Regenstorm en de dokter waren het erover eens dat mijn vader me wel in het oog moet houden. Hij wist van Tiana en Jim, anders had hij hem niet ontvoerd. Zijn strafblad was leeg. Hij had niets te maken met mijn vader. De enige connectie ben ik. Dat wil volgens hen ook zeggen dat hij wist van mijn relatie met Tiana. Wat hij alleen kan weten als hij me in het oog houdt. Tiana en ik zijn nooit zo'n koppel geweest die veel deelt op sociale media. Het kostte ons te veel moeite.

Toen ik vroeg of hij dan ook niet zou weten dat ik met hen samenwerk, zeiden ze dat we beter van het beste konden uitgaan. Hij zou me graag willen zien, hij zou het beste voor me willen. Bovendien zou hij me goed kunnen geloven als ik hem wijs zou maken dat de politie en superhelden helpen geen eigen keuze was.

Daar moet ik hen gelijk in geven. Hij zou me vragen waarom ik het deed, ik zou het hem zeggen en hij zou me vragen te vluchten. Hij zou zijn uiterste best doen om me ervan te overtuigen dat ik me beter bij hem kan aansluiten. Een leven geweid aan protesteren tegen helden - tegen Regenstorm. Tegen Rachel, die ik pas net echt leer kennen.

Ze heeft vast ook ergens een familie. Een geschiedenis. Een leven. Ze is niet alleen mijn vaders aartsvijand.

Mijn vader was altijd de soort vader die vroeg waarom ik iets deed of zei, nooit degene die zomaar van iets uitging. Hij wilde altijd mijn eigen verklaring horen. Hij wist het wel als ik loog. Iets met mijn wenkbrauw die een beetje op en neer gaat. Ik denk niet dat hij mijn leugens nu nog zo makkelijk zou kunnen doorprikken.

Het wordt me toegestaan om mijn briefje aan mijn vader te schrijven wanneer ik alleen ben, in een veilige omgeving. Op voorwaarde dat ik het eerst laat nalezen voor ik het naar de afgesproken plaats breng in de hoop dat mijn vader het daar zal vinden.

De hele weg van de superheldeninstantie naar mijn appartement denk ik na over de woorden die ik zal gebruiken.

Ik had altijd het idee dat ik wist welke onderwerpen en welke woordkeuzes welke emoties zouden triggeren bij mijn vader. Beginnen over mijn moeder deed hem dichtklappen en de pijn weglachen. Beginnen over zijn werk deed hem openbloeien, net als praten over mijn eigen interesses en ambities.

Toen ik hem zei dat ik graag iets wilde gaan doen met fotografie was hij in de wolken. Hij kocht me een camera - eerst een goedkoop model, voor het geval ik het toch niets meer zou vinden, later een degelijkere versie. Toen ik ouder was liet hij me lessen nemen. Hij was zelfs al een heel plan aan het uitdenken over hoe hij me kon ondersteunen als ik zelfstandig fotograaf zou willen worden.

Zodra duidelijk werd dat hij het noorden kwijt was en ik er alleen voor stond, heb ik mijn camera links laten liggen en heb ik fotografie opgegeven. Er was niets meer dat me aansprak, geen emoties meer die ik wilde vastleggen. Alles deed te veel pijn.

Ik vraag me af of hij het zich nog herinnert. Alle dromen die we samen hadden.

Wanneer ik mijn appartement binnenga en ik me op de zetel laat vallen, heb ik nog geen idee wat ik zal schrijven. Alles lijkt te saai, te doorzichtig, niet goed genoeg.

Dit berichtje gaat bij mijn vader geraken. Hopelijk. Hij gaat deze woorden in zich opnemen. De eerste woorden in jaren die hij van me krijgt. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer mijn maag zich in een knoop trekt.

Na een tijdje sta ik op en zet ik me achter de eettafel met een notitieblok dat ik ergens onderin een kast heb gevonden. Ik krabbel wat dingen neer. Nooit meer dan hallo of ik heb je gemist of ik weet niet of je dit zal krijgen. Telkens opnieuw verfrommel ik het papier en gooi ik het richting de kartonnen doos in de hoek van de kamer. Af en toe gooi ik het met een mooi boogje de bak in, vaker gooi ik de prop er regelrecht naast.

Ik vloek luid en duidelijk, voor ik mijn hoofd in mijn handen leg en ik ruw met mijn vingers over mijn oogleden wrijf. Waarom is het zo moeilijk?

Wat zou mijn vader ervan overtuigen om met me af te spreken? Wat zou hem ervan overtuigen contact met me te zoeken?

Ik heb hem er nog nooit naar gevraagd. Ik weet niet of hij het wel van me wil. Meer dan assumpties naar zijn beweegredenen kan ik niet maken.

Ik haal diep adem en zet mijn pen weer op het papier. Als ik nooit meer schrijf dan een begin dan ga ik nooit met een heel briefje komen. Dan is het plan al gefaald voor het begonnen is.

Wanneer ik begin met schrijven komen de woorden uit mijn hart en laat ik mijn hoofd buiten spel.

Dag papa,

Ik weet niet goed wat te schrijven. Ik heb je al zolang niet meer gesproken. Sorry dat ik nog nooit contact heb gezocht. Ik wist niet of het veilig was. Ik denk nog steeds niet dat het veilig is.

