zeggen maar Emma onderbrak hem. 'Het hoeft echt niet. Ik red mij hier wel.' Zei ze. 'Weet je het zeker?' Vroeg Killian voor de zekerheid. 'Ja. Het is maar een weekje. Als we die afspraak met August hebben zorg ik dat ik op tijd terug ben.' Beloofde Emma.

'Emma, je hoeft dit niet allemaal alleen te doen.' Zei Killian. Emma was even stil aan de andere kant van de lijn. Ze was altijd alleen geweest en dat was precies de reden waarom ze Killian nu niet dicht bij haar wilde hebben. Ze was gewend om alles alleen te doen en ze kwam er altijd wel uit. Dat deed ze altijd. Waarom zou ze Killian zijn hulp nu wel nodig hebben?

'Emma?' Killian zijn stem klonk bezorgd. 'Ik moet gaan, Killian. Henry komt straks uit school en ik wil hem graag zien. Bedankt voor je bezorgdheid maar het is nergens voor nodig.' Zonder hem gedag te zeggen hing Emma de telefoon op en ze stopte haar mobiel weer in der zak.

Emma wandelde terug naar haar hotelkamer bij Granny's toen ze plots tegen een jongeman aanbotste die al zijn boodschappen op de grond liet vallen. 'Sorry. Het spijt me verschrikkelijk.' Emma bood haar excuses aan en ging door haar hurken om de boodschappen terug in de zak te doen. 'Het is al goed.' Stelde de man haar gerust.

'David.' De man stak zijn hand naar haar uit. 'Emma.' Stelde Emma zich voor. Ze schudden elkaar een hand. 'Oh dus jij bent Emma. Ik heb al veel over je gehoord.' Glimlachte David vriendelijk. 'Van wie?' Wantrouwend keek Emma hem aan.

'Mary-Margaret, mijn vrouw.' Zei David. 'Wacht. Jij bent getrouwd met Mary-Margaret.' Emma haar mond viel open. 'Jazeker!' Knikte David. 'Oh. Ze had mij helemaal niet verteld dat ze getrouwd was. Ik wist niet eens dat ze een relatie had.'

David grinnikte. 'Het maakt niet uit hoor. Ik vind het in ieder geval leuk om kennis gemaakt te hebben met je. Mary-Margaret vertelde dat jij en Henry het erg goed kunnen vinden samen.' Zei hij. 'Ja klopt. Henry is een lieverd.' Emma glimlachte zwakjes. 'Hij is erg intelligent inderdaad. Ik werk als dierenarts hier in het dorp en Henry komt regelmatig langs om met de zieke diertjes te kroelen. Wees zuinig op die jongen, Emma.' Drukte David haar op het hart.

'Dat zal ik zeker doen. Bedankt David.' Emma stopte de laatste producten in Davids boodschappenzak en stopte de zak in Davids handen. 'Fijne dag!' Emma en David namen afscheid van elkaar en Emma vervolgde haar route.

Toen ze eindelijk terug was in haar hotelkamer bij Granny's liet ze zich uitgeput op het bed vallen. Over een uurtje kwam Henry uit school en ze wou hem graag even zien. Emma staarde naar het plafond en ze werd weer wat rustiger. De buitenlucht had haar erg goed gedaan maar haar vermoeide benen vond ze wat minder.

Emma zuchtte en ging weer rechtop zitten. Ze pakte de afstandsbediening van het kastje en ze zette de televisie aan. Gelukkig was Granny's hotel wel zo luxe dat ze een televisie hadden. Emma ging van kanaal naar kanaal en uiteindelijk kwam ze bij een televisieprogramma uit op de BBC. Ze besloot om het programma op de laten staan en ze keek er naar in de hoop dat de tijd iets sneller zou gaan totdat Henry uit school zou komen..