Het stormt. Harde golven en de donker oppervlakte geven de eerste schooldag een spannende sfeer. Mijn vrienden Tad, Pearl en Sheldon glippen door het koraal weg van de les. Ik zwem hen achterna. Ze zijn naar de klif gezwommen, vanaf waar het open water begint. Ik ben hier nog nooit zo dicht in de buurt geweest. Mijn vader verbied het me. Toch zwem ik naar de rand en kijk ademloos naar de diepte.

De stroming is hier duidelijk sterker, maar nog steeds niet zo sterk dat ik, met een van mijn vinnen kleiner dan de andere, er door weg stroom. Een stukje verderop zie ik een schip dat heen en weer wordt geslingerd door de golven. Een voor een zwemmen Sheldon, Pearl en Tad over de rand, steeds een stukje verder dan de vorige. "Kom Nemo, hoe ver kan jij gaan?" spoort Tad me aan. Ik zwem richting de rand van de klif, maar ben er nog niet over heen of mijn vader houdt me tegen.

"Pap?" zeg ik verbaasd. "Nemo! zegt hij boos. Weet je wel hoe gevaarlijk het is om in het open water te zwemmen, al helemaal als het stormt? Je kan niet zo goed zwemmen als de anderen, je moet voorzichtig zijn." Ik krijg een kriebel in mijn buik. Hij is te bezorgd en nu is hij hier, op mijn eerste schooldag. "Ik kan goed zwemmen, pap, oke?"

"Nee, het is niet oké," zegt hij streng. "Je zou hier niet eens moeten zijn." Ik kan nooit iets doen. Er was zou niks zijn gebeurd, dat weet ik zeker. De kriebel in mijn buik groeit snel uit tot een kolkende massa. Mijn vader is te bezorgd, ten onrechte.

"Ik haat je," zeg ik zacht. Boos keer ik me om en zwem over de rand, naar de boot.

Ik hoor mijn vader mijn naam schreeuwen. Ik zwem nu sneller door. Als ik bij de boot ben, weet ik me nog maar net op de zelfde plek te houden. Ik draai me om.

"Nemo, kom terug hier," hoor ik mijn vader schreeuwen. Ik zwem nog een stukje door.

"Nemo," schreeuwt mijn vader weer. Opstandig hou ik mijn goede vin omhoog. "Raak de boot niet aan," schreeuwt mijn vader steeds strenger. Ik raak de boot aan, terwijl ik recht naar mijn vader kijk. Kijk, denk ik, niks aan de hand. Niks gebeurd.

Ik begin terug te zwemmen, totdat er voor me een mens in het water valt. Ik probeer weg van hem te zwemmen, maar kom niet ver, doordat hij me vastpakt in zijn hand.

"Pap!" schreeuw ik. Mijn boosheid voor hem is verdwenen. Het enige dat ik nu wil is dat hij me komt redden. Ik adem snel en kort terwijl ik me probeer te bevrijden uit de greep.

Een ander mens springt in het water en trekt het mens dat mij vasthoudt omhoog. Pap schiet naar achter en is niet op tijd bij me. Ik schreeuw nog een laatste keer naar hem voordat ik uit het water wordt getrokken.

Ik hap naar adem. Af en toe vallen er regendruppels in mijn mond, maar het helpt niks. Na wat lijk eeuwen wordt ik ergens op gegooid. De lucht klapt uit mijn kieuwen en ik zak langzaam weg.

Een van de mensen knijpt een hoed boven me uit en geeft me weer een beetje lucht. Al snel daarna wordt ik in een emmer gegooid. Ik voel het water langs mijn kieuwen stromen. Zodra ik weer helder ben, kijk ik omhoog, waar een voor een verschillende mensengezichten naar me kijken. Ik zwem dieper de emmer in.

De engste man heeft een paarse hoed, een dunne, zwarte snor en een venijnige grijns. Hij heeft een hond vast, die angstaanjagend blaft. De emmer wordt opgetild en als ik weer wordt neergezet, krijg ik wat eten in het water gegooid. Ik neem er wantrouwig een hapje van.

Zal pap me komen redden? Ik had uiteindelijk ongelijk; het ging toch wel mis. Hoe boos zal hij wel niet zijn? Ik zwem rondjes in de emmer. Hoe lang zal ik hier nog moeten blijven?

ddevonnel survalio10