Kabanata 3

↭Riffle Point Of View↭

I am comfortably lying on my bed while watching a movie in my 16 inches flat screen TV when I heard three knocks on my bedroom's door before it swung open.

"Riffle, apo."

Agad akong napabalikwas ng bangon nang makitang si grandma pala ang pumasok.

"Grandma." Tumayo ako at inalalayan itong umupo sa sofa ko dito sa kwarto. "What's brought you here, grandma?"

"It's about your cousin." Mahinahong saad nito.

"What's about her, grandma?"

"We are worried about her, me and your grandpa. She's not the same old Sloanne that I know. She's too serious and fierce. I know that she's having a hard time right now but we are really worried about her health. She barely go home here and when she do she always have new wounds came from different kind of weapons." Mahaba at malungkot na lintanya niya.

I can see clearly on her face especially in her eyes that she's really worried. I know what she feel. Nag aalala din naman kasi ako sa pinsan ko na iyon. Kahit naman ganun ang ugali nun ay mahal ko iyon. Sadyang napakatigas lang talaga ng ulo niya. Tss.

"I already talk to her, grandma but as usual, she refuse to listen to me. She's really a hardheaded brat." Ngiwing saad ko.

Naalala ko na naman tuloy yung ginawa niya sa akin kagabi. Utusan daw ba yung robot niya na ibalibag ako sa labas? Ugh! Hanggang ngayon tuloy ay masakit pa rin ang pang upo ko.

Kung pwede ko lang talagang suntukin yung robot na iyon ay baka nakatikim na sa akin iyon kaso hindi naman ako tanga para suntukin ang isang bakal dahil paniguradong ako lang rin ang masasaktan. Tried and tested na kaya yun! Dati kasi hindi ko alam na robot pala yun kaya nung binalibag niya ako sa labas ay sinuntok ko siya kaso ako lang ang nasaktan. Namaga pa nga yung kamao ko nun dahil sa lakas ng pagkakasuntok ko sa kanya na ako lang rin naman ang nasaktan.

*-.-*

Yung pinsan ko naman na kasing iyon hindi man lang ako sinabihan na robot pala yun. Sinabihan pa nga akong tanga eh. Ang bait po niya 'no? Tss

*-.-*

Napabalik ako sa reyalidad ng hawakan ni grandma ang balikat ko.

"Please, Riffle, apo. Convince her to go back to the Philippines. I want her to be here in Korea with us but if that means that she'll going to ruin her life—then I am willing to let her go. Please convince her, apo. I know she will be fine there with her friends." Grandma said in a pleading tone.

I can see in her eyes how sad and sincere she is. I know her. She really love my cousin. Actually, Sloanne is her favorite of all her grandchildren though I'm the one who always with them. Its fine by me. I don't take it seriously. No hard feelings. I know they love us all.

"I'll talk to her again, later." Ngiting sabi ko.

She also flashes a sweet and sincere smile. "Thank you, apo." Aniya saka ako hinalikan sa pingi.

She's always this sweet. That's one of the reason why I never loathe Sloanne for being our grandparents favorite. Our grandparents treat us fairly. Its just that Sloanne is really special to our family because she's our only damsel.

Inalalayan ko si grandma na tumayo at inihatid ko pa siya sa kwarto nila ni grandpa.

"Anyway, apo, how's Irish, your cousin's best friend? I haven't hear any about her since Sloa came back here. You're also friends with her right?" Aniya nang makarating na kami sa pinto ng kanilang kwarto.

Bigla naman akong nakaramdam ng magkahalong pag aalala at awa nang marinig ang pangalan ni Irish. Grandma is right. I am also Irish friend. Kaya nga nalulungkot at nag aalala ako ngayon para sa kanya eh.

I know that just like my cousin, she's also having a hard time right now because of Hiro's death. Alam kong nahihirapan at nasasaktan din siya gaya ni Sloa sa mga panahong ito. Pareho nilang matalik na kaibigan si Hiro. Katunayan nga ay mas matagal niya pang nakasama ito kasya sa pinsan ko. They are really close. Para na nga silang magkapatid kaya talagang napakahirap para sa kanya ang pagkawala ni Hiro.

Sloanne is undeniably strong and brave. She can handle anything without the help of others. She wants to work with her own. She can hide her real feelings using her emotionless or fierce face. And most of all she can stand alone in a deep sorrow.

But Irish is not that strong like she is. Irish can't survive everything without the help of the others especially her friends/mates. She's more comfortable to work things with the help of her mates. She might hide her real feelings by her serious face but she can break easily. And most of all she's not that strong enough to stand alone in a deep sorrow that cause by Hiro's death.

