Ik leefde tussen distels,
als de roos die ik was.
Distels werden straten,
schoonheid vergaan tot as.

Elke dag opnieuw geplukt,
van straat naar huis gedragen.
In de modder van mijn thuis
had ik al veel verdagen.

De kleur die ooit voor liefde was,
besmeurde onze knoppen.
Rokken zakten voor de man,
betaald tot hij zou stoppen.

In de lente opent de roos
haar knoppen op het veld.
maar hier vonden wij geen seizoen,
hier was enkel geld.