De politie zit de laatste tijd meer achter me aan dan vroeger. Ze denken dat ik je help. Ze laten me niet met rust. Voorlopig hebben ze er geen bewijzen voor, maar ik weet niet hoelang het nog gaat duren voor ze iets zullen vinden dat ze zo kunnen draaien dat het toch klopt.

Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken.
Ik denk dat ik je graag nog eens wil zien.
Als dat kan.

Je vlinder.

Ik lees het nog een paar keer na. De woorden komen niet binnen, maar ik denk dat ik er tevreden mee ben zoals het is. Ik heb een paar schrijffouten gemaakt en doorstreept, dus schrijf ik het tekstje nog eens over zonder fouten.

Het engste vind ik niet dat mijn vader het misschien zal lezen, het engste vind ik dat de leidinggevende van de superheldenunit het zal lezen, dat de dokter het zal lezen, dat Regenstorm het zal lezen.

Ik kan me zo voorstellen hoe de superheld het zou lezen, emotieloos, misschien eens snuiven. Ze zou lachen met de bijnaam die mijn vader me gegeven heeft.

Ik denk terug aan de verontschuldigingen die ze me geboden heeft, aan de map met ideeën die ze heeft opgesteld met betrekking tot de verdwijning en dood van mijn moeder. Haar persoonlijkheid heeft meer lagen dan ik haar wil geven.

Ik vouw het briefje samen en steek het weg in mijn portefeuille.

Ik heb pas in de namiddag weer afgesproken bij de superheldeninstantie. Ze gaan me komen halen met de politiewagen, alsof het een interventie is. Voor het geval mijn vader alles wat ik doe in de gaten houdt.

De tijd die ik vrij heb gebruik ik om eindelijk aan mijn baas te laten weten waarom ik afwezig was op het werk. Ik vraag om nog een paar dagen verlof. Ik krijg ze, maar er komt ook een waarschuwing bij dat ik mijn job niet lang meer ga houden als ik geen tandje bij begin te steken.

Ontslag nemen begint steeds aantrekkelijker te klinken. Al heb ik het geld nodig. Echt nodig.

Wanneer de agenten op mijn deur komen bonken om me op te komen halen, heb ik net mijn camera uit de kast gevist en zit ik er op mijn hurken naar te staren. Ik leg hem bij mijn televisie voor later.

~

Ik had ongelijk. Regenstorm heeft niet gesnoven en geen commentaar gegeven op de bijnaam die mijn vader voor me had. Haar emotieloze uitdrukking had ik wel juist, maar ik denk dat die eigen is aan haar gezicht. Niets persoonlijks.

Ik kreeg meteen de goedkeuring om het naar de plaats van afspraak te brengen. We spraken af nog een paar dagen te wachten. Zodat het niet te veel zou lijken alsof het in samenwerking met hen gebeurde.

Het is drie dagen later. Drie dagen waarop het leven rustig was. Ik ben naar het werk geweest vandaag. Het was saai. Een besef dat nooit eerder zo hard is binnengekomen als nu. Na alle actie die plaatsgevonden heeft de laatste weken voelt vrijwel alles saai aan wanneer er geen adrenaline door mijn aders pompt.

Op dit moment heb ik echter genoeg stress in mijn lichaam zitten. Ik sta voor de vlindertuin waar mijn vader me altijd mee naartoe nam op mijn verjaardag. Ik hield van vlinders, alle soorten en maten.

Ik heb mijn camera meegebracht, maar mijn focus ligt voorlopig vooral bij het papiertje dat een gat lijkt de branden in mijn achterzak. De eerste foto's die ik probeer te trekken mislukken dramatisch. Te wazig, te vaag, slecht gepositioneerd, verkeerd lichtgebruik. Ik bekijk ze niet langer dan één seconde.

Als ik me probeer te ontspannen lukt het misschien beter.

Mijn vader en ik spendeerden vroeger uren op het theeterrasje van de vlindertuin. Een plaats met witte ijzeren tafeltjes en stoelen, vol met krullen en fantasietjes, alsof je je in de tuin van een prinses bevindt.

Mijn vader was ook de soort van vader die een prinsessenjurk aandeed als ik prinsesje wilde spelen. Alles om te compenseren voor het verlies van mijn moeder.

Ik schud de herinneringen van me af. Er zitten niet zoveel mensen bij het theeterrasje. Dat maakt het makkelijker voor mij om het briefje weg te steken zonder al te veel aandacht te trekken.

Ik schuif het stukje papier onder een tafelpoot, bij andere papiertjes die eronder steken om de tafel recht te houden, terwijl ik doe alsof ik mijn sok optrek. Toen ik klein was was het een gewoonte van me om te tellen hoeveel papiertjes er nodig waren om de tafel stabiel te houden. Soms verdwenen er papiertjes, soms kwamen er meer bij. Het bleef me fascineren.

Nu is het afwachten of mijn vader het zal vinden. Het lijkt me onrealistisch, maar een klein deeltje van mij durft het aan om er toch over te dromen.

De volgende foto's die ik trek zien er al iets minder verschrikkelijk uit dan de eerste. Misschien is er hoop.