-We zijn nu 3 maanden verder van dat de ouders kwamen-

Joost p.o.v.

Ik werd wakker door de wekker en ik keek naar de koffer die al een paar dagen op een stoel lag. We zouden vandaag naar onze geboorteplaats gaan. Kijken of er nog dingen zijn verandert. -we hopen van niet- 'Linkie, wakker worden.' Zei ik en ik schudde Link voorzichtig door elkaar. 'Hm, ik wil niet.' Zeurde Link en hij trok de deken over zich heen. Ik zuchtte en stond op. Ik trok het gordijn open en zonnestralen schenen door het raam naar binnen. Ik hoorde Link kreunen en hij kwam onder de deken vandaan. Ik ging op het bed zitten en haalde mijn hand door Links haar. Link zei:' Moest dat?' Ik grinnikte en zei:' Ja.' Ik gaf hem een kus op zijn wang. 'Het gaat vandaag warm worden, wat wil je aan?' Vroeg ik en ik trok Link uit bed. Hij lag op de grond en ik liep naar de kast. 'Een pyjama.' Zei Link. Hij stond op en ging achter me staan. Hij sloeg zijn armen om me heupen en keek mee over mijn schouder. 'Die broek en dat t-shirt.' Zei hij en hij wees naar de kledingstukken. Ik knikte en pakte de kleding. 'Hier.' Zei ik en ik gooide ze op het bed. Link deed zijn slaap shirt uit en begon zich om te kleden. Ik pakte ook wat kleding en deed hetzelfde.

'Lets go!' Schreeuwde Jeremy hyper. 'Jer, rustig! Er slapen nog mensen.' Zei ik. Jeremy werd rood en zei:' Sorry.' Harm gaf me een stomp en zei:' Niet zo gemeen doen tegen Jeremy.' Ik keek naar Harm en lachte. 'Wat wil je doen? Kleintje.' Harm en Jeremy begonnen allebei te lachen. 'Joost, doe niet zo gemeen.' Zei Link en hij sprong op mijn rug. 'Waarom gaan we eigenlijk niet met de auto?' Vroeg Harm. 'Omdat je daar moeilijk kan komen met de auto, trein is sneller en makkelijker.' Zei Link die van mijn rug afsprong en zijn arm om me nek deed. 'Niet zo klef doen in de trein, hé Linkie?' Vroeg ik. Link keek me nep verdrietig aan. Ik glimlachte en kuste hem. Harm zei lachend:' Auw, mijn ogen! Ze verbranden! Whaa!!' 'Wat zijn wij een stel kinderen.' Lachte ik. Jeremy knikte instemmend. 'Laten we maar snel gaan, voordat onze trein wegrijd.' Zei Jeremy en we liepen snel door naar het station.

'Oké, dus we weten waar iedereen heen gaat?' Vroeg Link. Ik zei niks, ik staarde naar buiten. 'Joost?' Vroeg Link en hij schudde aan mijn schouders. 'Ja?' Vroeg ik. Link zuchtte en zei:' Dus we weten waar iedereen heen gaat?' Ik knikte en ik keek weer naar buiten. Ik was eerlijk gezegd gewoon bang omdat ik wist dat er iets niet goed zou gaan. 'Station *** nu uitstappen.' Zei de stem uit de speaker. Link trok aan mijn arm. 'Tot zo jongens.' Zeiden Harm en Jeremy nog en we liepen allebei een andere kant op.

'Joost? Is er wat? Je bent zo stil.' Zei Link. Ik zuchtte en zei:' Ik ben gewoon bang.' Link pakte mijn hand vast en gelijk werden er boze blikken naar ons gestuurd. Onze ouders zouden vast niet echt geliefd zijn toen ze hier woonden. 'Waarvoor?' Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar de grond en Link zei:' We zijn er bijna.' Ik sloot mijn ogen en liet me leiden door Link. Zijn voetstappen gingen langzamer, nog een paar stappen. We stonden stil. Link kneep in mijn hand en zei:' J-Joost?' Ik opende mijn ogen en keek naar voren. Een groot gebouw stond op de plek van waar eerst het park stond. 'D-De boom...' Zei Link zachtjes. Hij had veel waarde aan een ding gehecht. Ik wist dat Link het k*t zou vinden dus voordat hij het echt realiseerde drukte ik hem tegen me aan. 'Link, we zijn nog steeds bij elkaar.' Zei ik zachtjes. Link duwde zichzelf van me af en schreeuwde:' Het is niet de boom! Het zijn de herinneringen! We hebben elkaar voor het eerst gekust toen we in die boom zaten! Joost, snap je het echt niet?!' Zijn stem klonk boos en gebroken. 'Link.' Ik wou zijn hand pakken maar hij gaf krabde me. Zijn nagels waren scherp waardoor er een straaltje bloed over mijn arm rolde. 'Joost ik weet dat we bij elkaar zijn, alleen de herinneringen! We zouden later met onze kinderen hier lopen en zeggen:' Bij die boom hebben we voor het eerst gekust!' Dat had je beloofd!' Tranen liepen over zijn wangen die niet meer gestopt konden worden. 'Link, ik kan er toch niks aan doen?' Vroeg ik zachtjes. 'Dat kon je wel!' Hij sloeg me en ik bleef rustig. 'Hoe kan je nog rustig zijn?! Al onze herinneringen zijn weg!' Schreeuwde Link nog harder, nog bozer en nog gebrokener. Link trapte me en rende weg. Ik beet op mijn kiezen en rende achter hem aan.

