Jade p.o.v. (11)

Ik zuchtte. Ik had mijn netste jurk aangedaan, zoals altijd, als er iemand kwam die iemand ging adopteren. Ik was elf jaar en ik haatte het om die jurk aan te doen. 'Kom Jade!' zei Noah enthousiast. Noah was mijn beste vriend. Hij pakte mijn hand en we renden samen naar de zaal.

Twee jongens liepen de zaal in. Ik zag al gelijk afkeurende blikken... Ik zuchtte en Noah liet mijn hand los. 'Zijn ze gay?' vroeg hij fluisterend. Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien zijn het gewoon vrienden,' zei ik. Noah knikte. Nora -de bitch- draaide zich naar ons toe en zei:' Ik hoop vrienden... Alleen al zijn ze gay, ze zullen toch mij willen.' Ik rolde met mijn ogen en zei:' Nora, luister nou maar gewoon.' Nora draaide haar rug naar ons toe en Mevrouw Smith begonnen te vertellen.

'Nou... Dit zijn Link en Joost en zei gaan vandaag even rondkijken. Dus blijf gewoon jezelf en let niet te veel op ze...' zei Mevrouw Smith. We knikten en de meesten liepen de zaal uit. Ik, Noah, Nora en nog twee jongens bleven in de zaal. In de zaal staan twee boekenkasten. Een banken en drie stoelen stonden om de brandende open haard. Ik en Alisha pakten een boek en gingen op de bank zitten. We deden alsof we lazen, alleen eigenlijk luisterden we de gesprekken van Joost, Link en de drie andere kinderen af.
'Dus... Zijn jullie gay?' vroeg Joris... Hij was 9 jaar, had licht blond haar dat in een kuif zat. Joost en Link knikten. Ik keek over mijn boek naar Nora die afkeurend naar de grond keek. 'Hebben jullie er iets op tegen?' vroeg Joost. 'Nee, natuurlijk niet!' zei Nora met de meest neppe glimlach die ik ooit had gezien.
'Hoe heten jullie eigenlijk?' vroeg Link. Joost liep naar mij en Noah toe en begon een gesprek met ons aan

'Hey,' begon hij. 'Goedemorgen meneer Bouhof,' zeiden ik en Noah in koor. We moesten altijd beleefd blijven. 'Noem me maar gewoon Joost hoor,' zei Joost. 'Hoe heten jullie?' vroeg hij. 'Dat is Noah en ik ben Jade,' mompelde ik. Joost knikte, alleen ik had het gevoel dat hij het niet goed had verstaan. 'Joost, ga je mee?' vroeg Link die naar ons toe liep en Joost zijn hand pakte. Joost liep samen met Link weg.

Weken gingen voorbij en zoals altijd had Mevrouw Smith de pik op Noah. Zijn armen zaten onder blauwe plekken en hij zat stil op bed. Ik ging naast hem zitten en legde een hand op zijn been. Hij kreunde en ik haalde snel mijn hand weg. 'Kom! Ze gaan bekend maken wie ze gaan adopteren!' schreeuwde Nora die de kamer binnen rende. Ik zuchtte en liep samen met Noah naar de zaal.

'Ze hebben gekozen voor een meisje... Dus dat is pech voor de jongens,' zei Mevrouw Smith. Ik zag de jongens neergeslagen naar beneden kijken. Noah keek verdrietig naar beneden. 'Jade, jij mag je spullen pakken en met deze twee heren meegaan.' Ik was even verbaasd, toen alle jaloerse blikken naar mij gericht waren. Ze konden mij toch niet kiezen? Ik keek naar Noah die op instorten stond. Ik knikte en liep samen met Noah naar mijn kamer. Hij begon te huilen. Dit was de eerste keer dat ik dat hem zag doen... Ik omarmde hem. 'We moeten afscheid nemen...' zei ik zachtjes. Noah knikte en zei:' We houden toch nog wel contact?' 'Tuurlijk!' Ik liet hem los en duwde hem op mijn bed. We begonnen te praten, terwijl ik mijn koffer aan het inpakken was.

'Dus u weet zeker dat u dit kreng wilt meenemen? We hebben betere kinderen hoor,' zei Mevrouw Smith. Ik stond naast Joost met mijn koffer. Joost negeerde haar en zei:' We hebben alle papieren ingeleverd toch?' Mevrouw Smith knikte en was duidelijk niet blij dat Joost haar zo behandelde. 'Heb je afscheid genomen van je vrienden?' vroeg Joost. Ik knikte en keek naar Noah die lachend met tranen in zijn ogen tegen de muur stond. Ik kreeg zelf ook tranen in mijn ogen en vroeg:' Kunnen we gaan?' Link knikte en pakte mijn koffer. Ik zwaaide naar Noah en liep met Link en Joost mee.

