'He, daar hebben we onze slaapkop!' Riep Mikky. Frenkie en Carel kwamen aangelopen. 'Haha heel grappig.' Carel ging naast Lacey zitten op het zonnebed. 'Goedemorgen.' Zei hij glimlachend tegen Lacey. 'Hey, nog een kater?' Vroeg Lacey hem. 'Jup en niet zo'n beetje ook. Volgende keer moet je maar na twee biertjes zeggen dat ik moet stoppen.' Zuchtte Carel. 'Ik zal het onthouden.' Gniffelde Lacey.

'Dus wat gaan we doen vandaag?' Vroeg Lacey. 'Frenkie en ik wouden eigenlijk vandaag iets met z'n tweeën gaan doen.. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden?' Mikky keek naar het tweetal die op Lacey haar zonnebed zaten.

'Nee hoor. Lace en ik vermaken ons hier wel.' Zei Carel snel. Lacey fronste en keek naar Mikky die haar schuldig aankeek. Hoe ging ze een hele dag met alleen Carel overleven? 

'Mik, kan ik je even spreken? Onder vier ogen.' Vroeg Lacey. Mikky knikte en de meiden stonden op. Ze liepen naar de andere kant van het zwembad en ze gingen tegenover elkaar staan. 

'Waarom laat je mij heel de dag alleen met Carel?' Fluisterde Lacey. 'Sorry, maar Frenkie en ik hadden dit gisteren al afgesproken. Je red het wel zonder ons.' Zei ze. 'Pff.' Lacey zuchtte. 'Denk aan waar we het eerder vandaag over hadden. Als Carel er naar vraagt zeg je het gewoon eerlijk en anders zwijg je.' Hielp Mikky haar te herinneren. 'Ik kijk wel wat ik doe.' 

De meiden liepen weer terug naar de jongens en bezorgd keek Carel hun aan. 'Alles oké?' Vroeg hij. 'Ja.' Antwoordde Lacey en ze ging weer zitten. Carel keek naar Frenkie die zijn schouder ophaalde en hij besloot het te laten voor wat het was.

*

'Wat zullen we gaan doen?' Vroeg Carel. Frenkie en Mikky hadden het hotel verlaten en Carel en Lacey lagen nog op de zonnebedden bij het zwembad. 'Niks.' Mompelde Lacey. 'Is er iets?' Vroeg Carel.

'Nee.'

'Jawel dus.' Concludeerde Carel. 'Ik zei toch nee.' Snauwde Lacey. 'Maar hoe jij doet is Lacey niet. Wat is er?' Bezorgd keek Carel haar aan. 'Niks.' Mompelde Lacey. 

'Lacey..'

'Laat mij gewoon met rust.' Riep Lacey uit. 'Lacey, wat is er? Waarom doe je zo vreemd?' Carel pakte haar pols beet waardoor ze niet weg kon lopen. 'Ca, er is niks. Laat mij los.' Smekend keek ze hem aan. 'Nee. Je gaat mij eerst vertellen wat er vannacht gebeurd is.' Streng keek Carel haar aan. 

'Je hebt echt geen idee he?' Fluisterde Lacey. Carel schudde zijn hoofd. 'Ik weet het echt niet. Heb ik je zeer gedaan?' Lacey zag de pijn in zijn ogen. 'Nee natuurlijk niet.' Antwoordde ze. 'Wat dan? Vertel het mij alsjeblieft.' Zei hij smekend. 'Het is beter als je het niet weet. Laat het alsjeblieft los.' 

'Nee, ik laat het niet los. Je gaat mij nu vertellen wat er is gebeurd.' Carel keek haar streng aan. 'We hebben gezoend en je zei dat je mij leuk vond.' Riep Lacey uit. Verbaasd keken er wat mensen hun kant op, omdat Lacey haar stem verhief. Carel was stil. 

'Wat heb ik nog meer gezegd?' Vroeg Carel. 'Wat doet dat het toe? Je was hartstikke dronken.' Riep Lacey uit. 'Wow rustig Lace. Laten we anders even naar onze hotelkamer gaan. Al die mensen kijken naar ons.' Zei Carel zachtjes. 'Nee dat boeit mij niet. Ze verstaan ons toch niet.' Antwoordde Lacey koppig. 

'Wat heb jij ineens? Vroeg Carel. 'Snap je het dan niet? Ik ben hartstikke verliefd op je.' Riep Lacey uit. Carel zijn mond viel open. 'Echt?' Ongelovig keek hij haar aan. 'Ja! En jij denkt met je dronken kop ik vertel haar dat even doodleuk maar wat heb ik daar nu aan als ik niet eens weet of je het wel meende.' Boos keek Lacey hem aan. Ze wist dat Carel er niks aan kon doen maar ze zat met zoveel vragen. 

Carel pakte haar hand beet. 'Lacey, ik weet niet wat ik gisteren allemaal gezegd heb en gedaan maar ik vind jou heel leuk. Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen en wou het perfecte moment afwachten maar misschien moet ik het nu wel gewoon vragen.' Zenuwachtig keek Carel haar aan. 'Wil je mijn vriendin zijn?' 

'Ja.. natuurlijk wil ik dat!' Antwoordde Lacey en ze viel Carel in de armen. Blij sloeg Carel zijn armen om haar heen en hij wist dat hij dit meisje nooit meer los zou laten.