'Link! Stoppen! Nu!' Commandeerde ik. Link bleef renmen totdat hij struikelde over een losliggende steen. Zijn knie lag open en het leek of hij zijn enkel verdraaide. Hij pakte zijn enkel vast. Hij begon nog harder te huilen en hij begon te schreeuwen. Ik liep voorzichtig naar Link toe en tilde hem op. Hij stopte met schreeuwen. Ik ging op de stoep zitten en zette Link naast me neer. 'Joost, het spijt me zo.' Zei Link zachtjes. Ik glimlachte naar Link, maar zweeg. 'Waarom ben je niet boos?' Vroeg Link. Ik keek hem aan, zijn wangen waren nat en de tranen bleven stromen. Ik trok Link naar me toe en zei:' Omdat we elkaar nog hebben. Het is een boom, de boom kan weg zijn, maar onze herinneringen niet.' Link liet zijn hoofd rusten op mijn schouder. Ik pakte zijn hand en gaf er een klein kusje op. Mensen begonnen dingen naar ons te roepen. Ze schreeuwden:' Faggots! Ga weg uit ons dorp!' 'Homo's zijn hier niet toegestaan.' Ik zag een paar meiden en jongens onzeker om,zich heen kijken. Een meisje moest zelfs huilen. Ik snapte wat ze voelde... Ik stond op en nam Link in mijn armen. Ik rende weg.

Harm p.o.v.

We liepen naar het stuk waar mijn huis eerst stond. Voor de brand. 'Ben je zenuwachtig?' Vroeg Jeremy. Ik knikte. Jeremy pakte mijn hand vast en we liepen naar de open plek wat geen open plek meer was. Het was een gat met rood lint erom heen. 'Jer... Ik voel me opeens heel duizelig...' Zei ik zachtjes. Jeremy zei:' Ga anders hier even zitten... Ik ga even iets vragen. Goed?' Ik knikte en zei:' Beloof je dat je snel terug komt.' 'Beloofd.' Zei Jeremy en hij liep weg.

'Ze gaan hier een nieuw park maken. 'Zei Jeremy die terug kwam rennen. Ik knikte zachtjes. Ik had het gevoel dat ik elk moment mijn ontbijt kon uitspugen. 'Gaat alles wel goed? Je ziet wit.' Zei Jeremy en hij ging naast me zitten. Ik schudde mijn hoofd. Jeremy sloeg een arm om me heen. 'We hebben altijd de foto's nog.' Zei Jeremy zachtjes. Ik slikte mijn braaksel dat omhoog kwam weg en begon te huilen. 'Awh lieverd, wat is er nou?' Vroeg Jeremy lief en hij drukte me tegen zich aan. 'Wat nou als er bij ons ook ooit een brand komt... Wat nou als ik jullie ook kwijt raak?' Ik voelde mijn braaksel weer omhoog komen en duwde snel Jeremy van me af. Ik gaf naast me over. Jeremy tilde me op naar een andere plek en zei:' We verlaten jou nooit... Onthoud dat.' Ik knikte zachtjes en veegde als een klein kind met mijn mouw mijn mond schoon. Jeremy glimlachte en vroeg:' Gaat het al wat beter?' Ik knikte. Ik hoorde iemand onze kant opkomen. Ik zag Joost met Link in zijn armen naar ons toe rennen. 'Jongens?' Vroeg Jeremy. Ik zag een snee op Joost zijn arm zitten en Link zijn knie lag open. Er liepen tranen over Links wangen. 'Link? Wat is er gebeurd?' Link veegde zijn tranen weg en zei:' Te veel...' Joost legde Link neer en keek naar het gat met lint eromheen. 'Harm... Gaat het?' Vroeg hij en hij keek ook even naar het braaksel dat langs de stoep lag. Ik knikte en zei:' Laten we maar naar ons hotel gaan, dan kunnen we daar even praten.' De anderen knikten instemmend. Joost hielp Link opstaan en ondersteunde hem naar het hotel.

Jaaa....
Ik heb niks te zeggen...
Bye!