Esmee pov

We stoppen na drie uur pas voor een huis. Jake trekt mij hardhandig uit de auto waardoor ik bijna val door het zware gewicht.

'Lopen!' Ik loop langzaam, met het gewicht achter me aan slepend, het huis in. Jake trekt mij hardhandig naar een kamer en gooit me op de grond. Hij maakt het gewicht los van mijn enkels en maakt twee andere gewichten van 100 kilo aan beide enkels vast. Hij duwt mijn benen hardhandig uit elkaar zodat ik geen kant op kan. Huilend kijk ik hem aan. Jake grijnst gemeen en rukt de tape van mijn mond af.

'Dacht je nou echt dat je vrij was, Esmeetje?' vraagt hij met een gemene grijns en ik schud langzaam en gehoorzaam mijn hoofd.

'Ik zal nooit van jou of pap af komen, Jake...' zeg ik zacht.

'Goedzo. Dat gebeurd ook nooit namelijk. We zullen je altijd vinden waar je ook bent,' lacht Jake en ik slik. Hij heeft gelijk. Ik zal nooit van hem of pap afkomen...

'Ik heb trouwens wat gezelschap voor je opgehaald,' lacht Jake en pap duwt een vrouw van ongeveer 40 jaar naast mij op de grond. Ik kijk hem bang aan.

'Wie is dat..?' vraag ik zacht met een trillende stem.

'Onze moeder.' Met die woorden loopt Jake uit de kamer en doet hij de deur achter zich op slot.

'Esmee?' De vrouw gaat langzaam rechtop zitten en kijkt bezorgd naar mij. Jake had net mijn groene jurk weer uitgetrokken waardoor ik alleen nog maar in mijn bh en onderbroek op de koude grond lig. Ik kijk de vrouw bang aan.

'Ik ben Inge... Jouw moeder, en helaas ook die van Jake,' zegt de vrouw, die blijkbaar Inge heet, zacht.

'Mij ken je al zo te horen,' zeg ik zacht en Inge kruipt langzaam iets dichter naar mij toe.

'Kom maar, lieverd,' zegt Inge zacht en ik leg zachtjes mijn hoofd tegen haar borst aan als ze dicht genoeg bij mij is.

'Ik kan niet meer, mam...' zeg ik zacht met een trillende stem en er rolt een traan over mijn wang.

'Sst... Niet huilen. Het komt goed,' zegt Inge geruststellend en ik schud mijn hoofd.

'Nee. Het komt niet goed. Jake en pap zullen me altijd vinden waar ik ook ben. Nooit zal ik een normaal leven kunnen leiden,' zeg ik zacht.

'Het komt vast wel goed, dat beloof ik je,' zegt Inge en ze drukt een kus op mijn kruin. Ik schud weer mijn hoofd.

'Nee. Het komt niet goed. Nooit.' Dat is de waarheid. Het zal nooit goed komen. Altijd zal ik zo'n leven leiden als dat ik nu leid.