Het was een week later en afgelopen week had Lacey het erg druk gehad. Ze had veel gewerkt en tot overmaat van ramp had haar vader griep en moest ze voor hem invallen in de bloemenwinkel. Bert had nog wel meerdere werknemers, maar de griep heerste waardoor er weinig personeel was om te werken.

Zo werkte Lacey dus eerst een hele dag in de Johan Cruijff Arena en na haar werk ging ze gelijk door naar de bloemenwinkel om bestellingen te regelen weg te brengen. Zo ging het nu al vier dagen en Lacey was kapot.

Gelukkig was het nu rustig in de winkel en had Lacey tijd om eventjes op adem te komen. Een van de werknemers was met het bestelbusje bestellingen wegbrengen, dus stond Lacey er eventjes alleen voor in de zaak.

Lacey keek even om haar heen de zaak rond, maar het was zo rustig dat ze wel eventjes haar mobiel erbij kon pakken. Snel opende ze haar whatsapp en bekeek de appjes die ze had gekregen. Emma had haar een aantal berichten gestuurd.

'Dus dit doe jij heel de dag?' Geschrokken keek Lacey op van haar mobiel. Voor haar stond Carel met een grote grijns op zijn gezicht. 'Wat doe jij nou weer hier?' Vroeg Lacey verbaasd. 'Een bloemetje kopen voor mijn moeder.' Zei Carel. 'Ah lief. Heeft het een speciale reden?'

'Nee, dat niet. Gewoon zomaar omdat ik van haar hou. Maar wat doe jij eigenlijk hier?' Nieuwsgierig keek Carel haar aan. 'Mijn vader en wat werknemers hebben de griep dus ze komen mensen te kort.' Zuchtte Lacey. 'En jij hebt jezelf weer opgeofferd om te werken.' Vulde Carel voor haar in. 'Jup.' Knikte Lacey.

'Tot hoe laat moet je werken vandaag?' Vroeg Carel. Lacey wierp een blik op de klok. 'Om 17.00 ga ik afsluiten.' Zei ze. 'Mooi. Vanavond hebben we een voetbalwedstrijd tegen FC Utrecht. Het is voor de beker dus ik kan wel wat support gebruiken. Heb je misschien zin om vanavond te komen? Emma en Killian komen ook.' Hoopvol keek Carel haar aan.

'Ik zou wel heel graag willen, maar ik moet voor mijn vader zorgen.' Zei Lacey spijtig. 'Jouw vader red zich wel. Je bent nu toch ook niet bij hem.' Zei Carel. 'Dat weet ik wel.. Ik zal er over nadenken. Ik laat het je straks wel weten.' Besloot Lacey. 'Is goed. Wel graag voor zes uur, dan kan ik het ticket nog aan iemand anders geven stel je wilt niet.'

'Zal ik doen. Kan ik je verder nog ergens meehelpen?' Lacey keek hem vragend aan. 'Graag een boeket met rozen.' Antwoordde Carel. Lacey liep langs de kassa de winkel in en haalde van een plank een boeket rozen. 'Deze?' Vragend keek ze Carel aan. 'Die is perfect.' Knikte Carel.

Lacey nam het boeket mee naar de kassa en zette het neer op de toonbank. 'Dat word dan vijftien euro.' Zei Lacey. Carel pakte zijn portemonnee uit zijn zak en gaf haar een briefje van twintig. Lacey wou hem vijf euro teruggeven, maar Carel hield haar tegen. 'Hou maar. Je werkt zo hard de laatste dagen.' Zei hij.

'Nee joh, gek. Ik hoef het niet.' Lacey schoof het briefje naar hem toe, maar Carel schudde zijn hoofd. 'Ik hoef het niet terug. Ik moet nu echt gaan, hopelijk tot vanavond.' Hij wierp haar nog een glimlach en verliet daarna met het boeket de winkel.

Lacey zuchtte en keek naar de klok. Het was al half vijf dus ze hoefde hooguit nog maar een halfuurtje te werken. Langzaam aan begon ze al wat spulletjes op te ruimen en de winkel op te ruimen. Ze veegde de ruimte helemaal aan en met het stoffer en blik ruimde ze de rommel die op de grond lag op.

Lacey was dan ook blij toen de klok eindelijk vijf uur aantikte. Snel sloot Lacey de zaak af en vertrok naar boven naar het appartement van haar en der vader.

'Ik heb de zaak afgesloten hoor.' Lacey liep de slaapkamer van haar vader in. 'Fijn meisje. Is alles gelukt?' Bert lag in zijn bed en zag er erg moe uit. 'Ja hoor. Vanochtend was het best druk, maar vanmiddag viel het wel mee.' Vertelde Lacey. 'Dat is goed om te horen.' Zei Bert. 'Ja, wil je trouwens wat drinken?' Bezorgd keek Lacey naar haar vader. 'Nee hoor, meis. Er staat nog een beker water naast mijn bed.' Bert wees naar het nachtkastje.

'Heb je nog iets anders nodig?' Vroeg Lacey. 'Nee, ik ga zo slapen. Heb jij nog plannen vanavond?' Vroeg Bert. Lacey twijfelde eventjes. 'Ik ga misschien naar Ajax - FC Utrecht.' Antwoordde ze. 'Leuk! Ga je bij die jongen kijken?'

'Ja, bij Carel.' Knikte Lacey. 'Gezellig. Doe hem maar de groeten.' Zei Bert. 'Nou ehm ik weet nog niet zeker of ik wel wil gaan.' Zei Lacey twijfelend. 'Waarom twijfel je?' Bert ging rechtop zitten in zijn bed. 'Je hebt griep, pap. Ik weet niet of het verstandig is als je heel de avond alleen thuis bent.'

'Ik ben al heel de dag alleen thuis ik red me wel. De telefoon ligt hier op het nachtkastje. Maak je alsjeblieft geen zorgen om mij en ga naar die voetbalwedstrijd.' Zei Bert. 'Weet je het zeker?' Lacey keek haar vader bezorgd aan. 'Heel zeker. Stuur die jongen maar snel een appje dat je komt, want jij gaat daar gewoon heen.' Besloot Bert. 'Oke, maar bel je mij dan als er wat is?'
'Ja Lacey, dat beloof ik. Ga jij je nou maar snel omkleden. Het is koud in het stadion.'