'We hebben twee kamers waaruit je kan kiezen,' zei Link. Hij leidde me naar boven waar ook de badkamer en de kamer van Joost en Link was. De eerste kamer had een schuine muur. Onder die muur zaten de kasten waar mijn kleding in kon. (Foto bovenaan) De muren waren licht grijs en het bed en het bureau waren wit. Er waren planten. Op de muur met de boekenplanken stonden leesboeken en schoolboeken. 'Waar ga ik naar school?' vroeg ik aan Link. 'De school die hier ongeveer vijf minuten fietsen vandaan is. De school heet Het Kompas ofzo,' zei Link. Ik knikte en keek naar de andere kamer. Die had dezelfde schuine muur, kast idee. Alleen deze kamer was donker blauw. Het bureau was donker bruin en het bed was zwart. Er stonden ook boekenplanken met schoolboeken en leesboeken. Ik wist gelijk wel kamer ik wilde. 'Mag ik deze kamer?' vroeg ik terwijl ik de donkerblauwe kamer in liep. Link knikte en zei:' Ja, natuurlijk!' hij pakte mijn koffer en legde het in mijn kamer. 'Leg je spullen maar neer op de plek waar je wil. Tot straks,' zei Link. Ik knikte en begon mijn spullen in te richten.

-Een jaar later (12)

Ik zat in de klas. Groep 8 om precies te zijn. Ik was sowieso niet de populairste van de klas. Dat kwam doordat mijn ouders twee jongens zijn en door mijn kleding style. Ik had een paar goede vrienden en ik begon steeds socialer te worden. Ikzelf was bi en ja... Transgender? Denk ik. We hadden het over grootouders. Hoe moest ik dit uitleggen? De juffrouw vroeg:' Wie kent zijn opa of oma?' zo vroeg het op zo'n manier waardoor ik bijna moest kotsen... Ik ken sowieso niet mijn échte grootouders, alleen de ouders van Joost en Link ken ik ook niet... Wil ik ook niet kennen eigenlijk. Meer dan de helft van de klas staken hun vingers op. De juffrouw wees wat kinderen aan die wat over hun grootouders kwijt wouden. Ik keek naar mijn tafel, ik was erg ongeïnteresseerd in dit onderwerp. 'Wie heeft zijn opa of oma nooit gekend?' vroeg de juffrouw. De andere kinderen... Wie anders?! Ik zuchtte en stak mijn vinger 'Zijn jullie opa's of oma's al op jonge leeftijd gestorven?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist niet eens of ze nog leefden. 'Jij dan Jade, hou zit het met jou opa's en oma's? Je hebt er dan in totaal acht als alles goed is gegaan,' vroeg de juf. Ik haalde mijn schouders op en zei:' Alle acht nooit gekend,' zei ik. Ik hoorde de kinderen zachtjes lachen, behalve mijn vrienden. Ik leunde tegen de rugleuning aan en zei:' Ik wil ze ook niet kennen.' De juffrouw lachte ongemakkelijk en vroeg:' Waarom dan Jade?' Ik hoorde de kinderen harder lachen. 'Ze mishandelen mensen,' zei ik met een glimlach. De klas was stil, net zoals de juf. 'Wie dan?' vroeg de juf. Was ze nou zó dom?! 'Mijn ouders... Mijn grootouders hebben mijn ouders mishandelt,' zei ik. De juffrouw schudde haar hoofd. Ik, Joost en Link wisten alle drie dat dit gesprek eraan kwam... Ooit. 'Oké, klas, we gaan verder met een ander onderwerp...' Ik grijnsde. Mooi zo. Eindelijk dit gezeur niet meer.

In de pauze van die dag riep de juf me bij haar. Ze hield een hele preek over dat ik niet mocht liegen en ik dacht alleen maar aan hoe dom dat mens was. 'Ik heb niet gelogen, je kunt het ze zelf vragen,' zei ik. De juffrouw zuchtte en vroeg:' Dus je wilt dat je gestraft word?' Ik facepalmde mezelf en zei:' Nee, ik wilt dat u ze belt en zegt dat ik heb gelogen.' De juffrouw deed het en toen ze klaar was met het verhaal uitleggen werd haar gezicht spierwit... 'Het spijt me zo erg voor jullie,' zei de juf tegen de telefoon. 'Ik wist niet dat het jullie nog steeds zo erg raakt...' zei ze. Ze hing op en ik voelde de tranen in mijn ogen. Ik probeerde ze weg te knipperen, alleen het werden er alleen maar meer. Dit was dus de reden waarom ik dit onderwerp haatte.

-Een jaar later (13)

Jeremy en Harm hadden een nieuw kind geadopteerd. Hij heette Tyler. Ik had gehoord dat hij jong was, dus het eerste wat ik dacht was een nieuw speelmaatje voor Emma. Alleen toen ik hoorde dat hij een maar jaar jonger was als mij was ik best blij. Eindelijk niet meer alleen... Ik had hem nog nooit gezien en hij zou op een woensdag middag kennis komen maken. Alleen wat er die woensdag middag gebeurde, zou ik nooit vergeten.