She's not definitely like Sloanne and that's the sad truth. I know its really hard for her to continue her life without Hiro and Sloanne by her side. I pity her. I'm sure she's really broken right now.

Hindi ko namalayang nasa loob na pala ako ng kotse ko at mabilis na nagmamaneho patungo sa mansion ng pinsan ko. Maayos na din ang bihis ko at hindi na simpleng pambahay lamang.

Hindi ko man lang namalayan ang mga nangyayare sa paligid ko. Ano kayang isinagot ko kay grandma doon sa tanong niya tungkol kay irish? O kung sumagot nga ba ako o basta ko nalang siyang iniwan?

Damn! I'd been preoccupied!

Nang makarating ako sa mansion ni pinsan ay agad kong pinindot ang maliit na button malapit sa manobela. Hindi mo iyon makikita kung hindi mo pakatitignan ng mabuti. Napakaliit lamang kasi nun at kakulay pa ng kotse. Mabuti nalang talaga ako ay kabisado ko na kung saan ang eksaktong kinalalagyan nun kaya hindi na ako nagpapakahirap pa.

Ilang sandali lang ay automatic na bumukas ang gate kaya tuluyan ko ng napasok at nagarahe ang kotse ko sa loob.

Agad akong bumaba ng kotse at dumiretso sa rooftop kung saan ang HQ niya.

"Sloanne." Saad ko sa harap mismo ng pintuan.

"Master's not here, Riffle." Narinig ko ang robotic na boses mula sa isang maliit na speaker na nakalimutan ko kung saan nakalocate.

*-.-*

Maliit lang rin kasi iyon at hindi mo rin mahahalata. Ewan ko ba doon sa pinsan ko na iyon. Napakahilig sa mga bagay na tago at hindi agad mapapansin.

"Where is she, Blaire?" Tanong ko sa main computer system ni pinsan.

Ang weird talaga sa feeling kapag kinakausap ko itong Blaire na ito pati na rin yung Blaine. Pakiramdam ko baliw ako tuwing kakausapin ko yung dalawang iyon. Kung iisipin mo kasi sinong matinong tao ang kakausap sa computer system? Yeah, I know. Hindi lang sila ordinaryong computer system dahil nagsasalita rin naman sila pero ang weird pa rin sa pakiramdam. Minsan nga iniisip ko kung paanong naaatim ni pinsan na kausapin itong mga computer niya. May saltik na rin ata.

"She go outside to terminate some mess." Sagot nito na ikinalaki ng mata ko.

"Shibal! Jilalhane!" (Fuck! Bullshit!) Malutong na mura ko.

Halos lumuwa naman ang mga mata ko sa gulat nang marinig ang tugon ng computer.

"Michinsaeki..." (Crazy bastard...)

Wahh!! Pakiramdam ko si pinsan yung nagsabi nun sa akin ang kinaibahan lang ay robotic tone ang pagkakasabi! Nahawaan na niya ng virus yung computer niya!

"Blaire." Nagbabanta ang tinig ko.

I heard her chuckle that made my eyes wide as fuck! Computer na tumatawa! Nababaliw na ata ako!

Marahas kong iniling ang ulo ko nagbabakasakaling mawala ang kahibangan ko.

"Let me in, Blaire. I'll just wait for my cousin inside." Seryoso nang ani ko.

Matagal siyang natahimik kaya bahagya akong nagtaka. Anong nangyare doon? Nawala?

"Blaire?" Tawag ko pa dito. "Blaire, ano ba? Open this goddamn door!"

"Master said no." Sa wakas ay muli na itong sumagot.

"Anong no?! Ano ba?! Open this bullshit door or else I'm going to break it!" Inis na banta ko.

"Break it if you can, Riffle Shin." Parang nang aasar na saad nito.

"Ugh! Fuck this shit!"

Sunod sunod pa akong nagmura habang mariin na nakakuyom ang kamao at pilit na pinipigilan ang sarili ko na huwag suntukin o sipain ang letche'ng pinto na ito. Banas na banas na ako pero hindi ko pwedeng pagbuntungan itong pinto. Tanga lang ang gagawa non dahil ang pinto na ito ay gawa sa bakal kaya kung pagbubuntungan mo ito ng galit or inis mo ay siguradong magsisisi ka dahil ikaw rin ang masasaktan.

↭↭↭

↭Sloanne's Point Of View↭

Nang bumukas ang pintuan ng elevator sa 7th floor ng hotel ay nagmamadali na akong lumabas. Dito kasi sa palapag na ito ang unit ng una kong target para sa gabing ito.

