Slaperig liet Emma zich op bed vallen. Ze had een super leuke dag gehad met Killian maar ze was zo moe. Ze hadden vanmiddag best veel gezwommen en gepeddeld dus ze voelde die vermoeidheid heel erg in haar armen en benen.

Precies op het moment dat Emma haar ogen dicht deed ging de bel. Verbaasd keek Emma op. Normaal kreeg ze nooit visite en Killian kon het niet zijn. Misschien was hij wel wat vergeten bedacht ze zich. Ze liep naar de deur en deed hem open. In de deuropening stond een klein jongetje met een rugtas op zijn rug. 'Uhm, kan ik je helpen?' Ze keek verbaasd naar het kleine jongetje. 'Ben jij Emma Swan?' Vroeg het jongetje.

'Ja, wie ben jij?' Vroeg Emma de jongen. 'Ik ben Henry. Ik ben je zoon.' Zei Henry. Emma bekeek het jongetje van top tot teen. Dit kon niet. Henry glimlachte en liep langs haar naar binnen. 'He knul. Wacht.' Henry liep door naar de keuken en Emma liep zuchtend achter hem aan. 'Ik heb geen zoon. Waar zijn je ouders?'

Henry draaide zich om en keek Emma recht in de ogen aan. 'Heb je tien jaar geleden een baby afgestaan ter adoptie?' Emma werd stil en dacht terug aan die tijd. 'Dat was ik.' Zei Henry. Emma haar ogen werden groot en er ging van alles door haar heen. Hoe kon dit?

'Geef mij een minuut.' Emma draaide zich om en liep naar de badkamer. Achter haar deed ze de deur op slot en ze hield zich vast aan de wastafel die er stond. Ze probeerde rustig adem te halen, maar ze voelde de adrenaline door haar lichaam stromen.

'Heb je ook sap?' Hoorde ze de stem van Henry vanuit de keuken. 'Laat maar. Ik heb het al!' Riep Henry. Emma opende de deur van de badkamer en ze zag Henry in de keuken staan met een pak sap in zijn handen. 'We moeten gaan.' Zei Henry. Emma trok haar wenkbrauw omhoog.

'Gaan? Waarheen?' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Naar mijn huis.' Antwoordde Henry.

'Dat ga je niet doen.' Zei Emma. 'Moet jij is opletten.' Emma glimlachte. 'Je bent goed.' Zei ze. 'Ik weet het.' Antwoordde Henry. 'He Henry. Kom is zitten.' Emma klopte op de bank en braaf ging Henry op de bank zitten.

'Ik kan veel dingen niet, maar er is iets wat ik wel kan en daar ben ik heel goed in. Ik kan zeggen of iemand liegt of niet en jij liegt, knul. Jij gaat de politie niet bellen.' Emma tikte het telefoonnummer van de politie in. 'Wacht, niet doen.' Riep Henry. Emma stopte met typen. 'Kom mee naar mijn huis, alsjeblieft.' Hoopvol keek hij haar aan. 'Waar is dat?' Vroeg Emma. 'Storybrooke, Maine.' Antwoordde Henry. 'Storybrooke? Meen je dit?' Emma keek hem ongelovig aan. 'Oké, dan gaan we maar naar Storybrooke.' Emma liep naar de kamer uit en Henry volgde haar.

Ze liepen naar Emma haar auto en Emma ging achter het stuur zitten. Henry nam plaats op de bijrijdersstoel en keek tevreden voor zich uit. 'Dus naar Storybrooke?' Vroeg Emma aan hem. 'Jup.' Knikte Henry. Emma voerde het adres in op haar navigatie.

Ze vertrokken richting Storybrooke maar na een uurtje rijden werd Henry al aardig ongeduldig. 'Ik heb trek. Laten we stoppen.' Henry keek naar Emma die het gele autootje bestuurde. 'Dat gaan we dus mooi niet doen.' Zei Emma. 'Waarom niet?' Teleurgesteld keek Henry naar Emma. 'Niet zo zeuren, knul. Ik had je ook gewoon op de bus kunnen zetten dus wees blij dat ik je thuis breng.' Antwoordde Emma. 'Ik heb ook een naam hoor. Ik heet Henry.' Zei Henry. Emma zuchtte. Dit ging nog een lange rit worden.

*

'Dus in dit dorp woon jij?' Emma reed de hoofdstraat van het dorp Storybrooke binnen. 'Jep.' Antwoordde Henry. 'Heb je een adres voor mij?' Emma keek de jongen vragend aan. 'Ik zeg niks straat 44.' Antwoordde Henry. Midden op de weg stopte Emma de auto en ze stapte uit. Geïrriteerd keek ze om haar heen. Het was donker, koud en het had zojuist geregend. Ze had deze avond wel anders voor haar gezien dan met haar tien jarige zoon die ze als baby had afgestaan doorbrengen.

'Henry, zeg mij alsjeblieft waar je woont.' Smekend keek ze hem aan. 'Nee, ik wil niet naar huis.' Zei Henry. Emma keek de straat rond en ze zag dat er een man wandelde met een hond. Emma liep er naar toe.

'Sorry meneer dat ik u stoor maar weet u misschien waar Henry woont?' Emma wees naar de auto waar Henry inzat. 'Oh jazeker. Henry woont in de hoofdstraat op nummer 44.' Zei de man. 'Dankuwel.' Bedankte Emma hem. Emma liep terug naar de auto en ze stapte weer in. 'Hoofdstraat nummer 44.' Zei ze tegen Henry.

Emma reed de goede straat in en parkeerde de auto voor de deur. 'Mooi huis heb je.' Zei ze. Ze bekeek het huis van top tot teen. Het was een grote villa. 'Mijn moeder is de burgemeester.' Zei Henry zachtjes. 'De burgemeester? Kind wat een geluk heb jij.'

Emma wou het pad op lopen maar Henry hield haar tegen. 'Alsjeblieft breng mij niet terug.' Riep Henry uit. 'Ze maakt zich vast heel erg zorgen om je.' Antwoordde Emma. 'Mijn moeder houd niet van mij.'

'Henry.' Emma zuchtte en draaide zich om. 'Wees blij dat je een moeder hebt die voor je zorgt. Ik heb helemaal niemand.' Ze ging op haar knieën voor Henry zitten. 'Het is verschrikkelijk. Ik haat mijn leven hier.' Zei Henry. 'Dat is vast niet waar.'

De deur ging open en er kwam een vrouw naar buiten gerend. 'Henry!' Riep ze. Ze pakte hem beet en knuffelde hem. Wat ongemakkelijk ging Emma staan en ze keek toe naar de begroeting. Het zag er niet uit alsof zijn moeder hem haatte. Ze leek juist heel gelukkig met hem.

'Henry ben je oké? Waar was je? Wat is er gebeurd?' Bezorgd keek ze hem aan. 'Ik heb mijn echte moeder gevonden.' Henry rukte zich los en rende weg naar binnen. De vrouw keek naar Emma die er nog steeds stilletjes bijstond.

'Jij bent Henry zijn echte moeder?' Verbaasd keek ze Emma aan. 'Hai.' Antwoordde Emma droog. De vrouw bekeek Emma van top tot teen. 'Ik ben Regina.' Stelde ze zichzelf voor. 'Emma.' Antwoordde Emma.

'Wat dacht je van een glas appelsap van mijn heerlijke appelbomen?' Stelde Regina voor. 'Heb je iets sterkers?' Vroeg Emma.