De middelbare was een hel... Ik werd in elkaar geslagen, uit gescholden en niemand mocht me. Zelfs de vrienden die ik had op de basisschool negeerden me omdat ze bang waren dat ze zelf gepest werden. Ik werd zelfs zo erg dat ik bang was om t-shirt of korte broeken te dragen voor beledigende opmerkingen over mijn lichaam. Ik begon me te snijden en ik zat steeds vaker alleen thuis. Ik had geen zin in gezelschap. Ik begon mijn eigen muziek te schrijven en te maken. Ik uploadde het op YouTube... Ik zette mijn gezicht er niet op. Het was alleen mijn stem met de tekst van het liedje. Ik had niet de meeste abonnees, alleen ik had er ongeveer honderd, tweehonderd abonnees. Ik was er trots op. Ik zette een masker op. Thuis en op het internet was ik vrolijk, alleen ik was elke dag tot drie uur wakker omdat ik te bang was voor de volgende dag.

Ik werd die woensdagmiddag opgewacht. Ik was bang en ik fietste zo snel mogelijk naar huis. De jongens duwden me van mijn fiets af en trapten de fiets kapot... Mij en mijn hart ook. Ik liep huilend naar huis. Ik smeet mijn fiets tegen een muur en rende naar binnen. 'Jade, wat is er gebeurd?' vroeg Joost die naar me toe wou lopen. Ik keek langs hem heen naar Tyler. Ik was helemaal vergeten dat hij hier kwam. Ik duwde Joost weg en rende naar boven. Ik smeet de deur achter me dicht. Mijn lichaam trilde en ik keek naar mezelf in de spiegel. Bloed droop uit de wonden en ik hijgde. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn ogen vielen bijna dicht door vermoeidheid.

Na een paar minuten klopte iemand op de deur. 'Mag ik binnenkomen?' ik hoorde de stem van Joost. Ik trilde nog steeds en bleef naar mezelf staren in de spiegel. De deurklink ging naar beneden en langzaam ging de deur open. 'Jade, vertel alsjeblieft wat er is gebeurd,' zei hij. Ik werd boos... 'Noem me geen Jade! Ik wil geen Jade zijn, Jade is kut!' schreeuwde ik. De tranen stroomden harder over mijn wangen. Joost omarmde me en aaide geruststellend over mijn rug. 'Ik wil geen meisje zijn...' zei ik zachtjes. Ik voelde hoe mijn adem stokte en ik hoorde Joost in mijn oor fluisteren:' Het is oké, ik had het al wel verwacht... Waarom denk je anders dat we die jongenskleding kochten?' Ik lachte zachtjes en Joost liet me los. 'Ik laat je even alleen, goed?' Ik veegt mijn tranen weg en knikte. 'Ja, is goed.'

'Jade, wil je even beneden komen?' hoorde ik Link van beneden schreeuwen. Ik liep naar beneden en zag Joost samen met Link op de bank zitten. 'Emma, ga maar even naar boven,' zei Joost. 'Nee!' zei Emma eigenwijs. 'Emma alsjeblieft...' zei Link en hij stond. Hij pakte Emma op en liep naar boven, na een paar minuten kwam hij terug en ging weer op de bank zitten. Il ging op de stoel tegenover ze zitten. 'Jade, vertel nu wat je vanmiddag wou zeggen,' zei Joost. Ik begreep het niet. 'Wil je echt een jongen zijn?' vroeg Joost. Ik knikte. Ik wou geen meisje zijn... Nooit gewild. 'Dan gaan wij jou niet tegenhouden,' zei Link. Joost en Link glimlachten. Ik keek verbaasd naar ze en vroeg stotterend:' M-Mag ik een j-j-jongen zijn?' De tranen stonden in mijn ogen. Joost en Link knikten. Ik begon te huilen en te lachen tegelijk. Ik omarmde Joost en Link en zei de hele tijd:' Dankjewel, Dankjulliewel!' Ik hoorde de stem van Emma vragen:' Is Jade verdrietig?' Ik glimlachte en zei:' Nee, Jade is niet verdrietig.'

Jason p.o.v. (15)

Samen met Tyler liep ik naar huis. Het was raar, want normaal is Joost altijd op woensdag vrij. Er lag een briefje op tafel.

Lieve Familie.
Ik ben weg samen met Harm.
Mis ons niet.
We zijn weg.

Ik voelde de tranen in mijn ogen komen. 'Joost en Harm zijn weg,' zei ik zachtjes. Tyler omhelsde me en ik hoorde hem ook huilen.

Nadat Tyler en Jason weer normaal konen praten belden ze in paniek Link en Jeremy op. Niemand wist waar ze was...

Ze Vluchtten voor iets... Dat is het enige