Sa pagmamadali ay may nakasalubong akong ginang at nagkabanggaan kami.

"Mianhe." Aniya saka bahagyang nagbow.

Hindi ko nalang siya pinansin at nagpatuloy sa mabilis na pagtahak ng daan patungo sa room 140.

138

139

140

Nandito na ako sa harap ng kwartong pakay ko. Hindi pa rin ako pumapasok at kunot noo lang na nakatingin sa pintuan.

Ang weird lang kasi. Maickel Melero, my first target for tonight, is one of the sumptuous businessman here in Korea. According on his profile, siya daw ay masyadong conscious sa security niya. May pagkaparanoid kasi siya na iniisip niya ay minuminuto ay may magtatangka sa buhay niya na hindi naman talaga imposibleng mangyare dahil isa siyang mayamang businessman.

Kaya naman ayun ang pinagtataka ko. Kung totoo man ang sinasabi sa information na nakalap ni Blake—bakit niya hahayaang bukas ang pinto ng kwarto niya. It's not widely open pero nakasiwang ito. Weird, right? Kung paranoid ka bang may magtatangka sa buhay mo ay hahayaan mong nakasiwang ang pinto ng unit mo? Definitely not.

Ipinagkibit balikat ko nalang ito at hinanda ang aking sarili sa mga posibleng mangyare. Mamaya ay inaabangan na pala nila ang pagdating ko at atakehin ako pagkapasok ko.

But into my surprise, walang kahit na sinong sumugod sa akin. Walang mga tauhan. Dim ang lights. Nasaan na kaya ang hayop na Maickel Melero na iyon?

Una kong tinungo ang kusina pero wala. Hindi naman kalakihan itong unit niya kaya hindi ako nahirapang halughugin ito ngunit hindi ko siya nakita. Isa nalang ang hindi ko natitignan at iyon ay ang kanyang kwarto.

Dahan dahan kong pinihit ang siradura non at unti onting binuksan. Madilim ang buong kwarto. Iisipin mo agad na walang tao dito pero dahil wala namang nireport sa akin si Blaine na may umalis sa mga target ko ay sigurado akong nandito lang siya. Siguro ay nagtatago lang.

Hinanap ko ang switch ng ilaw. Nang mahanap ko ito ay walang takot ko itong binuksan. Wala akong pakialam kung malaman niyang nandito ako. Mas gusto ko yun, actually. Gusto kong mawindang ang buong sistema niya sa presensya ko.

"Fuck!" Malutong na mura ko.

Imbis kasi siya ang mawindang ay kabaliktaran ang nangyare dahil ako ang nawindang.

May limang mga lalaki na pareparehong nakaitim na suit ang nakaratay sa sahig at naliligo na sa sarili nilang mga dugo. Brutal ang pagkakapatay sa mga ito. Puno silang lahat ng saksak sa iba't ibang parte ng kanilang katawan. May isa pa akong nakitang ginilitan sa leeg habang ang dalawa naman ay halos makita na ang laman loob sa pagkakawakwak ng kanilang tiyan. Inatake ng aswang? Nah. Hindi ganon ang itsura nun. Its more like ginamitan ng matulis na bagay. Either dagger or scissor.

Nang ilibot ko pa ang paningin ko ay nahagip ng mga mata ko ang taong hinahanap ko. Si Maickel Melero. Nakahiga ito sa kanyang kama. Kung titignan ay para lamang siyang mahimbing na natutulog sa kanyang malambot na kama. Well, let's just think that he's sleeping except sa katotohanang puno ito ng saksak sa iba't ibang parte ng katawan, may bala ng baril sa noo, parang inatake ni wolverine ang dibdib at tiyan at may gunting na nakatarak sa kanyang leeg. Punong puno na din ng dugo ang kama niya. Yeah, let's just think that he's sleeping.

Napairap nalang ako sa kawalan sa katotohanang may nauna na sa akin na gustong kitilin ng buhay niya. Nakakainis man isipin na hindi ako ang gumawa ng karumaldumal na bagay na iyon ay nagapasalamat pa rin akong patay na ang hayop na Maickel Melero na iyon.

Sino kaya ang gumawa nun? Sana naman makilala ko para na rin mabigyan ko ng malaking pabuya. Kung gusto niya ay pwede kong ibigay sa kanya ang businesses na pag aari ng taong pinatay niya, ni Maickel Melero. Kayang kaya kong ibigay iyon sa kanya in just a one snap.